maandag 31 oktober 2011

Een uitslag?

Vrijdag 28 oktober

En daar zitten we dan, als twee bange konijntjes die midden op de snelweg in een paar koplampen staren..
Als we elkaar aankijken begint een klein lachkickje.. 
Zodra de Ankie van de mamma-poli haar hoofd om de hoek van de behandelkamer steekt, stop die kick direct en maakt plaats voor een golf van misselijkheid.. Ik doe nog een beleefd glimlachje naar haar maar van binnen wil ik maar 1 ding: m'n dinnetje onder m'n arm meenemen en heel hard het ziekenhuis weer uitrennen.. 

Ik loop nog maar een keer naar de wc, die zich midden in de gang en met een open verbinding op de wachtkamer bevindt, om daar een deel van m'n buikpijn achter te laten.. Dit is echt waardeloos..

Als het wachten nog even doorgaat, laat ik lief de tekst lezen die ik vannacht nog schreef.. Halverwege stopt ze.. Natuurlijk kon ik weten dat dit geen handige tekst was om nu te lezen.. Stom stom stom.. Ik kan mezelf wel voor m'n kop slaan..

En dan mogen we naar binnen.. De chirurg blijkt een andere man dan de vorige keer.. Na een korte woordenwisseling tussen hem en de mamma-verpleegkundige bleek dit te komen doordat de andere chirurg geen tijd had tot maandag en de mammadeskundige Wen graag snel wilde helpen. Al met al een fijne keuze, mede ook omdat deze chirurg wel zijn ogen open hield als je met hem sprak en hij iets meer woorden gebruikte om nieuws te brengen..

Conclusie van het artsen team van de avond ervoor was dat er nog een echo nodig was om toch iets meer te weten te komen over haar andere borst. De MRI had dus geen uitsluitsel gegeven over mogelijke uitzaaiingen.

Dus we doen nog een rondje door het ziekenhuis voor een nieuwe echo. We gaan erheen met de kans dat er ook weer een biopt wordt genomen.. Geen fijn vooruitzicht.. Dit blijkt gelukkig niet het geval.. Op de echo zagen we in de gezonde borst verschillende zwarte vlekken, welke duiden op zakjes vocht.. Niks erstigs dus.. Toen de man vervolgens met zijn scanner over de andere borst ging bekroop mij even een naar gevoel. Ik zou zo oog in oog staan met het monster dat mijn vriendinnetje ziek maakt.. 

En toen gebeurde er.. Juist.. Helemaal niets! Het monster was niet te vinden! Na een flinke zoektocht met de scanner is de tumor niet te ontdekken.. Even kijken we elkaar aan en vragen ons af of alles dan toch een slechte grap was.. Maar dat kan natuurlijk niet.. De uitslag is gebaseerd op uitslagen van een biopt, een hapje van het daadwerkelijke monster zelf.. 
Hierna vertelt de man ons dat het goed mogelijk is een tumor niet te zien op de echo.. En daar snapten we allebei weer helemaal niks van.. Dat tekent dan toch ook dat we nog geen zekerheid hebben dat alles in de rechterborst normaal is?? Waarom dan toch die echo?
Als we weer naar de mamma-poli lopen en door de chirurg vrij snel alweer worden binnengeroepen, blijkt dat er nog wat andere zaken op het programma staan voor de komende week.

We praten over de zeer grote kans dat de gehele borst zal moeten worden verwijderd omdat de kans op terugkeer van de ziekte als je nog zo jongen bent best groot is.
Verder wil de chirurg een andere onderzoek doen om meer te weten te komen over beide borsten. En het goede nieuws is dat dit onderzoek toevallig kan in het ziekenhuis bij ons om de hoek.. Dus da's fijn. Maandagochtend worden we daar verwacht. Dit zogenaamde nucliaire onderzoek bestaat uit het inspuiten van een dosis radioactief materiaal zodat beter kan worden gezien hoe het met mupkes borsten gaat.

Verder spreekt de chirurg over het feit dat 99% zeker is dat Wen chemotherapie zal moeten ondergaan. Da's toch best weer iets heftigs om te horen. Of er ook bestraald zal worden is nog niet zeker.

Vervolgens gaan we nog even met de mamma-deskudige zitten.
Ze geeft Wen een map met heel veel info over de komende tijd.
Via inlegvelletjes bepaalt ze welke er relevant zijn voor Wen.
Daarna gaat ze voor ons bellen voor verschillende afspraken. Een kordaat  vrouwtje die met haar speciale zwarte boekje vol telefoonnummers menig persoon aan de andere kant van de lijn onder controle..

Zo belt ze ook met het UMC voor de gynaecoloog die gespecialiseerd is in vruchtbaarheid en kanker. We hebben een grote kinderwens en Wendy wil ook graag zelf een kindje dragen. Met chemo is kans op onvruchtbaarheid groot, dus iets waar we meer over willen weten. Ook worden afspraken gemaakt voor het nucleair onderzoek, bij de oncoloog en de plastisch chirurg. Steeds weer vat Ankie Wendy's situatie in een paar korte zinnen samen: jonge 30 jarige vrouw met borstkanker, spoed graag.. Al met al weer een flinke klap om hier zo mee te worden geconfronteerd.

We gaan met een vol afsprakenkaartje en een map met info terug naar huis.. Het blijft allemaal moeilijk te bevatten en heel confronterend.. Nu maar proberen wat tot rust te komen dit weekend, voordat de komende week vol afspraken aanbreekt..

Aapjes kijken..

Donderdag 27 oktober

Nadat we een beetje zijn uitgeslapen besluiten we naar de Apenheul te gaan. Het is prachtig weer en we genieten van alle schattige beestjes. Ik heb m'n vaders spiegelreflex weer mee en maak de mooiste foto ever van m'n dinnetje, samen met een aapje op haar schouder. Als we langs een loslopend struisvogelachtig figuur lopen, maakt lief de grappigste foto ever van mij en m'n nieuwe vriend :-) Ach, verschil moet er zijn ;-)
Vele foto's volgen en mooie momentjes ontstaan als aapjes op onze schoot komen zitten en er eentje besluit m'n rits wel erg interessant te vinden. Wanneer hij m'n vinger pakt, drukt lief net af, een schattige foto tot gevolg..

Ik bel met de management assistente van mijn nieuwe werkplek en leg haar uit hoe mijn thuissituatie eruit ziet.. Ze is vol begrip en geeft aan in de loop van de week wel een afspraak met mij en het afdelingshoofd in te plannen. Heel fijn dat dit kan, ik voelde me er al rot over.. Dat ik de functie en locatie in eerste instantie niet zie zitten betekent niet dat ik mijn snor wil drukken.. Wel ben ik op dit moment echt niet in staat me met iets anders dan alleen Wen bezig te houden.. Nog in de diagnostische fase is er zoveel onzekerheid en onduidelijkheid dat ik alle energie en steun aan haar wil geven. Wanneer meer bekend is en de behandelingen van start gaan, kan ik me voorstellen dat we allebei weer wat regelmaat gaan terugkrijgen..

We wandelen nog eem rondje door het centrum van Apeldoorn en rijden daarna terug naar het park om de gourmet op te halen. Superleuk dat dit kan, het apparaat, vlees en sausjes en wat stokbrood haal je op en kan je in het huisje saampjes doen. 

Mijn scoutje maakt weer een haard vuurtje aan, we zetten het gourmetstel op de salontafel, baco'tje erbij en tv'tje aan.. Heerlijk genieten..

Als ik zie dat het al 22:00 uur is geweest, bedenk ik me dat het gourmetstel nog terug moet. Morgen vertrekken we al vroeg en dan is de receptie nog niet open. En dat betekent dat we het stel niet kunnen terugbrengen en ook de borg niet terug krijgen.. En dat zou zonde zijn.. 
Ik race over het park met de box met halfschoongemaakt stel op de pasagierstoel naast me. Tot 22:00 konden we terecht bij het restaurant. Als ik de deur van het plein naar het restaurant probeer te openen blijkt deze al op slot. In de verte zie ik nog een dame door het restaurant struinen. Ik herken haar als de serveerster die we de dagen ervoor al hadden gezien.
Omdat ik hoop dat zij mijn geklop zal horen, loop ik buitenom langs het zwembad om de achterzijde van het restaurant te bereiken.
Na een paar keer stevig bonken kijkt ze op en komt naar de deur gelopen.
Met een glimlach doet ze open en als ik haar met een 'sorry' de box laat zien neemt ze 'm over en krijg ik m'n tientje. Ik zeg haar dat we een heftige week hebben gehad en daarom zo laat waren en dat we morgen vroeg wegmoeten. Alsof ze het helemaal begrijpt kijkt ze me aan en wenst ze me sterkte..
Na een snelle 'dankjewel' maak ik me uit de voeten. Onderweg terug naar m'n auto kom ik een picknicktafel tegen waarop ik even ga zitten. Ik zie de duizenden sterren vonkelen en kan m'n tranen niet bedwingen. De onzekerheid en boosheid over het "waaromnouzij" spinnen door m'n kop, knijpen m'n strot dicht en liggen als een steen op m'n maag. 
Na een kort momentje herpak ik mezelf en wandel verder naar m'n auto. Ik denk erover iemand te bellen maar besluit het niet te doen.. Genoeg gepraat, tijd om wat op te ruimen en naar bedje te gaan. Morgen gaan we vroeg op..

Na een tijdje zitten we nog steeds op de bank.. Ik met m'n benen op het poefje en zij met haar hoofd op m'n schoot. Haar natte wallen verraden haar vermoeidheid en verdriet. Ze zegt me dat ze het niet meer weet.. En ook dat ze helemaal niet wil gaan morgen.. En dan staart ze weer de ruimte in.. 

En dan is het alweer 02:00 uur en liggen we allebei nog wakker in bedje. Als ik de wekker van m'n telefoon zet, zegt deze dat hij over 4 uur en 28 minuten zal gaan.. 
Ik zie dat haar oogleden zwaarder worden en hoor haar fluisteren dat ze in slaap aan het vallen is.. Ik geef haar een zachte aai over haar wang en een paar kusjes als ze haar ogen laat dichtvallen, een 'ikhouvanjou' mompelt en haar ademhaling steeds regelmatiger klinkt. 'ikookvanjou' fluister ik terug..

Ik doe het licht uit en hoop dat Klaas Vaak mij ook snel komt opzoeken..
Maar ik vrees het ergste.. Met m'n ogen wagenwijd open type ik de woorden weg en luister naar haar zacht gesnurk.. Wat ben ik blij dat ze wat rust pakt.. Ze slaapt vaak zo kort en onrustig de laatste tijd.. En ze heeft het zo nodig, zeker nu..
Ik denk dat ik voor de vorm m'n oordopjes maar ga indraaien om vervolgens klaarwakker tegen haar aan te kruipen..
Ik ben bezorgd.. Wat zal er morgen allemaal op ons af gaan komen?
Dat ze geopereerd zal moeten worden is door de chirurg al verteld. Maar hoe zijn de uitslagen van de mri? Waren het gewoon kalkdeeltjes in haar borst zoals de echo leek te zeggen of toch uitzaaiingen.. En hoe lang moeten we wachten voordat de behandelingen starten? Zou ze die misschien in het lokale ziekenhuis mogen doen? Dat is op loopafstand van huis, dus dat zou heel fijn zijn.. 
We hebben de afgelopen dagen een heel lijstje met vragen gemaakt. 
Ook over de chemo en bestraling. Want die zal ze volgens de chirurg ook moeten krijgen. Wat betekent dat bijvoorbeeld voor haar vruchtbaarheid? We willen heel graag kinderen..
Naarmate de minuten wegtikken en de afspraak van morgen steeds dichterbij komt, voel ik me steeds benauwder worden.. Laat het alsjeblieft niet nog meer slecht nieuws brengen.. Ik slaap een half uurtje totdat de wekker alweer gaat..

't is verkeerd geadresseerd maar je kunt het niet terugsturen..

Woensdag 26-10

Het nieuws begint in te zinken en dat heeft bij ons beiden een down-stemming tot gevolg. Daarnaast lijkt wen's lichaam ook een off day te hebben. Alles doet zeer en voelt waardeloos. Ze heeft een verkoudheid te pakken die op dit moment echt niet lekker uitkomt..

En dan vertrekken we richting Harderwijk. Gewoon omdat we allebei vinden dat de hele dag in dat huisje zitten kniezen ook echt niets positiefs gaat opleveren. Het is nog best fris maar met een zonnetje wat later op de ochtend hebben we mazzel. De zeeleeuwen zijn super, de dolfijnenshow heel gaaf en de afleiding heerlijk.

Ik heb onze telefoons bij me en check regelmatig de verschillende schermen. Zo wordt Wen niet steeds belast met allerlei goedbedoelde berichtjes en kan ze alles zoveel mogelijk even proberen los te laten. Ik zie een sms van mijn nieuwe werkplek met het verzoek om te bellen voor een afspraak. Ik schiet direct in de stress en probeer het weer los te laten. Begrijpen ze dan echt niet dat ik de komende week geen gesprekken ga voeren in Brabant? Ik ben verdomme met veel belangrijkere dingen bezig..

 Ik zie ook dat ik een oproep gemist heb en bel hem terug. Het is m'n coach van het Nederlands team. Terwijl mop met iemand anders staat te bellen heb ik een fijn gesprek met hem. Over hoe het gaat in Ierland en dat ze iedere dag aan ons denken en er veel over ons wordt gepraat. Wat super om mensen te hebben die meeleven. Ik vertel hem over wat er de komende weken te wachten staat en bedank iedereen via hem voor de lieve berichtjes via sms en whatsapp. Ook spreek ik voor het eerst mijn diepste angst uit. Wat nu als er uitzaaiingen zijn? Ik vertel hem dat in mijn hoofd al een aantal keer een uitvaart voorbij heb zien komen en dat ik jaar daar niet mee wil belasten maar het wel heel erg vind.. Als we ophangen en naar de volgende dieren gaan blijven we allebei wat stil en down hand in hand doorstappen..
Ik wil haar zo tot steun en zijn en vooral geen zorgen geven..

Onderwijl zijn er ook fijne dingen. Zo is het super dat thuis hard wordt gewerkt aan ons huisje. De badkamer wordt nu steeds completer en waarschijnlijk kunnen we in bad of douchen als we terugkomen. Het is wel een wat gekke manier voor de ouders en zwager om elkaar te leren kennen. Maar ja, al met al gaat dat wel heel goed..

Na het dolfinarium hebben we nog even wat gewinkeld in het centrum van Harderwijk. Wen heeft een jogging broekje en comfy bh gevonden en samen slenteren we terug naar de auto.

Als we instappen zie ik dat aan de rand van het parkeerterrein een mooi uitzicht is ontstaan op de ondergaande zon. Als we samen in stilte kijken rollen de eerste tranen over mijn wangen. We hebben ons groot gehouden vandaag maar dat kan niet langer..  Als ze vraagt wat er nu in mijn hoofd omgaat vertel ik haar over mijn angst voor uitzaaiingen en dat ik zo vaak aan de dood denk.. Zij vindt dat ik niet alleen haar hoor te steunen maar dat zij er ook voor mij is.. Opgelucht dat we samen zo goed kunnen praten en kunnen huilen vertrekken we terug naar het park.

Hoewel er nog steeds kip en groente in de koelkast ligt hebben we weer geen zin om te koken. We besluiten naar het restaurantje van het park te gaan en genieten van de rust, elkaar, een karafje wijn en de onbeperkte spareribs..
Na het eten vinden we een airhockeytafel waarop we ons uitleven. Ook hier blijken we goed aan elkaar gewaagd en hebben veel plezier.
Om een uurtje of 21:00 wandelen we het zwembad binnen. Met ons zijn er nog vier anderen in het bad dus we kunnen heerlijk genieten van de rust. We zwemmen wat heen en weer en oefenen de kunstjes die we de dolfijnen eerder vandaag zagen doen.. Fijn.. Om 22:00 uur sluit het bad en gaan we terug naar ons huisje..

Als we moe op de bank ploffen bel ik nog even met pa.
Als Wen in dat gesprek hoort hoe haar moeder er doorheen zit, knakt ze..
Die lieve meid houdt zo van andere mensen en is daar altijd zo hard voor aan het vechten.. Ik hoop dat ze wat egoïstischer zal worden.. Ze heeft haar energie voor zichzelf nodig, hoe moeilijk ook..

En dan liggen we met z'n tweetjes op de bank en breken we allebei.
Ik heb m'n iPad bij me liggen en zet wat muziek op. Ik start met "she's the one" van Alain Clarke, het nummer dat op onze bruiloft moet klinken. Ik kan nu niet stoppen met denken aan uitvaartmuziek maar probeer het om te buigen naar iets positiefs, naar de bruiloft dus :-) Want dat wij samen verder gaan is duidelijk, en dat we zullen trouwen staat vast.
Dan draai is "Tell me when god will speak" van Billy mann.. Over hoe zijn vrouw tegen kanker vocht.. Een van de mooiste en onbekendste nummers die ik al jaren ken en dan komt krijgt de tekst wel een hele andere betekenis..
En dan draai in nog Norah Jones met "come away with me" en Sade met "it's a long hard way".. Dus lekker rijtje..

Door m'n hoofd schieten teksten, halve zinnen, ik moet echt schrijven.. Degene die het meest bleef hangen was:
't is verkeerd geadresseerd maar je kunt t niet terugsturen..

Naar een bungalowtje

Dinsdag 25-10
En nu zitten we dus in een huisje..
Vanochtend de laatste mensen gebeld om in te lichten en daarna contact gezocht met centerparcs. Daar zouden we zo'n 800 euro kwijt zijn dus zijn we nog even verder gaan speuren. Landal had een mooi aanbod voor een bungalowtje in het bos bij Apeldoorn. Dus die is het geworden. We hebben een badkamer met bad en douche, twee slaapkamers, een volledige keuken en een openhaard. Op de heenweg hadden we al een tussenstopje gemaakt bij de Praxis en haardhout meegenomen dus dat moet goedkomen vanavond.

Terwijl ik de auto uitlaadde heeft lief het bed opgemaakt en is onder de wol gekropen. Ik heb de gordijnen dichtgetrokken en zit nu fijn op de bank een beetje van me af te typen. Ik zal zo de parkinfo eens bestuderen en het winkeltje gaan opzoeken voor wat te eten.. Lief merkt dat haar lijf haar een beetje in de steek laat momenteel dus ik ga ook eens op jacht voor wat vitaminetabletjes en gezonde hapjes. 

De supermarkt op het park is heel volledig dus ik vind de onderdelen voor een rijsthap met champignons en kip. Later die avond besluiten we totaal geen zin te hebben om thuis te eten dus zijn we naar het restaurant gegaan. We eten een iets minder geslaagd schnitzeltje maar de karaf rosé maakte een hoop goed. Daarna vonden we een poule-tafel waar ik leek te winnen maar de zwarte bal vervolgens in haar hoek schoot dus zij toch won, een racespel waar ik de snelste was en een bowlingbaan waar ze mij weer gruwelijk inmaakte.. Al met al zijn we behoorlijk aan elkaar gewaagd :-)

We besluiten de volgende dag er lekker op uit te trekken richting het dolfinarium. Lief heeft nog nooit een dolfijn in het echt gezien, dus hoog tijd om haar daar mee naar toe te nemen.

zondag 30 oktober 2011

"wat zegt u???" "u maakt een grapje!"

Maandag 24-10

Vandaag is het zover, de uitslag van de biopten is binnen en we mogen om 15:00 uur in het ziekenhuis praten met de chirurg.

Omdat de hele dag thuis zitten wachten ons eigenlijk niets lijkt, besluiten we om de hondjes mee te nemen en naar Scheveningen te rijden. Het is prachtig zonnig weer en jut&jul rennen als twee zotten door de waterlijn. We genieten van een broodje vis en de warme stralen van de zon.

Rond 14:00 uur is daar weer die wakeupcall.. Hoewel we nog wel een paar uurtjes zouden willen doorlopen, gaan we met tegenzin richting de auto terug.

Ik heb m'n koffer ingepakt achterin de auto staan en verwacht goed nieuws.
Als ik rond een uurtje of 18:00/18:30 uur op Schiphol ben, is dat prima. Mijn vlucht vertrekt om 20:45 uur.
Zo lang zal het toch niet duren, een positief bericht..
Vanuit Ierland zijn al diverse belletjes en sms'jes gekomen, superfijn. De eerste wedstrijd blijkt kort naar de start te zijn gestaakt door een lekkage in het dak en daardoor een nat speelveld en wat uitglijders.. Dus als die later wordt ingehaald mis er misschien geen eentje.. We hebben er inmiddels 2 jaar naartoe gewerkt dus ik zou het super vinden om erbij te kunnen zijn..
Maar eigenlijk is er helemaal niets belangrijkers op dit moment dan Wen's gezondheid.. Ik merk dat ik hoop probeer te houden en me met andere dingen wil bezighouden om de lading er wat vanaf te halen..

Rond 15:00 uur stappen we vol goede moed de afdeling van het ziekenhuis binnen. Niet veel later worden we door de chirurg naar binnen geroepen.
Net als we goed en wel op een stoel zitten steekt hij van wal.
Veelal met zijn ogen dicht spreekt hij een bericht uit dat we niet willen horen..
"de uitslagen zijn binnen en ik moet helaas vertellen dat ze niet goed zijn"
Uhm.. Wát zegt u??? Heeft u misschien het verkeerde weefsel getest? de verkeerde envelop opengemaakt? Komt u zo met een feestneus in polonaise weer de ruimte binnen om te zeggen dat het een slechtgeplaatste grap was?? 
Helaas, niet blijkt minder waar..
Er volgt nog een borstonderzoek en daarna worden we even alleen gelaten..
We schieten samen in de lach en dan volgen vrij snel de tranen.. 
Dit kan toch niet waar zijn?
Na enkele minuten komt er een vriendelijk kijkende dame de kamer binnen. Ze is van de mammapoli en komt ons ondersteunen. Ze had niet gezien dat we al naar binnen waren geroepen, anders was ze erbij geweest als het nieuws werd gebracht.. En dat had misschien iets beter geweest..
Laten we het zo zeggen, ik hoop dat de chirurg erg goed is in het snijwerk want als boodschapper van slecht nieuws gaat hij niet door voor de magnetron.. 
Na de zin dat het slecht nieuws was en er kwaadaardig celmateriaal was gevonden, volgen een paar zinnen later de woorden 'sowieso operatie', 'borstbesparend of volledige amputatie', 'reconstructie dmv plastische chirurgie', 'in ieder geval chemotherapie en hoogstwaarschijnlijk bestralen (of andersom)', 'kalkdeeltjes op echo die mogelijk duiden op uitzaaiingen'
Voor we goed en wel het nieuws tot ons hebben laten doordringen zitten we alweer in de auto. We rijden naar de vestiging gelegen aan het 24 oktober plein.. Dezelfde dag als het vandaag is.. Deze datum zal voor mij vanaf nu altijd een raar gevoel met zich meebrengen..
Er moest snel een mri-scan komen en er was een plaatsje vrij in deze andere vestiging.. Dus om 16:05 uur lag lief op haar buik met twee vrouwen die haar borsten in vreemde malletjes stopten in het mri-apparaat..

Onderwijl ben ik de eerste mensen op de hoogte gaan stellen.
Mijn hart kromp ineen toen ik haar ouders sprak.
Vaders nam op en moeders barste in tranen uit op de achtergrond.
Één van de ergste dingen die je als ouder kan meemaken lijkt mij..
Ook mijn ouders breng ik op de hoogte.. Ze zijn met stomheid geslagen..
Vrienden en collega's volgen, evenals mijn team in Ierland.

En dan komt ze naar buiten, mijn meisje.. Het ongeloof en verdoofde blik in haar ogen.. We lopen naar de auto en rijden richting huis.
Onderweg vragen we ons af hoe het nu verder moet..

De dame van de mammapoli belt.
Donderdag is er een multidisciplinair overleg met de doktoren en dan zal het behandelplan worden opgemaakt. Vrijdagochtend om 08:30uur worden we verwacht om te horen wat er nu verder zal gaan gebeuren. Ook is dan de uitslag van de mri binnen en horen we hopelijk dat er geen uitzaaiingen zijn aangetroffen. Mogelijk zal ze maandag nog onder het mes moeten om te kijken naar de poortwachter, de eerste klier van de lymfen waaraan uitzaaiingen ook worden gemeten.. 

Thuis wachten de schoonouders ons al op.
Klusjes die in het huis zouden worden gedaan zijn blijven liggen, de wereld staat stil. Na wat praten en knuffelen en tranen laten ze ons alleen.

We bellen en overleggen wat en zoeken naar vakantieparken waar we heen zouden kunnen.. Om 17:55 uur stappen we als twee zombies nog een reisbureau binnen maar krijgen te horen dat ze niets voor ons kunnen betekenen omdat ze zo dichtgaan..

Wat moeten we nu? Dan maar richting sauna.. Even ontspannen en badderen..
Onderweg schuiven we een hamburger naar binnen en rond 20:30 uur stappen we het bubbelbad in. Het is heerlijk rustig en we vinden de tijd om te praten. Wat Willem we de komende dagen doen? Wie moet er nog gebeld worden? Wen geeft aan graag even met zijn tweetjes te zijn.. Ook wil ze graag dat er in het huis wordt verder geklust en vooral de badkamer in ieder geval snel af is. Omdat die twee niet echt samen gaan spreken we af om thuis nog even te kijken of we een bungalowtje kunnen huren ergens in de bossen.
Verder bespreken we hoe we de communicatie willen laten verlopen. We spreken af dat ik regelmatig haar telefoon bij me hebben zodat zij kan slapen. Verder hebben we het over social media. Ik merk dat dit voor mij een goede uitlaatklep is en ook Wen verwacht hieruit steun te krijgen. En we bespreken de vragen die er op papier moeten worden gezet voor vrijdag. Ik spreek uit dat ik heb gedacht aan haar kinderwens en of we dan niet moeten vragen hoe het met haar vruchtbaarheid staat door chemotherapie en bestraling. We spreken af om de lijst in de bungalow verder op te stellen, Wen vraagt me hierbij te helpen. 

Ik merk dat ik blij ben dat ik iets kan doen.
De situatie zelf geeft je een ongelofelijk gevoel van machteloosheid dus als er dingen zijn die ik kan doen, waar ik kan bijdragen, dan doe ik dat heel graag..
Liefst had ik die tiet er al direct afgeschroefd en ritueel verbrand ofzo, maarja.. 

De koffer is gepakt

Zondag 23 oktober 2011, 11:39 uur

Ik word wakker met een gek gevoel..
Alsof ik iets vergeten ben..
Nee, het is zondag, morgen is pas d-day, vandaag nog even geen nieuws..
Maar waar komt dat gekke gevoel dan vandaan? 
Als ik op m'n telefoon kijk weet ik het.. De meiden vliegen vandaag.. Of sterker nog, ze zijn gevlogen en aan de tijd die mijn wekker aangeeft leid ik af dat ze er al zijn.. Het airporthotel hebben ze, dus daar zullen ze ook al zijn Ingecheckt denk ik.. 

Vanmiddag komen de schoonouders.. Pa kan goed klussen en zal kijken naar wat zaken in huis.. Ik hoop dat we ook iets horen over zwager.. Heel decoratief hoor, een bad in je woonkamer, maar toch ook wel wat onpraktisch op z'n tijd..
Er wordt uiteindelijk aan het luik van de vliering gewerkt. Als die een paar centimeter opschuift dan kan er nog een extra kledingmaat in de kamer bij. Wel zo fijn met twee dames die samen toch aardig wat kleding hebben :-)

Verder pak ik vandaag mijn koffer in. Hoewel ik alleen reis besluit ik toch m'n teamvest aan te doen en m'n sporttas als handbagage te gebruiken. Een dubbel gevoel overheerst nog steeds. Wil ik lief wel achterlaten na het nieuws? Lastig.. Ik laat het maar gewoon op me afkomen en kan op het laatste moment nog besluiten.. Jammer dan van m'n ticket, die 200 euro daar kom ik ook wel weer overheen.. Ik heb zo wel alle opties opengehouden voor mezelf.. Dat geeft me wel wat rust..

Na veel woelen vallen we allebei in een onrustige slaap..
Wat zal morgen brengen..?

Vriendschap

Zaterdag 22 oktober 2011

Vandaag hebben we iets leuks gepland. Al maanden geleden zijn we door mijn lieve vrienden Paul en Tanja gevraagd om mee te gaan naar een musicalvoorstelling van kennissen van Paul. De voorstelling gaat over vriendschap en dat vonden we allemaal zeer toepasselijk. 

Gisteren hebben we ze even gebeld. Niet alleen om een tijd af te spreken, maar ook om te vertellen over de testen die Wendy heeft ondergaan en dat we maandag de uitslag zullen krijgen. Beiden reageerden geschokt en leven superlief met ons mee.. Wat fijn om zulke vrienden te hebben. Ze hebben Wen ook gelijk opgenomen en ik weet zeker dat we nog veel dubbledates gaan beleven met elkaar.

Overdag hebben we het verder weer rustig aan gedaan. We blijven moeite hebben met slapen dus om wat energie voor de avond over te houden ondernemen we niet al te veel.
Ik heb de afgelopen dagen contact gehad met m'n coach en de begeleider van m'n nationale team en hen de situatie uitgelegd. Ik duim op goed nieuws. Hoewel ik dan misschien wel liever met lief samen ergens op tropisch eiland samen een fles champagne leegdrink, vind ik het ook wel fantastisch om dan alsnog naar Dublin te vliegen en na twee jaar voorbereiding dat EK te kunnen spelen.. M'n ticket voor maandagavond is geboekt, morgen pak ik m'n koffer in en die gaat mee naar de uitslag. Ik ben heel positief, dus alles lijkt goed te komen.

Aan het einde van de middag zijn we naar Den Bosch gereden. Daar stond een heerlijke maaltijd klaar bij een goede vriendin van Paul en Tanja. Naast een lekkere hap, heeft ze ook twee mooie taarten gebakken. Voor Paul en Tanja een verlovingstaart en voor ons een roze met een mooi hart en een lint erom. Toevallige een roze lint, een pink ribbon.. 

Nadat we heerlijk hebben gegeten en gekletst zijn we met z'n zessen naar de voorstelling gegaan. Leuk om een avondje op pad te zijn met fijne mensen. Daarna doen we nog wat drankjes in de lokale kroeg en rijden we naar huis.
Een geslaagde avond.

Wachtdagen

Donderdag 20 oktober 2011
Vandaag proberen we weer wat afleiding te zoeken. Wen is behoorlijk uit dr doen dus we doen alles heel rustig aan. Omdat de douche thuis nog even op zich laat wachten, leek het handig om in ieder geval het bad te hebben zodat deze geplaatst kan worden en we in bad kunnen. 

Met mn vader rijden we naar de bouwmarkt. Als de aanhangwagen erachter hangt, rijdt de bouwmarktman met een heftruck de grote doos zo op de wagen. Thuisgekomen kijkt mijn normaal altijd sterke en tillende meisje toe hoe mijn vader en ik het bad het huis intillen. We vinden een mooi plaatsje (tussen het dressoir en de bank) in de woonkamer en besluiten hem daar te laten staan. Hoewel het een kunststof bad betreft, is het door de motortjes van de bubbels en de jetstreams toch een behoorlijk zwaar ding dus samen de trap op zagen we niet zitten.

Helaas horen we vandaag ook dat zwager Mike van al het harde werken behoorlijk veel last van zijn rug heeft gekregen. De komende dagen zal er daarom niet in de badkamer worden gewerkt. Dat betekent dus ook nog niet douchen, maar natuurlijk vinden we het meer balen dat Mike zo'n last heeft dan dat we bij m'n ouders moeten douchen.. Ook hier gaat gezondheid voor!

Ook de vrijdag doen we rustig aan. We gaan fijn wandelen met de honden en praten, lachen, huilen en genieten van elkaar. Verschillende scenario's passeren de revue maar ik ben positief. Het is toch onmogelijk dat er iets echt fout is? Hoewel ik de afgelopen tijd een paar fantastische mensen heb moeten verliezen door die nare ziekte ben ik echt overtuigd dat het Wen zeker niet heeft getroffen.

De mammografie

Woensdag 19 oktober 2011

Uiteraard geen oog dicht gedaan, maar uiteindelijk in de vroege ochtend hoor ik een rustige ademhaling.. Ik laat haar slapen en zet de wekker een paar uurtjes later.. We kunnen van 08:30 - 16:00 terecht en ik kan me zo voorstellen dat wat later op de ochtend het minder druk zal zijn..

Begin middag arriveren we bij het ziekenhuis. Met het lood in de schoenen stappen we de auto uit en zoeken we onze weg richting de juiste poli.
En inderdaad, er waren geen wachtenden voor ons dus we mochten direct doorlopen naar de juiste wachtruimte.
"komt u maar mee mevrouw, dan mag u achter deze deur de bovenkleding uittrekken en roep ik u zo via de andere deur naar binnen"

Daar gaat ze.. 

Na een paar minuten stapt ze het hokje weer uit. Aan de striemen op haar borst zie ik dat ze flink zijn platgedrukt. Niet fijn, maar nog minder fijn is het bericht dat ze nog niet klaar zijn met haar. Toch ook maar een echo, er zit een zwelling en de mammografie gaf niet duidelijk aan wat er nu zat..

We worden meegenomen naar een andere gang, een andere wachtruimte met dezelfde stoeltjes en stomme sprietplanten.. Na een paar minuten mag ze weer door een deur en krijgt ze dezelfde instructies mee:"bovenkleding uit, ik haal u zo op via de andere deur"

En daar gaat ze dan weer.. Ik hoop dat dit de laatste keer is dat ik haar alleen zo'n hokje in moet laten gaan.. Waardeloos om haar niet te kunnen steunen, hoe eenzaam zal zij zich voelen..

De minuten tikken weg, ik vind het allemaal veel te lang duren.. 

En dan stapt ze naar buiten..

"m'n tiet is verdoofd" zegt ze..
Ik snap er niks van, dit was toch een echo??

De dokter had ook maar direct een incisie gemaakt en een aantal biopten genomen.. Goed.. Die hadden we niet zien aankomen..

Vrijdag zal de uitslag binnen zijn.. Dat zou fijn zijn, da's maar 3 dagen wachten en nog voor het weekend.. 

Maar wat betekent dit..? Is dit een standaard adequate manier van werken, direct biopten enzo? Het gaat allemaal zo snel dat we moeite hebben het bij te benen.. Kunnen we hier conclusies uit trekken? Of is deze wijze de normale gang van zaken bij ieder bobbeltje in een tiet? De onzekerheid slaat toe en onrust neemt het over..

Als we in de auto terug rijden verzeker ik haar dat alles goed komt. Wij zijn nog lang niet klaar samen en hebben helemaal geen tijd voor deze onzin in ons leven.. Er zijn nog teveel plannen dus dit was gewoon een goedaardig bobbeltje die een grapje met ons uithaalde..

En dan gaat de telefoon.. De assistente uit het ziekenhuis belt. "bent u aan het rijden?" Verschrikt hoor ik mijn vriendin zeggen dat ze naast me zit en dat de assistente dus gewoon haar nieuws kan brengen. 
"We zijn er bijna zeker van dat de uitslag er vrijdag toch nog niet is.. Daarom wil ik graag uw afspraak met de chirurg naar maandag verzetten. En dan het liefst in de middag, zodat we echt voor 99% zeker zijn dat het dan binnen is.." Okay, maandag 24 oktober om 15:00 uur wordt het dan..

Shit shit shit! Langer wachten, langer onduidelijkheid.. 
Ik heb een vlucht naar Ierland staan op zondagochtend. Ik zit in het landelijk dames basketbalteam van m'n werk en we doen mee aan de Europese kampioenschappen in Dublin. Allemaal superleuk natuurlijk, maar ook zo niet belangrijk meer.. Als lief maar gezond is, da's het enige dat telt voor mij nu..

Ik zeg m'n late dienst verkeerscontrole ook af en breng de nodige mensen op het werk in kennis over m'n thuissituatie. Ik geef aan ze op de hoogte te houden en dat ik verwacht er de donderdag ook niet te zijn. Daarna gaat m'n vrije weekend in en de week erna staat het EK in Dublin op het programma, dus ik werd de komende week al niet op het bureau verwacht verder.

Einde middag komen zwager en vriend klussen aan de badkamer. Lief is moe en gaat lekker op bed liggen terwijl ik de nasi voor de mannen opwarm en nieuwsgierig kijk naar de vorderingen. Wat fijn dat ze er zijn en wat een heerlijk vooruitzicht dat we binnenkort gewoon thuis kunnen douchen..

Wel voelt het steeds minder fijn dat wij de enige twee zijn die weten van de knobbel.. We wilden het wel graag delen maar omdat we ook niemand ongerust willen maken hebben we nog niemand iets verteld. 's middags waren er verschillende momenten waarop we haar ouders wilden bellen of langs wilden rijden maar hebben het toch uitgesteld..

Als lief 's avonds uit bedje stapt kan ze het niet langer voor zich houden en wil haar ouders het graag vertellen. Maar de reis richting Brabant zag ze echt niet zitten.. Met het lood in de schoenen pakken we samen de telefoon en vertelt zij ze over het onderzoek.. Ik hoor veel verdriet aan beide kanten van de lijn en m'n hart krimpt ineen.. Ik weet ook dat oma borstkanker heeft gehad en er na enkele jaren een borst is afgezet.. Je eigen kind met zo'n ziekte, het is echt niet voor te stellen..

De mannen zijn onderwijl nog steeds in de badkamer bezig. Als zwager naar beneden komt vertelt lief ook hem het vervelende nieuws. En niet veel later staan haar ouders op de stoep. Heel fijn wordt er geknuffeld en daarna goed gesproken. 

Als iedereen weer is vertrokken en we samen in bed liggen, zorg ik voor een trillend rietje die het allemaal even te veel wordt. Een paniekaanval neemt het van haar over en ik probeer haar ademhaling tot rust te krijgen en haar te ondersteunen. Het is allemaal niet te bevatten, de onzekerheid is waardeloos..

"gelukkig hebben we elkaar, wat ben ik blij dat je er bent" zegt ze..
De laatste woorden voordat ik tegen haar aan in slaap val.

Naar de huisarts

Dinsdag 18 oktober 2011 08:25 uur

Na uren van onzekerheid is eindelijk de huisarts bereikbaar.. Lief komt uit Brabant en staat nog niet ingeschreven. Dus of we wat eerder wilden komen om dat in orde te maken. Helaas heeft de dokter pas om 15:50 uur tijd..
De uren kruipen voorbij.. De tijd proberen we nuttig te vullen, naar de bouwmarkt voor onderdelen en klusspulletjes, etc etc..
Rondkijken in winkels zonder iets te zien, boodschappen doen en de helft vergeten.. Het is allemaal niet belangrijk meer.

Dan is het 15:30 en stappen we het gezondheidscentrum binnen. De inschrijving was zo gedaan en dan is het wachten op de dokter.
Als hij opvallend vroeg de wachtkamer binnenstapt ben ik opgelucht.. Dan blijkt dat de twee andere patiënten die er wachten hun afspraak nog voor die van ons hebben.. Uiteindelijk mogen we 16:15 uur naar binnen..

En dan vind hij 'm ook, die klote knobbel.. Even was er de hoop dat we het ons hadden ingebeeld.. "u kunt voor een mammografie over 105 dagen terecht bij het plaatselijke ziekenhuis". Dat kan niet waar zijn, 3,5 maand wachten tot we meer weten? Wie weet is dat wel de tijd die dat ellendige ding zich verder uitspreidt.. 

"maar u kunt ook iets verder rijden, dan kunt u naar de vrije inloop.."
Dat bleek de oplossing, een dag wachten was al een naar idee, maar alles beter dan 3,5 maand..

"voel jij dat ook?"

17 okt 01:15 uur

"Voel jij dat ook?" vroeg ze, mijn hand pakkend en op haar linkerborst leggend. Mijn vingers duwen zachtjes aan de onderkant van haar borst als ze een knobbeltje tegenkomen.. De wereld staat stil.. 1001 gedachten vliegen door m'n hoofd.. Kunnen we niet voor even simpelweg gelukkig zijn zonder zorgen.. 

Ik bel m'n werk.. Soms toch wel handig, zo'n 24uurs organisatie.. De cvdp neemt op, ik leg de situatie uit en meld me af voor de vroege dienst die ik een paar uur later zou starten.. 

En dan start het circus.. Niet wetende wat je te wachten staat..