Donderdag 24 november 2011
Hoewel ik van plan was al in de ochtend weer bij haar te zijn, lukt het me niet om voor de middag al van huis te vertrekken.. Ik heb nog steeds last van de Egyptische buikkrampen en doe een stapje rustiger aan dan gepland.
Als ik haar kamer binnenkom zit schoonmams al bij haar. Samen schieten we in de lach om een wat koekoek verpleegster op de gang en als de lachkick op een gegeven moment zoveel pijn gaat ie verder in een huilbui.. Lief heeft pijn :-(
We kletsen daarna nog wat verder en proberen niet te grappig meer te zijn. En ook Sanne komt nog even op bezoek. Gezellig maar niet een te druk bezoekuur dus.
Vandaag is een relaxdag. Ze hoeft niet veel, de doktoren komen alleen wat dingen checken en de dag verloopt verder rustig. Ik blijf naast haar bed zitten en als ze eindelijk wat minuutjes slaapt stuur ik de binnengewandelde verpleging weg zodat ze wat rust krijgt.
De chirurg en plastisch chirurg zijn allebei komen kijken en zijn erg tevreden. De wonden genezen goed en morgenochtend zullen waarschijnlijk twee van de drie drains eruit mogen. Haar infuus is er inmiddels ook uit, waardoor ze nu een vrije arm heeft. Ze kan met wat pijn en moeite en ondersteund door het bed omhoog te zetten nu zelf opstaan en een stukje lopen naar de wc. Ik ben heel blij met de vooruitgang die ze boekt, ben heel trots op m'n meisje :-)
Rond 17:00 uur wordt het eten gebracht. Deze keer snijboontje met aardappelpuree en een braadworstje. Omdat ik na m'n snelle ontbijt in de auto op de heenweg nog niets heb gegeten begin ik wel wat honger te krijgen. De tweede muffin hadden we die middag al opgesnoept samen en ook de chocoladeletter was al bijna op.. Ik krijg een hapje van lief en bel een "twee broodjes met kaas"bestelling door aan m'n moeder die strakjes komt.
Het woord van vandaag is trouwens "drainkeeper". Dat vindt lief wel Eem mooie functieomschrijving voor mij. Ik houd de drie flesjes goed in de gate en geef ze als ware handtasjes aan als lief gaat plassen..
Na het eten is ze weer wat moe en slaapt nog even wat. Ik luister naar haar zachte snurken. Blij dat ze even wat slaapt.. Ik schrijf onderwijl nog even wat verder aan de blog. Ik heb een kleine achterstand opgelopen sinds de vakantie maar wil graag een beetje beter uptodate zijn..
Als lief weer wakker eerst krijgt ze weer een waterijsje voor haar keelpijn. En ook ik krijg een raketje aangeboden.. Lekker hoor, en lang geleden ook, waterijs..
Daarna spelen we met onze mobieltjes nog een spelletje wordfeud tegen elkaar. Goeie uitkomst dat online scrabbelen en mobiel internet..
En dan is het inmiddels tijd voor het tweede bezoekuur. Haar ouders en broer komen langs en ook haar andere broer met z'n vriendin en twee kids. De mooie tekeningen hang ik op het prikbord achter haar bed. Ook mijn ouders komen langs en blij word ik van m'n broodjes kaas. Als m'n moeder de ene na de andere droge opmerking plaatst schieten lief en ik weer gruwelijk in de lach.. Fijn om ook vrolijk te kunnen zijn maar o zo pijnlijk voor lief.. Ze trekt een gezicht en ik weet dat ze vergaat van de pijn..
Na het bezoekuur snoepen we de chocoladeletter van oma nog even op en beginnen aan de druifjes van de fruitmand van m'n ouders. Fijn dat de verpleging me inmiddels als een onderdeel van het meubilair ziet en me niet verzoekt te gaan. Bij de mammacare patiënten zijn gelukkig niet zo streng daarover.. Ik vertrek rond 22:15 uur en rijd al bellend met lief via de Mac drive naar huis. Met een burgertje en een wrapje in een papieren tas stap ik m'n huisje binnen.. Leeg en stil is het..
Ik besluit snel naar boven te gaan, eet wat, zap wat, verstuur nog wat mails en bekijk m'n simterklaasforum. Daarna type ik deze blog nog even af en ontdek dat het 02:10 uur is inmiddels.. Ik ben moe en heb hoofdpijn..
Maar gauw m'n oogjes dichtdoen en hopen dat ik haar niet teveel mis en dat ze lekker ligt te slapen..
donderdag 24 november 2011
D-day
Woensdag 23 november 2011
Uiteraard is er van slapen maar weinig terecht gekomen.
Om 05:15 uur gaat de wekker en stapt eerst lief en daarna ik onder onze fijne regendouche.
Rond 06:15 uur rijden we richting Noord voor de opname.
We melden ons op de 6e verdieping en lief krijgt direct haar kamer gewezen. Kamer 11, met uitzicht over de parkeerplaats en de ingang van de poli.
Vrij snel komt de verpleging vragen naar haar wensen voor de lunch en het avondeten. Lief hangt m'n kaartje op het prikbord, ik hang een bloemenslinger om haar voeteneind en zet Elmo en het fotolijstje neer. De verpleging ziet de humor van m'n shirt wel in. Ik draag een shirt met de print van een verpleegsterspakje, inclusief stethoscoop :-) Ze vonden de bloemenslinger ook allemaal heel gezellig. Ik snap niet dat niemand daar nog op is gekomen.. Zo'n slinger voor om je fiets stuur kan ook makkelijk om het voeteneinde van een hotelbed..
Als de verpleging weg is hebben we nog even een momentje samen. Lief heeft haar blauwe gewaad inmiddels aan en samen zitten we op bed. Lief is ontspannen, laat het over zich heenkomen.. Gelukkig maar..
Dan ontdek ik de lijst van de verpleging. De lijst met de planning van vanmorgen. Op de lijst staan namen van patiënten en chirurgen, de ingreep die ze ondergaan en om welke tijdstippen het gaat.. Toch lullig dat ze die laat rondslingeren.. En handig ook.. Dan zie ik dat lief om 10:15 uur klaar zal zijn aangezien dan een andere dame een mamma-operatie krijgt.. Als je naar het schema kijkt is het echt een klein fabriekje met een strakke planning..
Rond 07:45 uur wordt ze opgehaald en naar de OK gereden. Ik mag tot aan de deur meelopen en kijk tot aan het laatste kiertje door de schuifdeur.
Verdwaast sta ik daar enkele tellen te staren naar het geblindeerde glas. Ik zie aan de schimmen dat haar bed er nog staat..
Achter me hoor ik de dienstlift weer opengaan en wordt de volgende patiënt naar de deur gereden.. Als de deur opengaat is lief inmiddels weg..
De verpleegsters aan het bed van de patiënt vragen mij of ik nog ergens op sta te wachten.. Ik zeg iets vaags in de trant van "m'n vriendin is net weggereden en ik moet nog even aan dat idee wennen" of iets dergelijks en draai me daarna om naar de liften.
Ik pak de lift weer naar de zesde en wandel door de gangen naar haar kamer..
Best leeg zo zonder bed.. Als ik net één tel m'n billen op een stoel laat rusten, komt de verpleegster die lief net naar beneden reed binnen. Of ik nog even mee naar beneden wilde komen.. Okay.. Even schrik ik, er is toch niets geks gebeurd? Dan blijkt dat lief nog even moet wachten en dat ik haar gezelschap mag houden.. Dus weer in de lift naar beneden.
Daar aangekomen mag ik nu meelopen door de deur met de geblindeerde ramen.. En daar moet ik dan wachten.. Een paar bedjes met patiënten staan te wachten, allemaal met gordijntjes ertussen. Er wordt me verteld dat ik moet wachten omdat lief in gesprek is met de chirurg. Ik vertel dat ik normaal altijd overal bijben en dan geeft de chirurg zelf al aan dat het akkoord is. De verpleging had nog niet in de gaten dat ik haar partner was..
De plastisch chirurge ziet er vrolijk en uitgeslapen uit. Daar ben ik blij om, 't is toch een kunstwerkje wat ze zo moet afleveren en daar is de opperste concentratie voor nodig.
Als een ware Mondriaan zet ze rode, blauwe en zwarte lijnen op lief's borst. Ik let goed op dat ze de juiste pakken.. Zou toch vervelend zijn als plots rechts gedownsized is en ze het monster hebben laten zitten..
Dan laat ze ons zien welke ruimte de chirurg krijgt om alles weg te snijden. Een rode driehoek om haar tepel heen. De andere lijnen laten zien welke huid er dan overblijft om over de prothese heen te spannen. Verder vertelt ze dat er één drain onder de borstspier en en één erboven wordt geplaatst. Daarnaast komt er dan nog een derde in haar oksel voor de afvoer van wondvocht na het okselkliertoilet, dat ook in deze operatie gelijk zal gebeuren.
En dan is het zover, lief gaat nu echt de OK in..
Ik geef een laatste kus en zwaai totdat ik dr niet meer zie..
En daar sta ik dan.. Niemand te zien verder..
Ik trek maar aan een koord met een balletje die uit het plafond hangt en hoop dat ik daarmee een schuifdeur open en niet één of ander alarm laat afgaan.. Toch best gek dat ze iemand daar alleen laten staan.. Als er na twee keer trekken nog niets is gebeurd maak ik me zorgen.. Gelukkig gaat bij de derde keer dan toch de deur open.. Blij dat ik net nog een beetje had opgelet en enigszins richtingsgevoel bezit vind ik de volgende deur en trek wederom aan een koord, erop vertrouwende dat ik de goede kant nog steeds opga.
En jawel, daar zijn de liften alweer.. Nog één keertje omkijken of ik niet weer word teruggeroepen en dan ga ik naar boven.
Op haar kamer type ik een stukje en doe een spelletje. De minuten kruipen voorbij en in gedachte probeer ik me voor te stellen wat er een paar verdiepingen lager allemaal aan het gebeuren is..
En dan stap Tanja binnen. M'n maatje heeft vrijgenomen en komt me ondersteunen. Samen babbelen we weer wat minuten weg en besluiten rond 11:15 uur even naar beneden te gaan voor een kopje thee. Ik verwacht dat lief rond 12:00 uur naar haar kamer wordt gebracht dus dan zullen we zeker weer boven zijn.
Beneden aangekomen koop ik een grote heliumballon en drinken we thee.
Er komen twee oudere dames aan het tafeltje naast ons zitten. Eén van hen zit in een rolstoel, ze lijken op elkaar.. Vast familie.. De dame in de rolstoel is sterk vermagerd en ik vermoed dus dat ze voor haar hier zijn. Ze kijkt op naar de ballon en als ik haar vraag of ze 'm leuk vindt, knikt ze vriendelijk.
Wanneer de andere dame naar het winkeltje loopt en koffie en taart besteld, zie ik dat de dame in rolstoel probeert op te gaan staan. Ze leunt op een wankel stoeltje en ik ben bang dat ze zal vallen. Ik sta op en loop op haar af. Ik vraag haar of ze misschien vanuit de rolstoel probeerde in de gewone stoel te gaan zitten. Ze vraagt me om haar wandelstok en zegt dat ze naar het toilet wil. Ik kijk om en zie iets verderop het logo van een invalidetoilet. Ik zeg haar dat ik haar wel even daarheen rol en zorg dat ze weer goed gaat zitten. Onderwijl vraag ik Tan of ze aan haar zus wil vragen om te komen helpen.
Als ik de vrouw het toilet inrol merk ik dat haar zus nog niet is gearriveerd. Omdat ik het toch wel wat gek vind om een wildvreemde hoogbejaarde vrouw op de wc te plaatsen besluit ik haar zus op te zoeken. Inmiddels heeft Tan het blad met koffie al overgenomen en waakt over de handtassen van de dames. Ik spoor zus aan om wat vaart te maken aangezien ik de indruk krijg dat de dame zich niet zo lekker voelt en nodig moet. Ik leid de zus naar het toilet en laat ze samen achter.
Als ik weer bij Tan aanschuif maken we ons wel wat zorgen. Hoe kan de ene 85 jarige de andere nou op de wc helpen? Waarom is er niemand bij ze om te helpen? Na enkele minuten kijken we bezorgd naar de toiletdeur. Er is nog geen beweging gezien en we hopen dat het goed gaat. Dan stapt zus naar buiten en loopt naar de receptie. Wanneer ze kort daarop onze richting uitloopt en de dame in rolstoel nog niet het toilet is uitgekomen weten Tan en ik al genoeg. De dame zegt ons dat haar zus onderuit is gegaan en of wij zouden willen helpen. Ik hoor de receptioniste roepen dat er al iemand gebeld is en dat die zo wel even zal komen helpen. Tan en ik zijn aanpakkers dus we willen die dame niet laten wachten. Samen stappen we het toilet binnen en zien de vrouw uitgezakt op de pot hangen. Ik vraag haar of ze al is geweest maar ik krijg maar weinig reactie. Tan en ik besluiten haar terug te zetten in haar rolstoel en merken dat ze niet meegeeft en ook niet meer op haar benen steunt. Als we haar in haar rolstoel terugzetten zie ik dat ze steeds meer begint te kwijlen en besluit dat het foute boel is. Ik ren naar de receptie en geef aan dat er per direct een spoedarts moet worden gebeld. De dames zijn wat traag van begrip en vragen mij of ze het BHV protocol dan moeten opstarten. Ik zeg dat er spoed is en bedenk me dat er geen spoedeisende hulp in dit ziekenhuis zit. Onderwijl komen de ouders van lief de hal binnen lopen.. Ik roep dat ik even druk ben en dat ze maar vast naar boeven moeten gaan.. Als ik voor de tweede keer naar de receptie ren en zeg dat er nu iemand moet komen, komt er een BHV'er aangelopen. Ik trek hem mee richting wc en geef aan dat we een onwelwording hebben. De man wijst ons naar een deur waarachter we het centrum voor kleine verrichtingen zouden kunnen vinden. Hij gaat ons voor door de deur en roept een verpleegkundige. Onderwijl duwt Tan de rolstoel daar naar binnen en til ik haar half mee omdat de dame inmiddels niet meer bij kennis is en uit de rolstoel dreigt te vallen. Voorbij de deur kijk ik de verpleegkundige aan en zeg dat het niet goed is, ze inmiddels buiten bewust zijn is en heel snel achteruit gaat. De verpleegkundige roept haar collega en geeft aan dat er een onwelwording is. Samen met haar tillen we de vrouw op een bed. Als ze op het bed zit, klapt haar hoofd naar achter en spert ze haar ogen en mond.. Vrijwel direct daarna wordt de reanimatie ingezet. Tan en ik herkennen het beeld, we zijn collega's en kennen dit soort momenten.. Het is te laat..
En daar staan we dan, Tan en ik. "Dat hebben wij weer Bouws" zegt ze.. We zuchten even diep in en uit en besluiten dat we hier voor lief zijn en daarom maar gauw naar boven moeten gaan.. Zou toch vervelend zijn als lief naar haar kamer wordt gebracht en we er niet zijn..
Als we de deur doorstappen en weer in de hal van het ziekenhuis komen staan we oog in oog met zus.. Even slikken.. Ze kijkt me aan en vraagt hoe het met haar zus is.. Ik gaaf haar aan dat het niet zo goed met haar gaat en dat ze nog met haar bezig zijn. Terwijl ik haar naar een stoel lijd, zoekt Tan de BHV'er op om hem aan zus voor te stellen.. Toch best een rare situatie dat wij dit met z'n tweeën zo staan te organiseren in een ziekenhuis.. Maar aan de andere kant hoort het ook wel weer bij ons.. Gewoon niet lullen en handelen.. Als zus en BHV'er aan elkaar gekoppeld zijn gaan Tan en ik naar boven. In de lift probeer ik m'n knopje om te zetten.
Wanneer we bij de kamer van lief aankomen blijkt dat ze nog niet terug is.. Gelukkig maar.. Ik vertel lief's ouders wat er zojuist gebeurd is en halverwege m'n verhaal kijk ik op en zie lief aankomen. Onze ogen ontmoeten elkaar en ze begint te huilen.. Na wat zoenen en knuffelen komt ze wat bij. Ze heeft een washandje op haar voorhoofd wat ik een paar keer opnieuw koud maak onder de kraan en samen met schoonmams bekijk ik de wond. Ik verwachtte verband te zien, maar eigenlijk zat er niet veel op. Alleen de incisies aan de onderzijde hebben een dun strookje witte pleister. Ik vind het er keurig uitzien.
Als we wat later even beneden zijn zie ik de zus net het ziekenhuis uitlopen. Als ik haar vraag hoe het gaat, hoor ik dat haar 85jarige tweelingzus is overleden. Ze bedankt me, vond het heel lief hoe we haar hebben geholpen. Als ik weer naar binnen stap zie ik dat Tan praat met de BHV'er. Hij vertelt dat de dame nog wel een hartslag heeft terug gekregen bij de reanimatie maar helaas toch is overleden. Verdrietig maar we hebben ons best gedaan. Hijdacht dat we in het ziekenhuis werkten en bedankte ons voor de inzet. Tan en ik zijn nog even wat gaan wandelen in het winkelcentrum en hebben een broodje gegeten.
Terug in het ziekenhuis is lief inmiddels weer wat meer wakker en heeft ze honger. Ik help haar met twee beschuitjes met pasta en een kopje thee. We kletsen wat en voor we het doorhebben wordt het avondeten al voor haar binnengebracht. Worteltjes, aardappeltjes en een soort gehakbalachtige situatie met een soort jus. Nadat ik de bal in stukjes heb gesneden eet lief zelf haar bordje leeg.. Ik vind het knap, het gaat alweer een stukje beter..
Vandaag blijft ze in bed. Ook een kort stukje naar de wc lukt nog niet. De pijn op haar borst door de prothese onder haar borstspier is heel naar. "alsof ze een polka op m'n borstkast dansen" zegt ze. En verder zijn de drains niet fijn. De drain in haar oksel blijkt tegen een zenuw aan te drukken en dat levert natuurlijk een pijnlijk gevoel op. Ze ligt graag op haar zij en valt ook zo in slaap. Helaas kan dat nu niet en zal ze voorlopig op haar rug moeten blijven liggen. Later dal er met wat kussen wat geprobeerd worden maar dat is een flink gegochel.
Rond 18:30 uur ga ik richting het theater. Even eruit, even een stukje zingen met m'n musicalmaatjes.. Was heel fijn. M'n vriendjes zijn lief voor me en het was heerlijk om even wat te galmen..
Rond 21:30 uur ga ik weer richting het ziekenhuis en blijf tot tegen 23:00 uur bij lief.
Ze vertelt me dat haar ouders en haar broer met zijn vriendin zijn geweest, en ook haar oom en tante en oma. Ze heeft haar wond laten zien en met iedereen gebabbeld. Best heel intensief en ze is er ook behoorlijk moe van. Haar oom, een lezer van deze blogs, had gelezen over onze muffins op de heenreis naar Egypte en had er nu speciaal twee meegebracht. Samen eten we er eentje op. Erg lekker was ie :-) Verder zijn er weer nieuwe kaarten bijgekomen en heeft oma de chocoladeletter W meegebracht.
Als ik rond 23:00 uur naar huis rijd bellen we nog even..
'tis gek om niet samen te zijn.. Ik mis haar..
Thuis besluit ik toch nog maar wat eten op te warmen en duik daarna moe m'n bedje in.. Na een onrustige nacht is het al weer heel snel ochtend..
Uiteraard is er van slapen maar weinig terecht gekomen.
Om 05:15 uur gaat de wekker en stapt eerst lief en daarna ik onder onze fijne regendouche.
Rond 06:15 uur rijden we richting Noord voor de opname.
We melden ons op de 6e verdieping en lief krijgt direct haar kamer gewezen. Kamer 11, met uitzicht over de parkeerplaats en de ingang van de poli.
Vrij snel komt de verpleging vragen naar haar wensen voor de lunch en het avondeten. Lief hangt m'n kaartje op het prikbord, ik hang een bloemenslinger om haar voeteneind en zet Elmo en het fotolijstje neer. De verpleging ziet de humor van m'n shirt wel in. Ik draag een shirt met de print van een verpleegsterspakje, inclusief stethoscoop :-) Ze vonden de bloemenslinger ook allemaal heel gezellig. Ik snap niet dat niemand daar nog op is gekomen.. Zo'n slinger voor om je fiets stuur kan ook makkelijk om het voeteneinde van een hotelbed..
Als de verpleging weg is hebben we nog even een momentje samen. Lief heeft haar blauwe gewaad inmiddels aan en samen zitten we op bed. Lief is ontspannen, laat het over zich heenkomen.. Gelukkig maar..
Dan ontdek ik de lijst van de verpleging. De lijst met de planning van vanmorgen. Op de lijst staan namen van patiënten en chirurgen, de ingreep die ze ondergaan en om welke tijdstippen het gaat.. Toch lullig dat ze die laat rondslingeren.. En handig ook.. Dan zie ik dat lief om 10:15 uur klaar zal zijn aangezien dan een andere dame een mamma-operatie krijgt.. Als je naar het schema kijkt is het echt een klein fabriekje met een strakke planning..
Rond 07:45 uur wordt ze opgehaald en naar de OK gereden. Ik mag tot aan de deur meelopen en kijk tot aan het laatste kiertje door de schuifdeur.
Verdwaast sta ik daar enkele tellen te staren naar het geblindeerde glas. Ik zie aan de schimmen dat haar bed er nog staat..
Achter me hoor ik de dienstlift weer opengaan en wordt de volgende patiënt naar de deur gereden.. Als de deur opengaat is lief inmiddels weg..
De verpleegsters aan het bed van de patiënt vragen mij of ik nog ergens op sta te wachten.. Ik zeg iets vaags in de trant van "m'n vriendin is net weggereden en ik moet nog even aan dat idee wennen" of iets dergelijks en draai me daarna om naar de liften.
Ik pak de lift weer naar de zesde en wandel door de gangen naar haar kamer..
Best leeg zo zonder bed.. Als ik net één tel m'n billen op een stoel laat rusten, komt de verpleegster die lief net naar beneden reed binnen. Of ik nog even mee naar beneden wilde komen.. Okay.. Even schrik ik, er is toch niets geks gebeurd? Dan blijkt dat lief nog even moet wachten en dat ik haar gezelschap mag houden.. Dus weer in de lift naar beneden.
Daar aangekomen mag ik nu meelopen door de deur met de geblindeerde ramen.. En daar moet ik dan wachten.. Een paar bedjes met patiënten staan te wachten, allemaal met gordijntjes ertussen. Er wordt me verteld dat ik moet wachten omdat lief in gesprek is met de chirurg. Ik vertel dat ik normaal altijd overal bijben en dan geeft de chirurg zelf al aan dat het akkoord is. De verpleging had nog niet in de gaten dat ik haar partner was..
De plastisch chirurge ziet er vrolijk en uitgeslapen uit. Daar ben ik blij om, 't is toch een kunstwerkje wat ze zo moet afleveren en daar is de opperste concentratie voor nodig.
Als een ware Mondriaan zet ze rode, blauwe en zwarte lijnen op lief's borst. Ik let goed op dat ze de juiste pakken.. Zou toch vervelend zijn als plots rechts gedownsized is en ze het monster hebben laten zitten..
Dan laat ze ons zien welke ruimte de chirurg krijgt om alles weg te snijden. Een rode driehoek om haar tepel heen. De andere lijnen laten zien welke huid er dan overblijft om over de prothese heen te spannen. Verder vertelt ze dat er één drain onder de borstspier en en één erboven wordt geplaatst. Daarnaast komt er dan nog een derde in haar oksel voor de afvoer van wondvocht na het okselkliertoilet, dat ook in deze operatie gelijk zal gebeuren.
En dan is het zover, lief gaat nu echt de OK in..
Ik geef een laatste kus en zwaai totdat ik dr niet meer zie..
En daar sta ik dan.. Niemand te zien verder..
Ik trek maar aan een koord met een balletje die uit het plafond hangt en hoop dat ik daarmee een schuifdeur open en niet één of ander alarm laat afgaan.. Toch best gek dat ze iemand daar alleen laten staan.. Als er na twee keer trekken nog niets is gebeurd maak ik me zorgen.. Gelukkig gaat bij de derde keer dan toch de deur open.. Blij dat ik net nog een beetje had opgelet en enigszins richtingsgevoel bezit vind ik de volgende deur en trek wederom aan een koord, erop vertrouwende dat ik de goede kant nog steeds opga.
En jawel, daar zijn de liften alweer.. Nog één keertje omkijken of ik niet weer word teruggeroepen en dan ga ik naar boven.
Op haar kamer type ik een stukje en doe een spelletje. De minuten kruipen voorbij en in gedachte probeer ik me voor te stellen wat er een paar verdiepingen lager allemaal aan het gebeuren is..
En dan stap Tanja binnen. M'n maatje heeft vrijgenomen en komt me ondersteunen. Samen babbelen we weer wat minuten weg en besluiten rond 11:15 uur even naar beneden te gaan voor een kopje thee. Ik verwacht dat lief rond 12:00 uur naar haar kamer wordt gebracht dus dan zullen we zeker weer boven zijn.
Beneden aangekomen koop ik een grote heliumballon en drinken we thee.
Er komen twee oudere dames aan het tafeltje naast ons zitten. Eén van hen zit in een rolstoel, ze lijken op elkaar.. Vast familie.. De dame in de rolstoel is sterk vermagerd en ik vermoed dus dat ze voor haar hier zijn. Ze kijkt op naar de ballon en als ik haar vraag of ze 'm leuk vindt, knikt ze vriendelijk.
Wanneer de andere dame naar het winkeltje loopt en koffie en taart besteld, zie ik dat de dame in rolstoel probeert op te gaan staan. Ze leunt op een wankel stoeltje en ik ben bang dat ze zal vallen. Ik sta op en loop op haar af. Ik vraag haar of ze misschien vanuit de rolstoel probeerde in de gewone stoel te gaan zitten. Ze vraagt me om haar wandelstok en zegt dat ze naar het toilet wil. Ik kijk om en zie iets verderop het logo van een invalidetoilet. Ik zeg haar dat ik haar wel even daarheen rol en zorg dat ze weer goed gaat zitten. Onderwijl vraag ik Tan of ze aan haar zus wil vragen om te komen helpen.
Als ik de vrouw het toilet inrol merk ik dat haar zus nog niet is gearriveerd. Omdat ik het toch wel wat gek vind om een wildvreemde hoogbejaarde vrouw op de wc te plaatsen besluit ik haar zus op te zoeken. Inmiddels heeft Tan het blad met koffie al overgenomen en waakt over de handtassen van de dames. Ik spoor zus aan om wat vaart te maken aangezien ik de indruk krijg dat de dame zich niet zo lekker voelt en nodig moet. Ik leid de zus naar het toilet en laat ze samen achter.
Als ik weer bij Tan aanschuif maken we ons wel wat zorgen. Hoe kan de ene 85 jarige de andere nou op de wc helpen? Waarom is er niemand bij ze om te helpen? Na enkele minuten kijken we bezorgd naar de toiletdeur. Er is nog geen beweging gezien en we hopen dat het goed gaat. Dan stapt zus naar buiten en loopt naar de receptie. Wanneer ze kort daarop onze richting uitloopt en de dame in rolstoel nog niet het toilet is uitgekomen weten Tan en ik al genoeg. De dame zegt ons dat haar zus onderuit is gegaan en of wij zouden willen helpen. Ik hoor de receptioniste roepen dat er al iemand gebeld is en dat die zo wel even zal komen helpen. Tan en ik zijn aanpakkers dus we willen die dame niet laten wachten. Samen stappen we het toilet binnen en zien de vrouw uitgezakt op de pot hangen. Ik vraag haar of ze al is geweest maar ik krijg maar weinig reactie. Tan en ik besluiten haar terug te zetten in haar rolstoel en merken dat ze niet meegeeft en ook niet meer op haar benen steunt. Als we haar in haar rolstoel terugzetten zie ik dat ze steeds meer begint te kwijlen en besluit dat het foute boel is. Ik ren naar de receptie en geef aan dat er per direct een spoedarts moet worden gebeld. De dames zijn wat traag van begrip en vragen mij of ze het BHV protocol dan moeten opstarten. Ik zeg dat er spoed is en bedenk me dat er geen spoedeisende hulp in dit ziekenhuis zit. Onderwijl komen de ouders van lief de hal binnen lopen.. Ik roep dat ik even druk ben en dat ze maar vast naar boeven moeten gaan.. Als ik voor de tweede keer naar de receptie ren en zeg dat er nu iemand moet komen, komt er een BHV'er aangelopen. Ik trek hem mee richting wc en geef aan dat we een onwelwording hebben. De man wijst ons naar een deur waarachter we het centrum voor kleine verrichtingen zouden kunnen vinden. Hij gaat ons voor door de deur en roept een verpleegkundige. Onderwijl duwt Tan de rolstoel daar naar binnen en til ik haar half mee omdat de dame inmiddels niet meer bij kennis is en uit de rolstoel dreigt te vallen. Voorbij de deur kijk ik de verpleegkundige aan en zeg dat het niet goed is, ze inmiddels buiten bewust zijn is en heel snel achteruit gaat. De verpleegkundige roept haar collega en geeft aan dat er een onwelwording is. Samen met haar tillen we de vrouw op een bed. Als ze op het bed zit, klapt haar hoofd naar achter en spert ze haar ogen en mond.. Vrijwel direct daarna wordt de reanimatie ingezet. Tan en ik herkennen het beeld, we zijn collega's en kennen dit soort momenten.. Het is te laat..
En daar staan we dan, Tan en ik. "Dat hebben wij weer Bouws" zegt ze.. We zuchten even diep in en uit en besluiten dat we hier voor lief zijn en daarom maar gauw naar boven moeten gaan.. Zou toch vervelend zijn als lief naar haar kamer wordt gebracht en we er niet zijn..
Als we de deur doorstappen en weer in de hal van het ziekenhuis komen staan we oog in oog met zus.. Even slikken.. Ze kijkt me aan en vraagt hoe het met haar zus is.. Ik gaaf haar aan dat het niet zo goed met haar gaat en dat ze nog met haar bezig zijn. Terwijl ik haar naar een stoel lijd, zoekt Tan de BHV'er op om hem aan zus voor te stellen.. Toch best een rare situatie dat wij dit met z'n tweeën zo staan te organiseren in een ziekenhuis.. Maar aan de andere kant hoort het ook wel weer bij ons.. Gewoon niet lullen en handelen.. Als zus en BHV'er aan elkaar gekoppeld zijn gaan Tan en ik naar boven. In de lift probeer ik m'n knopje om te zetten.
Wanneer we bij de kamer van lief aankomen blijkt dat ze nog niet terug is.. Gelukkig maar.. Ik vertel lief's ouders wat er zojuist gebeurd is en halverwege m'n verhaal kijk ik op en zie lief aankomen. Onze ogen ontmoeten elkaar en ze begint te huilen.. Na wat zoenen en knuffelen komt ze wat bij. Ze heeft een washandje op haar voorhoofd wat ik een paar keer opnieuw koud maak onder de kraan en samen met schoonmams bekijk ik de wond. Ik verwachtte verband te zien, maar eigenlijk zat er niet veel op. Alleen de incisies aan de onderzijde hebben een dun strookje witte pleister. Ik vind het er keurig uitzien.
Als we wat later even beneden zijn zie ik de zus net het ziekenhuis uitlopen. Als ik haar vraag hoe het gaat, hoor ik dat haar 85jarige tweelingzus is overleden. Ze bedankt me, vond het heel lief hoe we haar hebben geholpen. Als ik weer naar binnen stap zie ik dat Tan praat met de BHV'er. Hij vertelt dat de dame nog wel een hartslag heeft terug gekregen bij de reanimatie maar helaas toch is overleden. Verdrietig maar we hebben ons best gedaan. Hijdacht dat we in het ziekenhuis werkten en bedankte ons voor de inzet. Tan en ik zijn nog even wat gaan wandelen in het winkelcentrum en hebben een broodje gegeten.
Terug in het ziekenhuis is lief inmiddels weer wat meer wakker en heeft ze honger. Ik help haar met twee beschuitjes met pasta en een kopje thee. We kletsen wat en voor we het doorhebben wordt het avondeten al voor haar binnengebracht. Worteltjes, aardappeltjes en een soort gehakbalachtige situatie met een soort jus. Nadat ik de bal in stukjes heb gesneden eet lief zelf haar bordje leeg.. Ik vind het knap, het gaat alweer een stukje beter..
Vandaag blijft ze in bed. Ook een kort stukje naar de wc lukt nog niet. De pijn op haar borst door de prothese onder haar borstspier is heel naar. "alsof ze een polka op m'n borstkast dansen" zegt ze. En verder zijn de drains niet fijn. De drain in haar oksel blijkt tegen een zenuw aan te drukken en dat levert natuurlijk een pijnlijk gevoel op. Ze ligt graag op haar zij en valt ook zo in slaap. Helaas kan dat nu niet en zal ze voorlopig op haar rug moeten blijven liggen. Later dal er met wat kussen wat geprobeerd worden maar dat is een flink gegochel.
Rond 18:30 uur ga ik richting het theater. Even eruit, even een stukje zingen met m'n musicalmaatjes.. Was heel fijn. M'n vriendjes zijn lief voor me en het was heerlijk om even wat te galmen..
Rond 21:30 uur ga ik weer richting het ziekenhuis en blijf tot tegen 23:00 uur bij lief.
Ze vertelt me dat haar ouders en haar broer met zijn vriendin zijn geweest, en ook haar oom en tante en oma. Ze heeft haar wond laten zien en met iedereen gebabbeld. Best heel intensief en ze is er ook behoorlijk moe van. Haar oom, een lezer van deze blogs, had gelezen over onze muffins op de heenreis naar Egypte en had er nu speciaal twee meegebracht. Samen eten we er eentje op. Erg lekker was ie :-) Verder zijn er weer nieuwe kaarten bijgekomen en heeft oma de chocoladeletter W meegebracht.
Als ik rond 23:00 uur naar huis rijd bellen we nog even..
'tis gek om niet samen te zijn.. Ik mis haar..
Thuis besluit ik toch nog maar wat eten op te warmen en duik daarna moe m'n bedje in.. Na een onrustige nacht is het al weer heel snel ochtend..
Aftellen..
Dinsdag 22 november
Vandaag komt een goeie vriendin van lief langs, wandelen we richting het centrum en doen wat boodschapjes. Lief is heel misselijk van alle spanning en samen huilen we door de angst en onzekerheid..
Morgen wordt een heel spannende dag.. In slaap komen lukt maar moeilijk maar lukt voor mij rond 03:30 uur gelukkig.. Lief is dan nog wakker.
Vandaag komt een goeie vriendin van lief langs, wandelen we richting het centrum en doen wat boodschapjes. Lief is heel misselijk van alle spanning en samen huilen we door de angst en onzekerheid..
Morgen wordt een heel spannende dag.. In slaap komen lukt maar moeilijk maar lukt voor mij rond 03:30 uur gelukkig.. Lief is dan nog wakker.
Terug naar huis..
Maandag 21 november
Nadat we de koffers hebben ingepakt en klaargezet voor de kruier, liggen we heerlijk op een bedje aan het zwembad van onze laatste uurtjes in de zon te genieten. Als de zoveelste kerel aan ons bedje komt leuren met een snorkeltrip zeg ik hem dat we wel geïnteresseerd zijn. Als hij er verbaasd een "really?" uitgooit en hierbij een hoopvolle blik onze kant op werpt, meld ik dat we later die dag naar huis vertrekken.. Teleurgesteld wandelt hij naar een volgend bedje om nog bleke nieuwe toeristen lastig te gaan vallen.
We drinken een laatste latte machiato (jaja, deze wout is om en begint koffie nu ook echt lekker te vinden) en stappen daarna in de bus naar het vliegveld.
Nadat we het vliegtuig waren ingestapt moesten we 40 minuten wachten voordat we mochten vertrekken. Door de dichte mist kregen ze nog geen clearance voor de landing op Schiphol dus werd ook de start uitgesteld..
Daarna ging alles verder voorspoedig en kwamen we rond 23:30 uur aan in Nederland. M'n ouders hebben ons opgehaald en na een broodje zijn we fijn thuis afgezet. Lekker samen ons eigen fijne bedje in..
Nadat we de koffers hebben ingepakt en klaargezet voor de kruier, liggen we heerlijk op een bedje aan het zwembad van onze laatste uurtjes in de zon te genieten. Als de zoveelste kerel aan ons bedje komt leuren met een snorkeltrip zeg ik hem dat we wel geïnteresseerd zijn. Als hij er verbaasd een "really?" uitgooit en hierbij een hoopvolle blik onze kant op werpt, meld ik dat we later die dag naar huis vertrekken.. Teleurgesteld wandelt hij naar een volgend bedje om nog bleke nieuwe toeristen lastig te gaan vallen.
We drinken een laatste latte machiato (jaja, deze wout is om en begint koffie nu ook echt lekker te vinden) en stappen daarna in de bus naar het vliegveld.
Nadat we het vliegtuig waren ingestapt moesten we 40 minuten wachten voordat we mochten vertrekken. Door de dichte mist kregen ze nog geen clearance voor de landing op Schiphol dus werd ook de start uitgesteld..
Daarna ging alles verder voorspoedig en kwamen we rond 23:30 uur aan in Nederland. M'n ouders hebben ons opgehaald en na een broodje zijn we fijn thuis afgezet. Lekker samen ons eigen fijne bedje in..
We worden 100!
Zondag 20 november
Vanochtend zijn we lekker bijtijds opgestaan en aan het zwembad gaan liggen. De laatste volledige dag die we nog hier zijn moeten we toch effies proberen zo bruin mogelijk te worden :-)
Het woord van vandaag is trouwens "kersbonuskind".
Ik begrijp dat dit enige uitleg behoeft..
Wij hebben gehoord dat de gemiddelde Rus die Egypte bezoekt deze vakantie niet zelf betaald. Dit zijn de door ons genoemde "kerstbonusrussen". Zij krijgen van hun baas minder uitbetaald of geen bonus maar ontvangen daarvoor in de plaats een all in vakantie naar Egypte.
Deze Russen zijn wereldvreemd, spreken niets anders dan Russisch waardoor de Arabieren dus allemaal russisch spreken, ze drinken zich iedere avond lam en gaan nooit op excursies. Dat laatste dus omdat ze geen geld hebben en excursies extra moeten worden bijgeboekt. Heel prettig voor ons als we door de woestijn crossen of op een boot varen.
De kerstbonuskindjes zijn die kids die met een jaar of elf als kamikazekonijnen van een glijbaan afvliegen om dan onderaan te ontdekken dat er ook nog zoiets als een uitzwembadje aan vast zit en je dan zonder enige zwemvaardigheid toch lichtelijk in de problemen raakt.. -zucht-
Vanmiddag hebben rustig aan gedaan. We waren down en moe en hebben even wat bijgeslapen. Daarna pakken we een taxi naar het centrum en eten we in de New Marina een lekker kamelenbiefstukje. Heerlijk mals en met chocolade-chili saus. Echt superlekker! Je schijnt na het eten van zo'n biefstuk 100 jaar te worden dus dat leek ons wel wat. Uitermate geschikt als laatste maaltje voordat we morgen het einde van de middag weer terug naar Nederland vliegen. We krijgen er zelfs een heus certificaat bij. Ook de rum smaakte ons goed. Lekker om er even uit te zijn en niet weer aan de buffetmaaltijden te zitten.
Daarna wandelen we wat over het boulevardje en nemen een taxi naar het centrum. Daar zijn we vrij snel uitgekeken. De winkels met namaak-merkkleding en glittersouveniers kunnen we niet echt waarderen. We rijden terug naar het hotel en duiken lekker ons bedje in. We praten en knuffelen en zijn bang. Morgen rond deze tijd zijn we thuis en zijn we weer terug in de harde werkelijkheid.. Maar eerst morgen nog even genieten van de laatste zonnestralen..
Vanochtend zijn we lekker bijtijds opgestaan en aan het zwembad gaan liggen. De laatste volledige dag die we nog hier zijn moeten we toch effies proberen zo bruin mogelijk te worden :-)
Het woord van vandaag is trouwens "kersbonuskind".
Ik begrijp dat dit enige uitleg behoeft..
Wij hebben gehoord dat de gemiddelde Rus die Egypte bezoekt deze vakantie niet zelf betaald. Dit zijn de door ons genoemde "kerstbonusrussen". Zij krijgen van hun baas minder uitbetaald of geen bonus maar ontvangen daarvoor in de plaats een all in vakantie naar Egypte.
Deze Russen zijn wereldvreemd, spreken niets anders dan Russisch waardoor de Arabieren dus allemaal russisch spreken, ze drinken zich iedere avond lam en gaan nooit op excursies. Dat laatste dus omdat ze geen geld hebben en excursies extra moeten worden bijgeboekt. Heel prettig voor ons als we door de woestijn crossen of op een boot varen.
De kerstbonuskindjes zijn die kids die met een jaar of elf als kamikazekonijnen van een glijbaan afvliegen om dan onderaan te ontdekken dat er ook nog zoiets als een uitzwembadje aan vast zit en je dan zonder enige zwemvaardigheid toch lichtelijk in de problemen raakt.. -zucht-
Vanmiddag hebben rustig aan gedaan. We waren down en moe en hebben even wat bijgeslapen. Daarna pakken we een taxi naar het centrum en eten we in de New Marina een lekker kamelenbiefstukje. Heerlijk mals en met chocolade-chili saus. Echt superlekker! Je schijnt na het eten van zo'n biefstuk 100 jaar te worden dus dat leek ons wel wat. Uitermate geschikt als laatste maaltje voordat we morgen het einde van de middag weer terug naar Nederland vliegen. We krijgen er zelfs een heus certificaat bij. Ook de rum smaakte ons goed. Lekker om er even uit te zijn en niet weer aan de buffetmaaltijden te zitten.
Daarna wandelen we wat over het boulevardje en nemen een taxi naar het centrum. Daar zijn we vrij snel uitgekeken. De winkels met namaak-merkkleding en glittersouveniers kunnen we niet echt waarderen. We rijden terug naar het hotel en duiken lekker ons bedje in. We praten en knuffelen en zijn bang. Morgen rond deze tijd zijn we thuis en zijn we weer terug in de harde werkelijkheid.. Maar eerst morgen nog even genieten van de laatste zonnestralen..
Duikdagje
Zaterdag 19 november
Rond 08:20 uur worden we opgehaald met een busje en afgezet bij de duikschool van Diving World. Omdat lief nog geen brevet heeft maar al wel een aantal duiken heeft gemaakt hebben we voor haar de Discovery duik geboekt, waarbij ze samen met een instructeur tot max 7 á 8 meter diep gaat. Ikzelf heb m'n brevet dus kan met een divemaster of gids mee. Ik heb twee duiken op de planning staan.
Bij de duikschool blijken we geluk te hebben. Nederlandse Mieke en goed Engelspratende Mehmet gaat met ons mee. Verder nog een Nederlands stel en een instructeur met z'n vriendinnetje. Waar er normaal dus max 24 mee aan boord gaan, voer de boot nu dus uit met meer bemanningsleden dan gasten! Heel relaxed en dus alle uitleg in het Nederlands.
Bij de duikschool moesten we eerst wat papierwerk afronden voordat we aan boord konden. En daarbij zit een medische verklaring.. Hmm, lekker confronteren is dat.. En eigenlijk hadden we er ook helemaal niet bij stilgestaan.. Zou het invloed kunnen hebben, dat drukverschil? Er wordt wat navraag gedaan en we besluiten dat lief wel gaat, maar tot een meter of 5/6 gaat. Als we de pakken hebben gehaald en het materiaal in onze eigen krat ligt, kunnen we aan boord.
Er staat vandaag een stuk meer wind dan de afgelopen week. Dat is aan boord ook best te merken. Vooral als we de instructeur Antonio met z'n vriendinnetje afzetten voor een driftduik liggen we behoorlijk te deinen. Gelukkig werken de Egyptische pilletjes (die in Nederland alleen op recept verkrijgbaar zijn en hier nog geen euro per 24 stuks kosten) prima en hebben we nergens last van.
Als eerste gaan lief en Mehmet samen naar beneden. Mieke en ik volgen niet veel later. Omdat ik een dubbel pak draag (koukleumpje) moet ik tot twee keer toe terug naar de boot voor extra lood. Na een paar kilo extra in m'n vest te hebben gestoken zak ik dan toch de diepte in.. Onderweg kom ik lief tegen. Ze hadden op ons gewacht. Met m'n onderwatercamera houden we een korte fotoshoot waarna lief en Mehmet verder langs het rif zwemmen en Mieke en ik verder zakken.
Na drie kwartier tref ik lief terug op de boot. Ze heeft een mooie duik gehad waar ze veel verschillende vissen heeft gezien. Gespeeld met Nemo en gekeken hoe een moreen tussen het koraal verstopt zat. Blij dat ze is gegaan. Zelf vond ik mijn eerste duik niet heel spectaculair. Door het onrustige weer was er wat minder zicht en ik heb ook meer duikers dan mooie vissen gespot. Lief en ik bekijken de foto's en genieten van het zonnetje.
Na de lunch en een stukje varen maak ik m'n tweede duik. Ik ga mee met Antonio en we zijn vriendin mee op een veel mooiere en rustigere plek. We zien een grote Napoleonvis en zeker 15 verschillende murenen. Als er eentje pal onder de vriendin van Antonio doorzwemt maak ik al lachend een foto. Niet veel later lach ik nog veel harder als Antonio zijn vriendin wijst op de mureen, die zij voor die tijd duidelijk niet had opgemerkt, waarna zij heel hard wegzwemt.
Als we een enorm exemplaar treffen vraag ik Antonio een foto te maken. Boven water blijkt deze erg goed gelukt! Zo groot heb ik er ooit eentje in een aquarium in Bangkok gezien, maar nog niet op 30 cm afstand. Zijn hoofd was zeker 40 cm hoog en hij was minstens 3 meter lang. Echt enorm!!
Ik kom een stuk blijer van de tweede duik naar boven en blijk ook een stuk langer met m'n lucht te hebben gedaan. Ik moest de eerste keer duidelijk weer even wennen en met de hoge golven en te weinig lood was het ook iets minder relaxed afdalen.
Aan boord kletsen we met het andere Nederlandse stel. Har vader blijkt darmkanker te hebben en als lief boven op het dek ik de zon ligt vertelt ze me beneden iets meer over de chemo's. Natuurlijk weten we al dat dit een hele zware tijd gaat worden maar het blijft indrukwekkend om de verschillende ervaringen van mensen te horen. Haar vader kreeg een chemo waar zijn haar niet van uitviel. Ook hoefde hij niet te spugen. Hij was wel behoorlijke misselijk en hing de hele dag wat op de bank. Er zijn verschillende chemo's die ook elk verschillende bijwerkingen hebben en op iedereen weer anders werken dus ik ben benieuwd hoe het straks met lief zal zijn.. Uiteindelijk zitten we dus weer een dagje te relaxen maar weer erover te praten. Goed en helemaal niet erg maar het blijft wel confronterend dat er dus nooit een moment lijkt waarop het niet aan de orde is.. Ik zal over tien dagen weer aan het werk zijn en vind ook in sporten en muziek m'n afleiding wel, maar ik ben heel bang dt dat voor lief niet gaat gelden.. Ik hoop zo dat ze iets vindt en zich kan gaan ontspannen.
Na de fijne dag aan boord besluiten we met de belofte dat we, als dit achter de rug is, samen nog eens met Mieke gaan duiken. Dat lief ook haar brevet wil halen is nu helemaal zeker.
Rond 08:20 uur worden we opgehaald met een busje en afgezet bij de duikschool van Diving World. Omdat lief nog geen brevet heeft maar al wel een aantal duiken heeft gemaakt hebben we voor haar de Discovery duik geboekt, waarbij ze samen met een instructeur tot max 7 á 8 meter diep gaat. Ikzelf heb m'n brevet dus kan met een divemaster of gids mee. Ik heb twee duiken op de planning staan.
Bij de duikschool blijken we geluk te hebben. Nederlandse Mieke en goed Engelspratende Mehmet gaat met ons mee. Verder nog een Nederlands stel en een instructeur met z'n vriendinnetje. Waar er normaal dus max 24 mee aan boord gaan, voer de boot nu dus uit met meer bemanningsleden dan gasten! Heel relaxed en dus alle uitleg in het Nederlands.
Bij de duikschool moesten we eerst wat papierwerk afronden voordat we aan boord konden. En daarbij zit een medische verklaring.. Hmm, lekker confronteren is dat.. En eigenlijk hadden we er ook helemaal niet bij stilgestaan.. Zou het invloed kunnen hebben, dat drukverschil? Er wordt wat navraag gedaan en we besluiten dat lief wel gaat, maar tot een meter of 5/6 gaat. Als we de pakken hebben gehaald en het materiaal in onze eigen krat ligt, kunnen we aan boord.
Er staat vandaag een stuk meer wind dan de afgelopen week. Dat is aan boord ook best te merken. Vooral als we de instructeur Antonio met z'n vriendinnetje afzetten voor een driftduik liggen we behoorlijk te deinen. Gelukkig werken de Egyptische pilletjes (die in Nederland alleen op recept verkrijgbaar zijn en hier nog geen euro per 24 stuks kosten) prima en hebben we nergens last van.
Als eerste gaan lief en Mehmet samen naar beneden. Mieke en ik volgen niet veel later. Omdat ik een dubbel pak draag (koukleumpje) moet ik tot twee keer toe terug naar de boot voor extra lood. Na een paar kilo extra in m'n vest te hebben gestoken zak ik dan toch de diepte in.. Onderweg kom ik lief tegen. Ze hadden op ons gewacht. Met m'n onderwatercamera houden we een korte fotoshoot waarna lief en Mehmet verder langs het rif zwemmen en Mieke en ik verder zakken.
Na drie kwartier tref ik lief terug op de boot. Ze heeft een mooie duik gehad waar ze veel verschillende vissen heeft gezien. Gespeeld met Nemo en gekeken hoe een moreen tussen het koraal verstopt zat. Blij dat ze is gegaan. Zelf vond ik mijn eerste duik niet heel spectaculair. Door het onrustige weer was er wat minder zicht en ik heb ook meer duikers dan mooie vissen gespot. Lief en ik bekijken de foto's en genieten van het zonnetje.
Na de lunch en een stukje varen maak ik m'n tweede duik. Ik ga mee met Antonio en we zijn vriendin mee op een veel mooiere en rustigere plek. We zien een grote Napoleonvis en zeker 15 verschillende murenen. Als er eentje pal onder de vriendin van Antonio doorzwemt maak ik al lachend een foto. Niet veel later lach ik nog veel harder als Antonio zijn vriendin wijst op de mureen, die zij voor die tijd duidelijk niet had opgemerkt, waarna zij heel hard wegzwemt.
Als we een enorm exemplaar treffen vraag ik Antonio een foto te maken. Boven water blijkt deze erg goed gelukt! Zo groot heb ik er ooit eentje in een aquarium in Bangkok gezien, maar nog niet op 30 cm afstand. Zijn hoofd was zeker 40 cm hoog en hij was minstens 3 meter lang. Echt enorm!!
Ik kom een stuk blijer van de tweede duik naar boven en blijk ook een stuk langer met m'n lucht te hebben gedaan. Ik moest de eerste keer duidelijk weer even wennen en met de hoge golven en te weinig lood was het ook iets minder relaxed afdalen.
Aan boord kletsen we met het andere Nederlandse stel. Har vader blijkt darmkanker te hebben en als lief boven op het dek ik de zon ligt vertelt ze me beneden iets meer over de chemo's. Natuurlijk weten we al dat dit een hele zware tijd gaat worden maar het blijft indrukwekkend om de verschillende ervaringen van mensen te horen. Haar vader kreeg een chemo waar zijn haar niet van uitviel. Ook hoefde hij niet te spugen. Hij was wel behoorlijke misselijk en hing de hele dag wat op de bank. Er zijn verschillende chemo's die ook elk verschillende bijwerkingen hebben en op iedereen weer anders werken dus ik ben benieuwd hoe het straks met lief zal zijn.. Uiteindelijk zitten we dus weer een dagje te relaxen maar weer erover te praten. Goed en helemaal niet erg maar het blijft wel confronterend dat er dus nooit een moment lijkt waarop het niet aan de orde is.. Ik zal over tien dagen weer aan het werk zijn en vind ook in sporten en muziek m'n afleiding wel, maar ik ben heel bang dt dat voor lief niet gaat gelden.. Ik hoop zo dat ze iets vindt en zich kan gaan ontspannen.
Na de fijne dag aan boord besluiten we met de belofte dat we, als dit achter de rug is, samen nog eens met Mieke gaan duiken. Dat lief ook haar brevet wil halen is nu helemaal zeker.
Rustig dagje
Vrijdag 18 november
Officieel zouden we vandaag de duiktrip hebben. Gelukkig stond die niet gepland aangezien ik de halve nacht heb lopen spoken. M'n buik was behoorlijk van slag.
We besluiten er een rustig stranddagje van te maken. Gelukkig heb ik overdag geen last meer van m'n buik. 'smiddags duiken we de zee in, die fris maar zeker niet te koud is. Het lastigste puntje is nog om eruit te komen omdat de wind je snel afkoelt als je nat bent. We bouwen met ligbedjes en een windscherm ons eigen hokje en liggen heerlijk uit de wind en in de zon. We snorkelen wat en doen het verder rustig aan.
Als de zon rond 16:00 uur achter de gebouwtjes zakt wandelen we richting de kamer. Ik pak als eerste een douche en als ik er onder uit kom vind ik lief in diepe slaap op bed. Ik besluit er naast te kruipen en zet een wekker.
Na twee uurtjes worden we wakker en eten bij de Italiaan op het complex. Niet echt spectaculair, vooral veel hetzelfde als in het buffetrestaurant.. Weten we dat ook weer..
Daarna ontdekken we dat de koffiebar in de lobby verdomd lekkere latte machiato's dus drinken we een fijn bakkie.
Rond 21:30 uur maken we een praatje met één van de entertainers en bekijken we een voor egyptische begrippen best aardige dansshow van het team. Wederom zijn we in dubio of we wel of niet mee uitgaan, maar we besluiten om een goeie nacht slapen te pakken omdat we morgen bijtijds worden opgehaald voor een dagje duiken.
Officieel zouden we vandaag de duiktrip hebben. Gelukkig stond die niet gepland aangezien ik de halve nacht heb lopen spoken. M'n buik was behoorlijk van slag.
We besluiten er een rustig stranddagje van te maken. Gelukkig heb ik overdag geen last meer van m'n buik. 'smiddags duiken we de zee in, die fris maar zeker niet te koud is. Het lastigste puntje is nog om eruit te komen omdat de wind je snel afkoelt als je nat bent. We bouwen met ligbedjes en een windscherm ons eigen hokje en liggen heerlijk uit de wind en in de zon. We snorkelen wat en doen het verder rustig aan.
Als de zon rond 16:00 uur achter de gebouwtjes zakt wandelen we richting de kamer. Ik pak als eerste een douche en als ik er onder uit kom vind ik lief in diepe slaap op bed. Ik besluit er naast te kruipen en zet een wekker.
Na twee uurtjes worden we wakker en eten bij de Italiaan op het complex. Niet echt spectaculair, vooral veel hetzelfde als in het buffetrestaurant.. Weten we dat ook weer..
Daarna ontdekken we dat de koffiebar in de lobby verdomd lekkere latte machiato's dus drinken we een fijn bakkie.
Rond 21:30 uur maken we een praatje met één van de entertainers en bekijken we een voor egyptische begrippen best aardige dansshow van het team. Wederom zijn we in dubio of we wel of niet mee uitgaan, maar we besluiten om een goeie nacht slapen te pakken omdat we morgen bijtijds worden opgehaald voor een dagje duiken.
vrijdag 18 november 2011
"Ik ben er zo van overtuigd dat ik de rest van m'n leven bij jou wil blijven."
Donderdag 17 november
Nadat we vrij vroeg wakker werden, besloten we het ontbijt eens over te slaan en rustaan in bed te blijven liggen. Gelukkig was m'n koorts weer gezakt en leek ook m'n keelpijn minder. Nadat ik m'n nachtmerries heb verteld besluiten we de door ons geboekte duiktrip voor morgen een dagje op te schuiven.
Rond 12:00 uur hebben we een paar strandbedjes opgezocht en hebben daar de hele middag heerlijk in de zon gelegen. Als de zon wat zakt, zien we dat de cabaña's vrijzijn en nog wel zon hebben en veranderen we van ligplaats. Ideaal die dingen. Eigenlijk gewoon een groot twee persoons bed op hoge poten met een rieten dakje. Omdat er één matras op ligt zie je ook hele gezinnen met kleine kids erop liggen. ideaal..
Ze deelt de soms mooie, soms bizarre stukjes uit het pinkribbon blad terwijl ik de dag beschrijf op m'n iPad.
Zo leest ze een soort post-it's voor. Eentje springt er direct uit omdat hij zo herkenbaar is:
"mensen zeggen vaak 'bel me als er iets is' maar zo werkt het niet. Je wilt anderen niet belasten. Pak zelf de telefoon."
Ook een mooie die past bij hoe we zelf zijn:
"een buurvrouw die pannenkoeken bakt voor het hele gezin op de dag dat je chemo hebt, en dat 6 keer".
Ik denk echt dat wij ook zo zouden zijn. Dat wij ook iets betekenisvols zouden doen voor een ander. En dat ik ga blijven proberen dit voor haar te doen.
We praten over de gewoontes die we nu al ontwikkeld hebben. Zo zijn we altijd samen en gaan we na afloop eigenlijk altijd nog even de ziekenhuiswinkeltjes in. Waarom weten we niet, "gewoon omdat het kan". De laatste keer was in het UMC. Daar kochten we het pinkribbonblad en het blad Sint, de jaarlijkse Sinterklaasglossy. En we halen vaak een Bounty en delen hem dan, zo ook gisteren in de supermarkt weer.
En dan zegt ze: "Ik ben er zo van overtuigd dat ik de rest van m'n leven bij jou wil blijven." Mooier kan het toch niet?
Naast de diverse buffetrestaurants op het complex zijn er ook een Chinees en een Italiaan. Hiervoor moet je de dag vantevoren reserveren bij de receptie. Vanavond eten we bij de Chinees en dat beviel prima.
Daarna bekijken we de comedy show van het entertainment team en besluiten lekker bijtijds ons bedje in te duiken.
Nadat we vrij vroeg wakker werden, besloten we het ontbijt eens over te slaan en rustaan in bed te blijven liggen. Gelukkig was m'n koorts weer gezakt en leek ook m'n keelpijn minder. Nadat ik m'n nachtmerries heb verteld besluiten we de door ons geboekte duiktrip voor morgen een dagje op te schuiven.
Rond 12:00 uur hebben we een paar strandbedjes opgezocht en hebben daar de hele middag heerlijk in de zon gelegen. Als de zon wat zakt, zien we dat de cabaña's vrijzijn en nog wel zon hebben en veranderen we van ligplaats. Ideaal die dingen. Eigenlijk gewoon een groot twee persoons bed op hoge poten met een rieten dakje. Omdat er één matras op ligt zie je ook hele gezinnen met kleine kids erop liggen. ideaal..
Ze deelt de soms mooie, soms bizarre stukjes uit het pinkribbon blad terwijl ik de dag beschrijf op m'n iPad.
Zo leest ze een soort post-it's voor. Eentje springt er direct uit omdat hij zo herkenbaar is:
"mensen zeggen vaak 'bel me als er iets is' maar zo werkt het niet. Je wilt anderen niet belasten. Pak zelf de telefoon."
Ook een mooie die past bij hoe we zelf zijn:
"een buurvrouw die pannenkoeken bakt voor het hele gezin op de dag dat je chemo hebt, en dat 6 keer".
Ik denk echt dat wij ook zo zouden zijn. Dat wij ook iets betekenisvols zouden doen voor een ander. En dat ik ga blijven proberen dit voor haar te doen.
We praten over de gewoontes die we nu al ontwikkeld hebben. Zo zijn we altijd samen en gaan we na afloop eigenlijk altijd nog even de ziekenhuiswinkeltjes in. Waarom weten we niet, "gewoon omdat het kan". De laatste keer was in het UMC. Daar kochten we het pinkribbonblad en het blad Sint, de jaarlijkse Sinterklaasglossy. En we halen vaak een Bounty en delen hem dan, zo ook gisteren in de supermarkt weer.
En dan zegt ze: "Ik ben er zo van overtuigd dat ik de rest van m'n leven bij jou wil blijven." Mooier kan het toch niet?
Naast de diverse buffetrestaurants op het complex zijn er ook een Chinees en een Italiaan. Hiervoor moet je de dag vantevoren reserveren bij de receptie. Vanavond eten we bij de Chinees en dat beviel prima.
Daarna bekijken we de comedy show van het entertainment team en besluiten lekker bijtijds ons bedje in te duiken.
Sterren kijken
Woensdag 16 november
Toen we vanochtend naar buiten keken was het licht bewolkt. De anders zo stralende zon was ver te zoeken. Na het ontbijt zijn we richting het andere complex en het strand gelopen om daar onze sterrenwachttrip te betalen bij de hostes en om eens te kijken of het strand lekker was. ik had een vestje meegenomen en sneakers aangedaan omdat de wind toch behoorlijk fris was.
Aan het strand waren windschermpjes dus was het heerlijk uit te houden. Inmiddels was ook de zon weer volop aan het schijnen dus alsnog een uurtje aan het water genoten van de warmte. Het lekkere van onze hotelketen is dat we ook in de andere hotels mogen eten. Daarom konden we aanschuiven voor een burgertje en frietjes in de strandtent en hadden een lunch met uitzicht op zee.
En vanmiddag is het zover, om 14:25 uur worden we opgehaald om naar de woestijn te gaan. Als we achterin de jeep stappen begint het avontuur. Als we aan de rand van de woestijn zijn, verzamelen we met nog drie jeeps. We hebben het getroffen, onze chauffeur was in de veronderstelling dat het een race was en kwam, ook wanneer we als laatste startten, steeds met een ruime voorsprong als eerste op de volgende bestemming aan. Waar de andere drie jeeps de bandensporen van hun voorgangers gebruikten, reed onze Arabier als een ware shumacher dwars door zandheuvels en zonder ook maar iets te remmen over heuvels waarvan mijn polo'tje had gezegd "de groeten met je".
Als we bij de eerste stop uitstappen blijkt dat de cameraman die we al misten, serieus de hele trip óp het dak van onze jeep had gezeten! Aangezien we de teller toch redelijk vaak de 80 zagen aantikken hadden we diep respect. Lief vertelt onderweg dat ze door al het hobbelen die knobbel misschien wel kwijt zou raken :) En dat ze tot kort daarvoor even een paar minuten niet aan het monster had gedacht. Ik had de twinkeling in haar ogen gezien toen onze Arabier vol gas door de zoveelste heuvel heen knalde.. Had ik het dus goed gezien.. Fijn dat ze het even los kon laten, maar ook jammer dat het maar zo kort was..
Nadat we een flinke berg beklommen met aan de ene kant graniet en aan de andere zand reden we door naar een bedouiinedorpje. Onze Egyptische gids had een privécursusje Nederlands gevolgd en deed z'n best om ons wat achtergrondinfo te geven. Het dorp was er puur voor de toeristen. Er woonde één familie van 30 personen en aan de kleding kon je zien wie er al getrouwd en wie nog vrij was. Het stamhoofd was de enige die het dorp soms verliet om in de stad boodschappen te doen en ons hart ging uit naar de jonge kindjes die niets anders kenden dan de paar honderd vierkante meter woestijn, niet naar school gingen en een paar keer per dag gekke toeristen zagen. Daarbij vroeg ik me nog af hoe het zou staan met het aantal chromosoompjes van een aantal, omdat het maar één familie blijft en er toch steeds weer kindjes geboren blijven worden.. Dat moet toch een keer fout gaan zou je denken.
Nadat de zon is onder gegaan kregen we te eten en hebben we daarna in het volledige donker door telescopen naar de sterren gekeken. De levensster Vega schijnt helder aan de hemel en we fantaseren er samen over om een stukje ervan in onze koffer mee te smokkelen naar Nederland. Ook zien we Jupiter en een stuk van de Melkweg. Echt 1000den sterren zijn duidelijk zichtbaar boven ons. Een mooie trip, blij dat we gegaan zijn..
Op de terugweg geeft onze Arabier natuurlijk weer enorm veel gas. Hoewel we vooraf hadden gehoord dat de terugweg over de verharde weg zou zijn, koos onze Schumagger ervoor gewoon met groot licht dwars door de woestijn te crossen. Weer vertrokken we als laatste maar al gauw hadden we de koppositie te pakken en niet veel later zagen we de koplampen van de overige jeeps steeds kleiner worden. Toen we aan de rand van de bewoonde wereld waren, zagen we het grote winkelcentrum waarover de hostess verteld heeft.
Onze Arabier meldde dat één van de andere jeeps een lekke band had opgelopen en we zeker een half uur moesten wachten voordat we weer compleet waren. Daarna zouden we dan overstappen op de jeep die naar ons hotel zou rijden. Omdat we geen zin hadden op te wachten zijn we naar het winkelcentrum gewandeld, hebben daar wat rondgekeken en zijn daarna met een taxi maar het hotel teruggereden.
Omdat we heel moe waren zijn we bij thuiskomst maar even gaan liggen. Na een paar uurtjes lag ik met een zware koorts aanval non-stop rillend in bed. Ik had inmiddels mn thermo shirt, joggingboek en sokken aangedaan en mn fleecedekentje over me heen getrokken, maar bleef rillen. Lief is tegen me aangekropen om me op te warmen en na en tijdje kreeg ik het eindelijk weer wat warmer. We besluiten in bed te blijven en hopen dat het morgen wat beter gaat. Ik merk dat ik naast koorts verder geen buikpijn oid heb, dus denk dat het een soort ontlading is nu we in deze spannende tijden even helemaal ontspannen waren. Ik heb een paar nachtmerries en krijg steeds meer moeite een juiste slaap houding te vinden. M'n schouders en rug houden de spanning vast en ik beloof lief na de vakantie echt naar de fysio te gaan..
Toen we vanochtend naar buiten keken was het licht bewolkt. De anders zo stralende zon was ver te zoeken. Na het ontbijt zijn we richting het andere complex en het strand gelopen om daar onze sterrenwachttrip te betalen bij de hostes en om eens te kijken of het strand lekker was. ik had een vestje meegenomen en sneakers aangedaan omdat de wind toch behoorlijk fris was.
Aan het strand waren windschermpjes dus was het heerlijk uit te houden. Inmiddels was ook de zon weer volop aan het schijnen dus alsnog een uurtje aan het water genoten van de warmte. Het lekkere van onze hotelketen is dat we ook in de andere hotels mogen eten. Daarom konden we aanschuiven voor een burgertje en frietjes in de strandtent en hadden een lunch met uitzicht op zee.
En vanmiddag is het zover, om 14:25 uur worden we opgehaald om naar de woestijn te gaan. Als we achterin de jeep stappen begint het avontuur. Als we aan de rand van de woestijn zijn, verzamelen we met nog drie jeeps. We hebben het getroffen, onze chauffeur was in de veronderstelling dat het een race was en kwam, ook wanneer we als laatste startten, steeds met een ruime voorsprong als eerste op de volgende bestemming aan. Waar de andere drie jeeps de bandensporen van hun voorgangers gebruikten, reed onze Arabier als een ware shumacher dwars door zandheuvels en zonder ook maar iets te remmen over heuvels waarvan mijn polo'tje had gezegd "de groeten met je".
Als we bij de eerste stop uitstappen blijkt dat de cameraman die we al misten, serieus de hele trip óp het dak van onze jeep had gezeten! Aangezien we de teller toch redelijk vaak de 80 zagen aantikken hadden we diep respect. Lief vertelt onderweg dat ze door al het hobbelen die knobbel misschien wel kwijt zou raken :) En dat ze tot kort daarvoor even een paar minuten niet aan het monster had gedacht. Ik had de twinkeling in haar ogen gezien toen onze Arabier vol gas door de zoveelste heuvel heen knalde.. Had ik het dus goed gezien.. Fijn dat ze het even los kon laten, maar ook jammer dat het maar zo kort was..
Nadat we een flinke berg beklommen met aan de ene kant graniet en aan de andere zand reden we door naar een bedouiinedorpje. Onze Egyptische gids had een privécursusje Nederlands gevolgd en deed z'n best om ons wat achtergrondinfo te geven. Het dorp was er puur voor de toeristen. Er woonde één familie van 30 personen en aan de kleding kon je zien wie er al getrouwd en wie nog vrij was. Het stamhoofd was de enige die het dorp soms verliet om in de stad boodschappen te doen en ons hart ging uit naar de jonge kindjes die niets anders kenden dan de paar honderd vierkante meter woestijn, niet naar school gingen en een paar keer per dag gekke toeristen zagen. Daarbij vroeg ik me nog af hoe het zou staan met het aantal chromosoompjes van een aantal, omdat het maar één familie blijft en er toch steeds weer kindjes geboren blijven worden.. Dat moet toch een keer fout gaan zou je denken.
Nadat de zon is onder gegaan kregen we te eten en hebben we daarna in het volledige donker door telescopen naar de sterren gekeken. De levensster Vega schijnt helder aan de hemel en we fantaseren er samen over om een stukje ervan in onze koffer mee te smokkelen naar Nederland. Ook zien we Jupiter en een stuk van de Melkweg. Echt 1000den sterren zijn duidelijk zichtbaar boven ons. Een mooie trip, blij dat we gegaan zijn..
Op de terugweg geeft onze Arabier natuurlijk weer enorm veel gas. Hoewel we vooraf hadden gehoord dat de terugweg over de verharde weg zou zijn, koos onze Schumagger ervoor gewoon met groot licht dwars door de woestijn te crossen. Weer vertrokken we als laatste maar al gauw hadden we de koppositie te pakken en niet veel later zagen we de koplampen van de overige jeeps steeds kleiner worden. Toen we aan de rand van de bewoonde wereld waren, zagen we het grote winkelcentrum waarover de hostess verteld heeft.
Onze Arabier meldde dat één van de andere jeeps een lekke band had opgelopen en we zeker een half uur moesten wachten voordat we weer compleet waren. Daarna zouden we dan overstappen op de jeep die naar ons hotel zou rijden. Omdat we geen zin hadden op te wachten zijn we naar het winkelcentrum gewandeld, hebben daar wat rondgekeken en zijn daarna met een taxi maar het hotel teruggereden.
Omdat we heel moe waren zijn we bij thuiskomst maar even gaan liggen. Na een paar uurtjes lag ik met een zware koorts aanval non-stop rillend in bed. Ik had inmiddels mn thermo shirt, joggingboek en sokken aangedaan en mn fleecedekentje over me heen getrokken, maar bleef rillen. Lief is tegen me aangekropen om me op te warmen en na en tijdje kreeg ik het eindelijk weer wat warmer. We besluiten in bed te blijven en hopen dat het morgen wat beter gaat. Ik merk dat ik naast koorts verder geen buikpijn oid heb, dus denk dat het een soort ontlading is nu we in deze spannende tijden even helemaal ontspannen waren. Ik heb een paar nachtmerries en krijg steeds meer moeite een juiste slaap houding te vinden. M'n schouders en rug houden de spanning vast en ik beloof lief na de vakantie echt naar de fysio te gaan..
Dagje zwembad
Dinsdag 15 november
Als we naar het ontbijt wandelen worden we vrolijk toegelachen door een heerlijk zonnetje. Als je je bedenkt dat de nachten in Nederland inmiddels onder nul zitten is dit echt genieten. Wel staat er behoorlijk wat wind die het wat frisser doet aanvoelen, maar al met al nog steeds kortebroekenweer en op de slippertjes. Na het eten maken we een babbeltje met de hostess over de mogelijke excursies en activiteiten die we de komende week kunnen ondernemen. Lief is wat afwezig en ook de hostess is niet helemaal helder. Op het moment dat we eigenlijk willen opstaan bedenk ik me dat er een bepaalde excursie is die wel heel gaaf is maar die we dan wel nu moeten boeken.
En dat doen we vervolgens. Morgenmiddag gaan we met een jeep naar de woestijn om daar sterren en planeten te bekijken. Omdat je daar geen "luchtvervuiling" hebt, is alles veel mooier te zien. We zijn benieuwd.
'smiddags liggen we samen aan het zwembad en lezen een blaadje. Met het warme zonnetje is het heerlijk om in bikini te liggen, zelfs voor een koukleum als ik. Ik weet dat de komende dagen minder warm zullen zijn dus we genieten er volop van. Ik heb de "zij aan zij" gekocht, een blad voor vrouw-vrouw en zij heeft het pinkribbon blad mee. Nadat ik in het pinkbibbon blad had gelezen en er even helemaal klaar mee was, pakte ik de zij-aan-zij en las een indrukwekkend verhaal. Halverwege besloot ik dat lief dit ook mooi zou vinden en ben het hardop gaan voorlezen. Het gaat over een Nederlandse meid die verliefd werd op een Engelse en daarom daarheen verhuisde. De Engelse bleek een hersentumor te hebben en is daaraan in mei 2011 overleden. Het verhaal van de Nederlandse, hoe zij alles beleefd heeft en hoe de laatste maanden waren, stond prachtig beschreven. Kort voor het einde van het stuk schoot ik vol.. Niet veel later zaten we al knuffelend samen te huilen op het zwembadbedje. Lief vertelt me dat ze vandaag veel aan mij moet denken. Hoe ze nu nog alles voor mij kan doen en dat dit de aankomende tijd moeilijker zal gaan. En hoe dat voor mij is. Ze masseert bijna dagelijks m'n vastzittende schouders, draagt de tas en helpt met alles wat ze kan. Als iedereen al lang is vertrokken en de zon ook is verdwenen besluiten we naar de kamer te gaan en slapen nog wat. Daarna maken we ons klaar voor het avondeten en kijken naar een vuurshow van het entertainmentteam. Na een wandelingetje duiken we ons bedje in in de hoop wat extra uurtjes te pakken. Toch slapen we pas laat, mede door de muggenjacht..
Als we naar het ontbijt wandelen worden we vrolijk toegelachen door een heerlijk zonnetje. Als je je bedenkt dat de nachten in Nederland inmiddels onder nul zitten is dit echt genieten. Wel staat er behoorlijk wat wind die het wat frisser doet aanvoelen, maar al met al nog steeds kortebroekenweer en op de slippertjes. Na het eten maken we een babbeltje met de hostess over de mogelijke excursies en activiteiten die we de komende week kunnen ondernemen. Lief is wat afwezig en ook de hostess is niet helemaal helder. Op het moment dat we eigenlijk willen opstaan bedenk ik me dat er een bepaalde excursie is die wel heel gaaf is maar die we dan wel nu moeten boeken.
En dat doen we vervolgens. Morgenmiddag gaan we met een jeep naar de woestijn om daar sterren en planeten te bekijken. Omdat je daar geen "luchtvervuiling" hebt, is alles veel mooier te zien. We zijn benieuwd.
'smiddags liggen we samen aan het zwembad en lezen een blaadje. Met het warme zonnetje is het heerlijk om in bikini te liggen, zelfs voor een koukleum als ik. Ik weet dat de komende dagen minder warm zullen zijn dus we genieten er volop van. Ik heb de "zij aan zij" gekocht, een blad voor vrouw-vrouw en zij heeft het pinkribbon blad mee. Nadat ik in het pinkbibbon blad had gelezen en er even helemaal klaar mee was, pakte ik de zij-aan-zij en las een indrukwekkend verhaal. Halverwege besloot ik dat lief dit ook mooi zou vinden en ben het hardop gaan voorlezen. Het gaat over een Nederlandse meid die verliefd werd op een Engelse en daarom daarheen verhuisde. De Engelse bleek een hersentumor te hebben en is daaraan in mei 2011 overleden. Het verhaal van de Nederlandse, hoe zij alles beleefd heeft en hoe de laatste maanden waren, stond prachtig beschreven. Kort voor het einde van het stuk schoot ik vol.. Niet veel later zaten we al knuffelend samen te huilen op het zwembadbedje. Lief vertelt me dat ze vandaag veel aan mij moet denken. Hoe ze nu nog alles voor mij kan doen en dat dit de aankomende tijd moeilijker zal gaan. En hoe dat voor mij is. Ze masseert bijna dagelijks m'n vastzittende schouders, draagt de tas en helpt met alles wat ze kan. Als iedereen al lang is vertrokken en de zon ook is verdwenen besluiten we naar de kamer te gaan en slapen nog wat. Daarna maken we ons klaar voor het avondeten en kijken naar een vuurshow van het entertainmentteam. Na een wandelingetje duiken we ons bedje in in de hoop wat extra uurtjes te pakken. Toch slapen we pas laat, mede door de muggenjacht..
Sakaduro
Maandag 14 november
Na een kort nachtje van 3 uurtjes stond schoonmams voor de deur. Op naar het vliegveld.. Na daar een bakkie te hebben gedaan, wat winkeltjes te hebben bekeken en iets te eten te hebben gekocht zijn we rond 08:40 uur gaan boarden.. Een uurtje later stegen we op.
Als ik om 13:30 uur m'n ogen open zie ik mopje naast me lezen in het pink ribbon blad. Ze vertelt me dat ze, steeds als ze in slaap viel, beelden voorbij zag komen en daardoor niet echt heeft kunnen slapen.. Wat een monster is het toch.. Hij is ons gewoon gevolgd het vliegtuig in.. Dat ie zou zijn meegereisd in onze koffer had ik wel vermoed, maar waarom nou in de cabine.. Waarom niet gewoon even in het vrachtruim gebleven zodat ze even rust kreeg..
Op de monitoren is een concert van Glennis Grace te zien. Het concert waar wij heen wilden gaan maar wat niet kon omdat ik naar het EK in Dublin zou gaan. Ze zingt met Candy Dulfer, Edsilia en Birget en lange Frans. Echt supercool. Onwijs goed is die vrouw zeg, wow wow wow! Daar gaan we zeker een keer samen heen! Ze zingt nummers van Whitney Houston weg alsof het niks is.. Echt bizar goed!
Dan wordt het tijd voor een hapje eten. Eerst een paar sneetjes brood en daarna als toetje de gekochte drie-dubbele chocolade muffin. Als ik mijn tanden erin zet begrijp ik direct die gelukzalige blik van lief naast mij :-)
Met een grijns van oor tot oor neem ik een tweede hap, en een derde en een vierde.. Wow, die muffin is echt the bomb!
Effies plassen en dan nog maar een filmpje kijken, beetje boekje bladeren en dan wordt eindelijk de landing op Sharm ingezet. Wij vliegen daarna met hetzelfde toestel door naar Hurgada.
In de vertrekhal stonden onze koffers al naast de bagageband, de bus was snel gevonden en na een korte rit bracht hij ons keurig voor de ingang van een 1001 nachten hotel. Omdat de zon in deze tijd van het jaar al rond 17:00 uur ondergaat, was het al donker buiten. We werden door de receptie naar een ruimere kamer geüpgraded dus we hadden mazzel.. Hoewel ik er wel m'n vraagtekens bij stelde.. Ik vertrouw zo'n mannetje dan niet.. Zouden de andere kamers nog niet klaar zijn, zitten ze vol en krijgen wij een nog niet gerenoveerde? Uiteindelijk bleek onze kamer best netjes. Direct na binnenkomst stonden twee ruime éénpersoonsbedden naast elkaar, eigenlijk meer twee twijfelaars en verder was er nog een aparte slaapkamer met een ruim tweepersoonsbed.
Wij kozen ervoor direct het nachtkastje tussen de bedden uit te halen en ze tegen elkaar aan te schuiven. Een kingsize ontstond, erg prettig!
De badkamer heeft helaas alleen een douche.. En dan van het soort "klein"..
Maar ach, de rest was enorm, dus geen klagen verder.
Na het uitpakken zijn we voor de eerste keer gaan eten. Uitgebreide buffetten stonden voor ons klaar en het was prima te eten allemaal. Daarna hebben we een rondje over het complex gelopen en kwamen het ene na het andere zwembad tegen, zowel koud als ook verwarmd. Verder een enorme toren met een paar supergave glijbanen, allemaal heel tof. Wat wel opviel was dat er best wat wind stond. We begrepen al snel dat het de week ervoor nog 30 á 35 graden was geweest en de Egyptenaren zelf ook overvallen waren door de dalende temperatuur.. Na een sms vanuit Nederland over het krabben van de ruiten is alles natuurlijk relatief, het blijft gewoon zo'n 23, 24 graden dus ach.. :p
We vonden in de tuinen van het complex een grote arena, gebouwd in een oude stijl. Daar was een voorstelling bezig met echte Egyptische dansers. We hebben de show bekeken en zijn daarna gaan kijken waar al die mensen zo snel na de show naartoe vlogen. Uiteindelijk vonden we een barretje in een soort kelder. Heel leuk aangekleed met allemaal filmhelden op grote zwartwitposters. Een grote cocktailkaart lachte ons toe dus we bestelden allebei een lekkere cocktail om onze aankomst in Egypte te vieren. Als blijkt dat het helemaal niet uitmaakt welke drank je in je cocktail laat doen, maar het toch allemaal naar spiritus smaakt, snap ik weer waarom moslims geen alcohol drinken.. Getverdemme zeg! En die Russen en Polen maar doorzuipen naast ons.. Okay, die zijn ook spiritus gewend dus dat scheelt..
Omdat we toch wel behoorlijk moe waren van de lange reis zijn we daarna richting onze kamer gelopen. Onderweg kwamen we in de tuin nog een kleine openlucht disco tegen. Er stonden een paar discolichten en een zanger met minidisc's speelde de laatste nieuwe hits. Op de dansvloer stonden zeker 40 mensen en de entertainers waren er ook bij. Op het moment dat we komen aanlopen start de zanger net dé Spaanse hit van deze zomer, de zomer waarop lief en ik elkaar in Spanje leerde kennen! Té grappig! Sakaduro! We dansen samen een stukje merengue en genieten toch stiekem van een cocktailtje.. Wel voornamelijk doordat de alcohol werd gemaskeerd door een flinke scheut grenadine, maar dat terzijde ;-)
Daarna gaan we toch echt naar bedje, morgen eindelijk weer genieten van een zonnetje :-)
Na een kort nachtje van 3 uurtjes stond schoonmams voor de deur. Op naar het vliegveld.. Na daar een bakkie te hebben gedaan, wat winkeltjes te hebben bekeken en iets te eten te hebben gekocht zijn we rond 08:40 uur gaan boarden.. Een uurtje later stegen we op.
Als ik om 13:30 uur m'n ogen open zie ik mopje naast me lezen in het pink ribbon blad. Ze vertelt me dat ze, steeds als ze in slaap viel, beelden voorbij zag komen en daardoor niet echt heeft kunnen slapen.. Wat een monster is het toch.. Hij is ons gewoon gevolgd het vliegtuig in.. Dat ie zou zijn meegereisd in onze koffer had ik wel vermoed, maar waarom nou in de cabine.. Waarom niet gewoon even in het vrachtruim gebleven zodat ze even rust kreeg..
Op de monitoren is een concert van Glennis Grace te zien. Het concert waar wij heen wilden gaan maar wat niet kon omdat ik naar het EK in Dublin zou gaan. Ze zingt met Candy Dulfer, Edsilia en Birget en lange Frans. Echt supercool. Onwijs goed is die vrouw zeg, wow wow wow! Daar gaan we zeker een keer samen heen! Ze zingt nummers van Whitney Houston weg alsof het niks is.. Echt bizar goed!
Dan wordt het tijd voor een hapje eten. Eerst een paar sneetjes brood en daarna als toetje de gekochte drie-dubbele chocolade muffin. Als ik mijn tanden erin zet begrijp ik direct die gelukzalige blik van lief naast mij :-)
Met een grijns van oor tot oor neem ik een tweede hap, en een derde en een vierde.. Wow, die muffin is echt the bomb!
Effies plassen en dan nog maar een filmpje kijken, beetje boekje bladeren en dan wordt eindelijk de landing op Sharm ingezet. Wij vliegen daarna met hetzelfde toestel door naar Hurgada.
In de vertrekhal stonden onze koffers al naast de bagageband, de bus was snel gevonden en na een korte rit bracht hij ons keurig voor de ingang van een 1001 nachten hotel. Omdat de zon in deze tijd van het jaar al rond 17:00 uur ondergaat, was het al donker buiten. We werden door de receptie naar een ruimere kamer geüpgraded dus we hadden mazzel.. Hoewel ik er wel m'n vraagtekens bij stelde.. Ik vertrouw zo'n mannetje dan niet.. Zouden de andere kamers nog niet klaar zijn, zitten ze vol en krijgen wij een nog niet gerenoveerde? Uiteindelijk bleek onze kamer best netjes. Direct na binnenkomst stonden twee ruime éénpersoonsbedden naast elkaar, eigenlijk meer twee twijfelaars en verder was er nog een aparte slaapkamer met een ruim tweepersoonsbed.
Wij kozen ervoor direct het nachtkastje tussen de bedden uit te halen en ze tegen elkaar aan te schuiven. Een kingsize ontstond, erg prettig!
De badkamer heeft helaas alleen een douche.. En dan van het soort "klein"..
Maar ach, de rest was enorm, dus geen klagen verder.
Na het uitpakken zijn we voor de eerste keer gaan eten. Uitgebreide buffetten stonden voor ons klaar en het was prima te eten allemaal. Daarna hebben we een rondje over het complex gelopen en kwamen het ene na het andere zwembad tegen, zowel koud als ook verwarmd. Verder een enorme toren met een paar supergave glijbanen, allemaal heel tof. Wat wel opviel was dat er best wat wind stond. We begrepen al snel dat het de week ervoor nog 30 á 35 graden was geweest en de Egyptenaren zelf ook overvallen waren door de dalende temperatuur.. Na een sms vanuit Nederland over het krabben van de ruiten is alles natuurlijk relatief, het blijft gewoon zo'n 23, 24 graden dus ach.. :p
We vonden in de tuinen van het complex een grote arena, gebouwd in een oude stijl. Daar was een voorstelling bezig met echte Egyptische dansers. We hebben de show bekeken en zijn daarna gaan kijken waar al die mensen zo snel na de show naartoe vlogen. Uiteindelijk vonden we een barretje in een soort kelder. Heel leuk aangekleed met allemaal filmhelden op grote zwartwitposters. Een grote cocktailkaart lachte ons toe dus we bestelden allebei een lekkere cocktail om onze aankomst in Egypte te vieren. Als blijkt dat het helemaal niet uitmaakt welke drank je in je cocktail laat doen, maar het toch allemaal naar spiritus smaakt, snap ik weer waarom moslims geen alcohol drinken.. Getverdemme zeg! En die Russen en Polen maar doorzuipen naast ons.. Okay, die zijn ook spiritus gewend dus dat scheelt..
Omdat we toch wel behoorlijk moe waren van de lange reis zijn we daarna richting onze kamer gelopen. Onderweg kwamen we in de tuin nog een kleine openlucht disco tegen. Er stonden een paar discolichten en een zanger met minidisc's speelde de laatste nieuwe hits. Op de dansvloer stonden zeker 40 mensen en de entertainers waren er ook bij. Op het moment dat we komen aanlopen start de zanger net dé Spaanse hit van deze zomer, de zomer waarop lief en ik elkaar in Spanje leerde kennen! Té grappig! Sakaduro! We dansen samen een stukje merengue en genieten toch stiekem van een cocktailtje.. Wel voornamelijk doordat de alcohol werd gemaskeerd door een flinke scheut grenadine, maar dat terzijde ;-)
Daarna gaan we toch echt naar bedje, morgen eindelijk weer genieten van een zonnetje :-)
Koffertje pakken
Zondag 13 november
Vandaag is de dag van het pakken van de koffer. 'smiddags is er wat familie langs geweest en kwam Sanne een bakkie doen. Mijn ouders hebben gelijk de hond meegenomen dus hadden we daar geen omkijken meer naar. Liefs hond zijn we daarna naar haar broer gaan brengen. Hier lekker meegegeten en gekletst. De kids hadden inmiddels onze verrassing gezien en waren helemaal blij over het filmpje en het feest aan het kwebbelen.
Als we weer thuis zijn, zijn we gebroken. Lief voelt zich weer erg misselijk en we besluiten dat de dag toch weer iets te vol is geweest, zeker ook omdat we de koffer nog moeten pakken.. Dat doen we dan ook vlug om vervolgens slecht in slaap te komen.
Om 06:00 uur stond de mamma van lief voor de deur om ons naar Schiphol te brengen.
Vandaag is de dag van het pakken van de koffer. 'smiddags is er wat familie langs geweest en kwam Sanne een bakkie doen. Mijn ouders hebben gelijk de hond meegenomen dus hadden we daar geen omkijken meer naar. Liefs hond zijn we daarna naar haar broer gaan brengen. Hier lekker meegegeten en gekletst. De kids hadden inmiddels onze verrassing gezien en waren helemaal blij over het filmpje en het feest aan het kwebbelen.
Als we weer thuis zijn, zijn we gebroken. Lief voelt zich weer erg misselijk en we besluiten dat de dag toch weer iets te vol is geweest, zeker ook omdat we de koffer nog moeten pakken.. Dat doen we dan ook vlug om vervolgens slecht in slaap te komen.
Om 06:00 uur stond de mamma van lief voor de deur om ons naar Schiphol te brengen.
zondag 13 november 2011
Een weekje stilte
Lieve lezers,
Het is nu zondagnacht en er is dus alweer twee dagen niets geschreven..
Maar dat gaat nog komen, don't you worry :-)
Over een paar uurtjes vertrekken we naar Schiphol, dus ik duik liever nog even onder de wol nu..
Ik zal de blog over de intocht zaterdag en de gezellige zondag met familie in het vliegtuig typen en samen met de blogs van de komende week na de vakantie posten..
Voor nu dus even een weekje rust..
Tot schrijfs!
Xx
Wen&ireen
Het is nu zondagnacht en er is dus alweer twee dagen niets geschreven..
Maar dat gaat nog komen, don't you worry :-)
Over een paar uurtjes vertrekken we naar Schiphol, dus ik duik liever nog even onder de wol nu..
Ik zal de blog over de intocht zaterdag en de gezellige zondag met familie in het vliegtuig typen en samen met de blogs van de komende week na de vakantie posten..
Voor nu dus even een weekje rust..
Tot schrijfs!
Xx
Wen&ireen
Pak ophalen en naar oma
Vrijdag 11 11 '11
Vanmorgen hebben we fijn wat uitgeslapen en zijn daarna richting Pijnacker gereden om een pietenpak op te halen bij een vriend.
Morgen is er een intocht waar we samen gaan pieten. Superleuk om nog even het echte sinterklaasgevoel te ervaren voordat we straks in de 25 graden zitten.. Dit is de eerste vakantie ooit voor mij waarbij ik wegga tussen intocht en pakjesavond.. Best gek om dan niet in Nederland te zijn maar ook zo'n heerlijk vooruitzicht om de warmte en rust nog even op te zoeken.. Al had ik natuurlijk veel liever een andere reden gezien voor deze trip.. Maar desalniettemin gaan we enorm genieten!
Nadat we het pak hebben opgehaald zijn we doorgereden naar oma in Delft en hebben daar gezellig een bakkie thee gedaan. Lief vond dat toch best spannend. Oma heeft zelf tot twee keer toe borstkanker gehad en ze hadden elkaar nog niet gezien na de diagnose dus zat er best wat lading op voor lief. Het was heel ontspannen en gezellig en de dames konden ervaringen uitwisselen over de gang van zaken in de ziekenhuizen en de medische staf en hoe het allemaal in z'n werk gaat.
En ik kon eindelijk m'n fantoompijn vraag stellen.. Ik weet dat wanneer bijvoorbeeld een been wordt afgezet, men nog wel eens jeuk of pijn kan voelen in een teen terwijl heel dat been eraf is.. Ik vroeg me af of oma dat nou met haar borst misschien ook een had. Maar dat had zij nog niet gehad. Verder vertelde ze dat er bij haar 15 klieren uit haar oksel waren verwijderd en dat ze niet zwaar meer mag tillen. Maar dat doet ze stiekem wel gewoon met de boodschappen ;-) Maar dat ze dat dan ook wel merkte aan het dikker worden van haar arm daarna..
Lief kon vragen wanneer het haar van oma was uitgevallen.
Oma had haar agenda'tje van toen erbij gepakt en hield daarin een soort dagboekje bij. Zo kon ze terugkijken en zag ze dat tussen de eerste en de tweede chemo lief's moeder het haar van oma is komen afscheren. Ze wilde niet met hele plukken haar op haar kussen wakker worden en had toen inderdaad wel losse plukken al. Iets waar lief dus rekening mee kan houden..
Hoe gek het ook klinkt misschien, ik kan me voorstellen dat het kan helpen over dit soort zaken te praten met lotgenoten..
Op de terugweg naar huis keuvelen we over de komende sintperiode. Superleuk om samen te pieten. Ik probeer een leuke verrassing te regelen voor wat kids en zeg dat we dan samen wel een filmpje kunnen opnemen en daarna de kids kunnen bezoeken. Het zit nog zo in m'n kop dat lief er de 27ste bij is als piet bij het Club van Sinterklaasfeest in Ahoy.. En dat we daar dan wat kids kunnen verrassen.. Maa dan is ze net een paar dagen geleden geopereerd.. Dan kan ze er dus niet bijzijn. Omdat ik de boel daar coördineer en daarnaast de uitlaatklep wel goed kan gebruiken zal ik wel gaan.. Maar dat zij daar dus niet bij zal zijn is echt bizar.. Even een soort wake-up call ofzo.. Verdrietig zit lief naast me.. 'tis zo niet eerlijk.. Wel blij dat ze morgen meekan..
Hierna hebben we thuis de leftovers uit de koelkast gegeten. Morgen eten we bij de intocht en voor zondag moeten we nog even kijken.. Als het goed is komen dan lief's ouders en broer langs.
Inmiddels is het alweer 03:28 uur en moet ik toch echt m'n ogen gaan sluiten.. Ik hoop dat het lukt.. Morgen best een druk dagje met een vast en zeker superleuke intocht! Het is een bijzondere omdat hij pas in de avond is en er allemaal fakkels en lampionen hangen.. Er gaan 175 pieten mee dus het wordt een supergroot feest. En de weersvoorspellingen zijn ook top, dus heel fijn allemaal!
Vanmorgen hebben we fijn wat uitgeslapen en zijn daarna richting Pijnacker gereden om een pietenpak op te halen bij een vriend.
Morgen is er een intocht waar we samen gaan pieten. Superleuk om nog even het echte sinterklaasgevoel te ervaren voordat we straks in de 25 graden zitten.. Dit is de eerste vakantie ooit voor mij waarbij ik wegga tussen intocht en pakjesavond.. Best gek om dan niet in Nederland te zijn maar ook zo'n heerlijk vooruitzicht om de warmte en rust nog even op te zoeken.. Al had ik natuurlijk veel liever een andere reden gezien voor deze trip.. Maar desalniettemin gaan we enorm genieten!
Nadat we het pak hebben opgehaald zijn we doorgereden naar oma in Delft en hebben daar gezellig een bakkie thee gedaan. Lief vond dat toch best spannend. Oma heeft zelf tot twee keer toe borstkanker gehad en ze hadden elkaar nog niet gezien na de diagnose dus zat er best wat lading op voor lief. Het was heel ontspannen en gezellig en de dames konden ervaringen uitwisselen over de gang van zaken in de ziekenhuizen en de medische staf en hoe het allemaal in z'n werk gaat.
En ik kon eindelijk m'n fantoompijn vraag stellen.. Ik weet dat wanneer bijvoorbeeld een been wordt afgezet, men nog wel eens jeuk of pijn kan voelen in een teen terwijl heel dat been eraf is.. Ik vroeg me af of oma dat nou met haar borst misschien ook een had. Maar dat had zij nog niet gehad. Verder vertelde ze dat er bij haar 15 klieren uit haar oksel waren verwijderd en dat ze niet zwaar meer mag tillen. Maar dat doet ze stiekem wel gewoon met de boodschappen ;-) Maar dat ze dat dan ook wel merkte aan het dikker worden van haar arm daarna..
Lief kon vragen wanneer het haar van oma was uitgevallen.
Oma had haar agenda'tje van toen erbij gepakt en hield daarin een soort dagboekje bij. Zo kon ze terugkijken en zag ze dat tussen de eerste en de tweede chemo lief's moeder het haar van oma is komen afscheren. Ze wilde niet met hele plukken haar op haar kussen wakker worden en had toen inderdaad wel losse plukken al. Iets waar lief dus rekening mee kan houden..
Hoe gek het ook klinkt misschien, ik kan me voorstellen dat het kan helpen over dit soort zaken te praten met lotgenoten..
Op de terugweg naar huis keuvelen we over de komende sintperiode. Superleuk om samen te pieten. Ik probeer een leuke verrassing te regelen voor wat kids en zeg dat we dan samen wel een filmpje kunnen opnemen en daarna de kids kunnen bezoeken. Het zit nog zo in m'n kop dat lief er de 27ste bij is als piet bij het Club van Sinterklaasfeest in Ahoy.. En dat we daar dan wat kids kunnen verrassen.. Maa dan is ze net een paar dagen geleden geopereerd.. Dan kan ze er dus niet bijzijn. Omdat ik de boel daar coördineer en daarnaast de uitlaatklep wel goed kan gebruiken zal ik wel gaan.. Maar dat zij daar dus niet bij zal zijn is echt bizar.. Even een soort wake-up call ofzo.. Verdrietig zit lief naast me.. 'tis zo niet eerlijk.. Wel blij dat ze morgen meekan..
Hierna hebben we thuis de leftovers uit de koelkast gegeten. Morgen eten we bij de intocht en voor zondag moeten we nog even kijken.. Als het goed is komen dan lief's ouders en broer langs.
Inmiddels is het alweer 03:28 uur en moet ik toch echt m'n ogen gaan sluiten.. Ik hoop dat het lukt.. Morgen best een druk dagje met een vast en zeker superleuke intocht! Het is een bijzondere omdat hij pas in de avond is en er allemaal fakkels en lampionen hangen.. Er gaan 175 pieten mee dus het wordt een supergroot feest. En de weersvoorspellingen zijn ook top, dus heel fijn allemaal!
Rustige donderdag
Donderdag 10 november
Vandaag een dagje zonder veel gekke dingen.
Nadat we lekker hadden uitgeslapen hebben we samen de auto opgehaald.
Ook zijn we nog even naar het reisbureau gegaan voor de laatste puntjes op de i en hebben we nog wat boodschapjes gedaan voor de reis.
'savonds hebben we bij m'n ouders gegeten en verder niet zoveel nieuws te melden dus..
Vandaag een dagje zonder veel gekke dingen.
Nadat we lekker hadden uitgeslapen hebben we samen de auto opgehaald.
Ook zijn we nog even naar het reisbureau gegaan voor de laatste puntjes op de i en hebben we nog wat boodschapjes gedaan voor de reis.
'savonds hebben we bij m'n ouders gegeten en verder niet zoveel nieuws te melden dus..
vrijdag 11 november 2011
9 baco's en een wijntje verder..
woensdag 9 november
En dan gaat de wekker en schrik ik op met vrijwel direct die knoop weer in m'n maag.. Als ik naast me kijk, zie ik twee open ogen mij aankijken.. Ik vermoed dat ze al een tijdje wakker is.. Gelukkig is haar misselijkheid gezakt.. Maar de onrust blijft.. En ook de schrik zit er goed in.. Ze is geschrokken van het feit dat dit zoveel met haar doet, dat ze haar eigen lichaam niet meer herkent, dat ze haar controle verliest.. Nog even en de gynaecoloog gaat bellen voor de keuze..
Ik zie inmiddels al een paar dagen de zwarte kringen om haar ogen en ben blij met de vakantie in het vooruitzicht.. Met de verplichtingen in en om het huis, de mensen die je spreekt, de hondjes, alle dagelijkse zaken, kom je eigenlijk toch niet echt tot rust.. Een vakantie zal ons beiden goed doen..
Ik besluit alvast met de hondjes naar buiten te gaan. Om 11:00 uur moet ik in Brabant zijn om te praten met mijn nieuwe chef. Of lief meegaat weet ik nog niet zeker.. Eerst even afwachten wanneer de gynaecoloog belt en wat er uit dit gesprek komt..
Als ik terug kom van de wandeling vind ik lief beneden.. Ze heeft een lege blik en haar ogen staan verdrietig.. Op mijn vraag of ze gebeld heeft, knikt ze.. "En, wat hebben jullie afgesproken?" vraag ik. "Dat we het voor nu niet gaan doen". Ik ben trots op haar.. Ik weet dat dit een hele moeilijke keuze was maar denk dat het op dit moment heel verstandig is om te gaan voor haar eigen herstel en daar alle kracht voor te gebruiken. We knuffelen en de tranen rollen..
Ze wil graag langs op haar werk en aangezien ik daar vlakbij ook moet zijn gaan we samen naar het zuiden. Eerst langs op mijn nieuwe werkplek. Een soort kantoorfunctie.. Als ik de chef spreek vertel ik hem over m'n thuissituatie. Daarna over mij als persoontje en mijn werkverleden. Hierna stelt hij zich voor en vertelt over de nieuwe afdeling. Hij heeft een paar "jonge, gedreven en slimme mensen" nodig, dus dachten ze aan mij.. Opzich heel aardig, maar ik weet zeker dat ik de straat gaat missen.. De functie is tot we nationaal zijn, dus daarna is het weer afwachten.. Ik zal me bezighouden met informatie en hoe die het beste te pakken en in te zetten is.. 28 november word ik verwacht, tot die tijd mag ik op vakantie en lief ondersteunen. Ik was blij met die uitspraak.
Ik vind het heel fijn om de kaarten te zien die lief de afgelopen tijd heeft ontvangen. Zo ook een kaart van de baas van lief. Heel mooie woorden en met een "ik ben 24 uur per dag voor jou bereikbaar" erin, inclusief visitekaartje. Vanmorgen besloot ik hem een sms te sturen om hem hiervoor te bedanken en hem te laten weten dat we waarschijnlijk straks in de buurt zouden zijn. Hierop kreeg ik terug dat we welkom waren een bakkie te komen doen. Na mijn gesprek op het werk zijn we danook doorgereden naar de kazerne. Erg gaaf om te zien hoe betrokken de collega's daar zijn. Een paar stevige knuffels en zoenen, een luisterend oor en mooie woorden. Heel fijn om te merken dat ze gesteund wordt.
Op de terugweg bel ik met de liefste piet van Nederland terwijl lief na 5 minuutjes al in slaap is gevallen. Thuisgekomen duikt ze fijn haar bedje in en loop ik met de hondjes. Ik merk dat ik ook wel een uurtje plat wil maar bedenk me dan dat we lasagne op de planning hadden voor vandaag. Omdat we niks anders in huis meer hadden dat makkelijker te maken is en ik ook geen zin meer had om boodschappen te gaan doen, besluit ik gewoon de lasagne te gaan maken.
En dan staat ie in de over, de lekkere schaal met lasagne.. Als ik op de ovenklok kijk, zie ik dat we het nooit gaan redden voor 19:00 uur.. Dan is namelijk de kick-off van het nieuwe musicalseizoen van pedal point..
Ik loop naar boven en maak zachtjes lief wakker.. Als ze een beetje is ontwaakt eten we samen een boterham en vertrekken naar het theater.. De lasagne pruttelde de laatste secondes toen nog weg in de oven.. Voor later vanavond dan maar.. De kick-off is van 19:00 uur tot 21:00 uur dus ik verwacht dat we rond 21:30 uur alsnog zitten te smikkelen..
En dan is de kick-off.. We starten met een voorstelrondje van het bestuur en verwelkomen een paar nieuwe gezichten waaronder een heuze zangdocente en een regie-assistente. En die laatste kwam mij wel heel bekend voor.. :-) Lief is vanaf deze productie onze regie-assistente! Superleuk natuurlijk, maar ook een beetje dubbel nu we niet weten hoe de komende maanden eruit zullen gaan zien.. Maar voorlopig is het wel een leuk nieuw project met positieve energie en vooral ook hele leuke mensen.. Zo leuk zijn ze zelfs dat we tot 01:00 uur aan de baco'tjes hebben gezeten met een paar en pas toen naar huis gingen :-) Niks 21:30 uur thuis dus.. Maar wat ontzettend fijn om te zien dat lief ook effies haar ei kwijt kon en dat we los van elkaar zaten maar toch samen op pad waren. Wat mij betreft, zeker in deze tijd, de ideale oplossing. Zo kunnen we allebei iets leuks doen en toffe mensen spreken en toch niet elkaar alleen thuis achterlaten.. Helemaal goed!
Omdat onze buurvrouw ook bij de musicalclub zit en ons wel naar huis wilde rijden, lieten we de auto staan en zijn met haar mee naar huis gereden.
Als we thuiskomen lopen we een rondje met de kinders en happen daarna heel fijn de lasagne weg.. Daarna waggelen we de trap op naar boven.
Na mij zeker 5 keer de liefde te hebben verklaard valt ze goed zat en gelukkig in slaap.. Ik blijf nog effies op en val vrij snel daarna ook heerlijk in slaap.. Eindelijk een simpelweg gezellig avondje volledige ontspanning met dank aan mijn, of nu eigenlijk al "onze" lieve musicalvriendjes :-)
En dan gaat de wekker en schrik ik op met vrijwel direct die knoop weer in m'n maag.. Als ik naast me kijk, zie ik twee open ogen mij aankijken.. Ik vermoed dat ze al een tijdje wakker is.. Gelukkig is haar misselijkheid gezakt.. Maar de onrust blijft.. En ook de schrik zit er goed in.. Ze is geschrokken van het feit dat dit zoveel met haar doet, dat ze haar eigen lichaam niet meer herkent, dat ze haar controle verliest.. Nog even en de gynaecoloog gaat bellen voor de keuze..
Ik zie inmiddels al een paar dagen de zwarte kringen om haar ogen en ben blij met de vakantie in het vooruitzicht.. Met de verplichtingen in en om het huis, de mensen die je spreekt, de hondjes, alle dagelijkse zaken, kom je eigenlijk toch niet echt tot rust.. Een vakantie zal ons beiden goed doen..
Ik besluit alvast met de hondjes naar buiten te gaan. Om 11:00 uur moet ik in Brabant zijn om te praten met mijn nieuwe chef. Of lief meegaat weet ik nog niet zeker.. Eerst even afwachten wanneer de gynaecoloog belt en wat er uit dit gesprek komt..
Als ik terug kom van de wandeling vind ik lief beneden.. Ze heeft een lege blik en haar ogen staan verdrietig.. Op mijn vraag of ze gebeld heeft, knikt ze.. "En, wat hebben jullie afgesproken?" vraag ik. "Dat we het voor nu niet gaan doen". Ik ben trots op haar.. Ik weet dat dit een hele moeilijke keuze was maar denk dat het op dit moment heel verstandig is om te gaan voor haar eigen herstel en daar alle kracht voor te gebruiken. We knuffelen en de tranen rollen..
Ze wil graag langs op haar werk en aangezien ik daar vlakbij ook moet zijn gaan we samen naar het zuiden. Eerst langs op mijn nieuwe werkplek. Een soort kantoorfunctie.. Als ik de chef spreek vertel ik hem over m'n thuissituatie. Daarna over mij als persoontje en mijn werkverleden. Hierna stelt hij zich voor en vertelt over de nieuwe afdeling. Hij heeft een paar "jonge, gedreven en slimme mensen" nodig, dus dachten ze aan mij.. Opzich heel aardig, maar ik weet zeker dat ik de straat gaat missen.. De functie is tot we nationaal zijn, dus daarna is het weer afwachten.. Ik zal me bezighouden met informatie en hoe die het beste te pakken en in te zetten is.. 28 november word ik verwacht, tot die tijd mag ik op vakantie en lief ondersteunen. Ik was blij met die uitspraak.
Ik vind het heel fijn om de kaarten te zien die lief de afgelopen tijd heeft ontvangen. Zo ook een kaart van de baas van lief. Heel mooie woorden en met een "ik ben 24 uur per dag voor jou bereikbaar" erin, inclusief visitekaartje. Vanmorgen besloot ik hem een sms te sturen om hem hiervoor te bedanken en hem te laten weten dat we waarschijnlijk straks in de buurt zouden zijn. Hierop kreeg ik terug dat we welkom waren een bakkie te komen doen. Na mijn gesprek op het werk zijn we danook doorgereden naar de kazerne. Erg gaaf om te zien hoe betrokken de collega's daar zijn. Een paar stevige knuffels en zoenen, een luisterend oor en mooie woorden. Heel fijn om te merken dat ze gesteund wordt.
Op de terugweg bel ik met de liefste piet van Nederland terwijl lief na 5 minuutjes al in slaap is gevallen. Thuisgekomen duikt ze fijn haar bedje in en loop ik met de hondjes. Ik merk dat ik ook wel een uurtje plat wil maar bedenk me dan dat we lasagne op de planning hadden voor vandaag. Omdat we niks anders in huis meer hadden dat makkelijker te maken is en ik ook geen zin meer had om boodschappen te gaan doen, besluit ik gewoon de lasagne te gaan maken.
En dan staat ie in de over, de lekkere schaal met lasagne.. Als ik op de ovenklok kijk, zie ik dat we het nooit gaan redden voor 19:00 uur.. Dan is namelijk de kick-off van het nieuwe musicalseizoen van pedal point..
Ik loop naar boven en maak zachtjes lief wakker.. Als ze een beetje is ontwaakt eten we samen een boterham en vertrekken naar het theater.. De lasagne pruttelde de laatste secondes toen nog weg in de oven.. Voor later vanavond dan maar.. De kick-off is van 19:00 uur tot 21:00 uur dus ik verwacht dat we rond 21:30 uur alsnog zitten te smikkelen..
En dan is de kick-off.. We starten met een voorstelrondje van het bestuur en verwelkomen een paar nieuwe gezichten waaronder een heuze zangdocente en een regie-assistente. En die laatste kwam mij wel heel bekend voor.. :-) Lief is vanaf deze productie onze regie-assistente! Superleuk natuurlijk, maar ook een beetje dubbel nu we niet weten hoe de komende maanden eruit zullen gaan zien.. Maar voorlopig is het wel een leuk nieuw project met positieve energie en vooral ook hele leuke mensen.. Zo leuk zijn ze zelfs dat we tot 01:00 uur aan de baco'tjes hebben gezeten met een paar en pas toen naar huis gingen :-) Niks 21:30 uur thuis dus.. Maar wat ontzettend fijn om te zien dat lief ook effies haar ei kwijt kon en dat we los van elkaar zaten maar toch samen op pad waren. Wat mij betreft, zeker in deze tijd, de ideale oplossing. Zo kunnen we allebei iets leuks doen en toffe mensen spreken en toch niet elkaar alleen thuis achterlaten.. Helemaal goed!
Omdat onze buurvrouw ook bij de musicalclub zit en ons wel naar huis wilde rijden, lieten we de auto staan en zijn met haar mee naar huis gereden.
Als we thuiskomen lopen we een rondje met de kinders en happen daarna heel fijn de lasagne weg.. Daarna waggelen we de trap op naar boven.
Na mij zeker 5 keer de liefde te hebben verklaard valt ze goed zat en gelukkig in slaap.. Ik blijf nog effies op en val vrij snel daarna ook heerlijk in slaap.. Eindelijk een simpelweg gezellig avondje volledige ontspanning met dank aan mijn, of nu eigenlijk al "onze" lieve musicalvriendjes :-)
dinsdag 8 november 2011
Misselijk..
Dinsdag 8 november
Vandaag staat het laatste ziekenhuisbezoek voor de operatie op het programma. We wandelen naar het ziekenhuis om de hoek en lief mag een bh passen die ze na de operatie kan dragen. Belachelijk vinden we het feit dat ze niet onder de verzekering vallen en ze gewoon contant moeten worden afgerekend. En zo bijzonder zijn ze toch niet.. Verder wordt door de dame daar verteld dat er ook alsnog een externe protese bij zal komen. Dit om het verschil tussen links en rechts op te vullen. Lief baalt van het feit dat niemand haar dit eerder heeft verteld. Steeds weer nieuwe info..
Na de pas-sessie wandelen we door naar het winkelcentrum. Hoewel we gisteren al wel wat sites hadden bekeken, hadden we nog geen passende vakantie gevonden voor volgende week. In het reis bureau helpt mijn grote vriendin Nans ons verder. Omdat we graag het weekend nog in Nederland zijn voor de intocht van Sinterklaas, zouden we de maandag of dinsdag willen vertrekken naar een warm oord. De week erna zouden we dan graag maandag terugkomen. Dan kunnen we dinsdag de laatste zaken regelen en woensdag moet lief dan naar het ziekenhuis. Al met al wel een aantal eisen en best kortdag allemaal. Qua vluchten kwamen al gauw uit op Egypte. Wanneer we 8 dagen gaan, komt Hurgada dan het beste uit. Samen met Nans vinden we een prachtig resort met glijbanen en all-inclusive. Er waren nog 2 stoelen in het vliegtuig over! Dit moest goed zijn! Dus geboekt!
Hierna vertrek ik naar Amsterdam voor een gesprek met mijn mogelijke nieuwe werkgever. Het is een fijn gesprek waar al direct een aantal vacatures worden aangegeven. Helaas hoor ik later dat deze echt alleen intern worden opgevuld maar er zal zeker naar mogelijkheden voor mij worden gezocht. Dus dat is in ieder geval hoopvol.
Als ik rond 17:30 uur thuiskom is lief met de hondjes lopen. Schoonmams is thuis en heeft Toucan meegenomen. Het 8 weken oude laboradorpupje ligt heerlijk te pitten op het grote kussen van Nik en Rasco. Ik kan het niet laten en neem hem even op schoot. Het knuffelbeertje blijft fijn doorslapen en zachtjes geniet ik van zijn zachte puppyvacht. Als lief thuiskomt zie ik haar nieuwe coupe. Heel leuk, lekker fris. Ik ken haar alleen maar met dreads maar dit vind ik ook heel leuk. Eindelijk kan ik haar door haar krullen kroelen :-)
Nadat we met z'n drietjes hebben gegeten zijn schoonmams en de pup richting het zuiden vertrokken. We kruipen nog even samen op de bank en bespreken de onmogelijke keuze en komen er gewoon niet uit. Nadat we stil samen door het park de laatste ronde met de hondjes lopen gaan we zoals we met elkaar hadden afgesproken vandaag wat vroeger naar bed. Als ik op de klok kijk bedenk ik me dat ik compleet vergeten ben dat ik zou gaan trainen vanavond.. Zo stom, maar het ritme van de dagen en het besef van tijd is gewoon compleet weg.. Na wat te surfen en mailen en een half uurtje Goede Tijden kijken wordt het tijd om te gaan slapen.. Maar over een paar uur staat het telefoontje van de gynacoloog gepland.. Dan moet ze zeggen of ze het wel of niet wil.. Wat een keuze.. Wat een waardeloze situatie..
Het wegslikken van speeksel, de boertjes en het zuchten, ik herken de signalen.. Mopje is gewoon helemaal misselijk van alles..
Ik stap het bed uit, leg alle kleren en schoenen aan de kant en maak een pad vrij richting wc. Ik doe het licht op de gang aan en haal de nieuwe emmer.. Als ik die naast het bed zet en een glas water op haar nachtkastje zet vraag ik of het al iets zakt.. Ze knikt "nee"..
De eerste tranen rollen over haar wangen.. Alle spanning wordt haar teveel.. Hoe oneerlijk is het toch dat zij voor deze keuzes wordt gezet, moet knokken en alles zo snel gaat en ingewikkeld wordt gemaakt..
Zachtjes huil ik met haar mee.. Ik ben boos, boos op diegene die dit voor haar bedacht heeft..
Ik wacht tot ik een rustige ademhaling en een zacht snurkje hoor en doe dan m'n nachtlampje uit. In het donker type ik m'n laatste blog af en waak over haar.. Als ik op de wekker kijk, geeft die inmiddels 02:30 uur aan.. Da's niet vroeg, zoals wel gepland.. Over een paar uurtjes gaat hij alweer.. Ik word morgenochtend in Breda verwacht voor een gesprek op m'n nieuwe werkplek.. Ben benieuwd wat ze voor me in petto hebben maar blijf onderwijl heel hard rondkijken.. Ik hoop dat lief goed doorslaapt vannacht.. Ze heeft haar rust hard nodig.. De planning was dat ze met me mee zou rijden om dan langs werk te gaan maar ik heb nu zo'n vermoeden dat ze thuis zal blijven.. Ik hoop dat de misselijkheid in ieder geval gezakt is als ze wakker wordt en dat ze de gynaecoloog de keuze die haar hart haar ingeeft zal zeggen..
Vandaag staat het laatste ziekenhuisbezoek voor de operatie op het programma. We wandelen naar het ziekenhuis om de hoek en lief mag een bh passen die ze na de operatie kan dragen. Belachelijk vinden we het feit dat ze niet onder de verzekering vallen en ze gewoon contant moeten worden afgerekend. En zo bijzonder zijn ze toch niet.. Verder wordt door de dame daar verteld dat er ook alsnog een externe protese bij zal komen. Dit om het verschil tussen links en rechts op te vullen. Lief baalt van het feit dat niemand haar dit eerder heeft verteld. Steeds weer nieuwe info..
Na de pas-sessie wandelen we door naar het winkelcentrum. Hoewel we gisteren al wel wat sites hadden bekeken, hadden we nog geen passende vakantie gevonden voor volgende week. In het reis bureau helpt mijn grote vriendin Nans ons verder. Omdat we graag het weekend nog in Nederland zijn voor de intocht van Sinterklaas, zouden we de maandag of dinsdag willen vertrekken naar een warm oord. De week erna zouden we dan graag maandag terugkomen. Dan kunnen we dinsdag de laatste zaken regelen en woensdag moet lief dan naar het ziekenhuis. Al met al wel een aantal eisen en best kortdag allemaal. Qua vluchten kwamen al gauw uit op Egypte. Wanneer we 8 dagen gaan, komt Hurgada dan het beste uit. Samen met Nans vinden we een prachtig resort met glijbanen en all-inclusive. Er waren nog 2 stoelen in het vliegtuig over! Dit moest goed zijn! Dus geboekt!
Hierna vertrek ik naar Amsterdam voor een gesprek met mijn mogelijke nieuwe werkgever. Het is een fijn gesprek waar al direct een aantal vacatures worden aangegeven. Helaas hoor ik later dat deze echt alleen intern worden opgevuld maar er zal zeker naar mogelijkheden voor mij worden gezocht. Dus dat is in ieder geval hoopvol.
Als ik rond 17:30 uur thuiskom is lief met de hondjes lopen. Schoonmams is thuis en heeft Toucan meegenomen. Het 8 weken oude laboradorpupje ligt heerlijk te pitten op het grote kussen van Nik en Rasco. Ik kan het niet laten en neem hem even op schoot. Het knuffelbeertje blijft fijn doorslapen en zachtjes geniet ik van zijn zachte puppyvacht. Als lief thuiskomt zie ik haar nieuwe coupe. Heel leuk, lekker fris. Ik ken haar alleen maar met dreads maar dit vind ik ook heel leuk. Eindelijk kan ik haar door haar krullen kroelen :-)
Nadat we met z'n drietjes hebben gegeten zijn schoonmams en de pup richting het zuiden vertrokken. We kruipen nog even samen op de bank en bespreken de onmogelijke keuze en komen er gewoon niet uit. Nadat we stil samen door het park de laatste ronde met de hondjes lopen gaan we zoals we met elkaar hadden afgesproken vandaag wat vroeger naar bed. Als ik op de klok kijk bedenk ik me dat ik compleet vergeten ben dat ik zou gaan trainen vanavond.. Zo stom, maar het ritme van de dagen en het besef van tijd is gewoon compleet weg.. Na wat te surfen en mailen en een half uurtje Goede Tijden kijken wordt het tijd om te gaan slapen.. Maar over een paar uur staat het telefoontje van de gynacoloog gepland.. Dan moet ze zeggen of ze het wel of niet wil.. Wat een keuze.. Wat een waardeloze situatie..
Het wegslikken van speeksel, de boertjes en het zuchten, ik herken de signalen.. Mopje is gewoon helemaal misselijk van alles..
Ik stap het bed uit, leg alle kleren en schoenen aan de kant en maak een pad vrij richting wc. Ik doe het licht op de gang aan en haal de nieuwe emmer.. Als ik die naast het bed zet en een glas water op haar nachtkastje zet vraag ik of het al iets zakt.. Ze knikt "nee"..
De eerste tranen rollen over haar wangen.. Alle spanning wordt haar teveel.. Hoe oneerlijk is het toch dat zij voor deze keuzes wordt gezet, moet knokken en alles zo snel gaat en ingewikkeld wordt gemaakt..
Zachtjes huil ik met haar mee.. Ik ben boos, boos op diegene die dit voor haar bedacht heeft..
Ik wacht tot ik een rustige ademhaling en een zacht snurkje hoor en doe dan m'n nachtlampje uit. In het donker type ik m'n laatste blog af en waak over haar.. Als ik op de wekker kijk, geeft die inmiddels 02:30 uur aan.. Da's niet vroeg, zoals wel gepland.. Over een paar uurtjes gaat hij alweer.. Ik word morgenochtend in Breda verwacht voor een gesprek op m'n nieuwe werkplek.. Ben benieuwd wat ze voor me in petto hebben maar blijf onderwijl heel hard rondkijken.. Ik hoop dat lief goed doorslaapt vannacht.. Ze heeft haar rust hard nodig.. De planning was dat ze met me mee zou rijden om dan langs werk te gaan maar ik heb nu zo'n vermoeden dat ze thuis zal blijven.. Ik hoop dat de misselijkheid in ieder geval gezakt is als ze wakker wordt en dat ze de gynaecoloog de keuze die haar hart haar ingeeft zal zeggen..
De gynaecoloog..
Maandag 7 november
Een hele spannende dag vandaag..
Als we om 11:30 uur de wachtkamer van de gynaecoloog binnenstappen horen we dat het spreekuur wat uitloopt.. Als we uiteindelijk rond 13:15 uur naar binnen mogen zijn we eigenlijk al zo gaar en gespannen dat we amper nog stil kunnen zitten.
De gynaecoloog legt ons duidelijk de opties uit en bespreekt de kansen en risico's. Al met al komen we al snel tot de conclusie dat zij de keuze voor ons niet zal gaan maken en dat voor iedere keuze altijd de kans bestaat dat je achteraf zegt: "had ik maar.." heel lastig dus..
In principe zijn er drie mogelijkheden waarvan er maar eentje opgaat voor Wen. De eerste is namelijk het invriezen van een embryo.. En aangezien ik mezelf af en toe wel wat stoer voordoe maar nog steeds geen zaadcellen produceer, gaat dat 'm dus niet worden.. Tweede optie is een expirimenteel iets dat nog maar een half jaar wordt gedaan en waar ook nog geen echte meeresultaten van zijn, namelijk het invriezen van een eierstok. Het risico dat hiermee een in de toekomst nog te gebruiken kans verloren gaat, is in de casus van Wen te groot. Daarom is dit dus ook geen optie. De laatste die overblijft is het invriezen van eicellen. Dit is net als bij de eierstokken een heel nieuwe techniek. De kans op succes is daarom ook nog niet heel goed in te schatten. Zo wordt 1 op de 40 kinderen in de wereld geboren uit een ingevroren zaadcel of embryo en zijn er wereldwijd nog maar 1000 kinderen geboren vanuit een ingevroren eicel. Daarom is er ook nog maar weinig bekend over de kans van slagen.
Omdat er in het hele traject meerdere eitjes zullen afsterven, moet je er voldoende hebben om mee te beginnen. Daarom moet je hormonen injecteren. Omdat de tumor hormoongevoelig is, is de vraag of dit slim is.. Wel wordt er dan ook gewerkt met anti-hormonen om de effecten voor de tumor tegen te gaan, maar het blijft een risico. De chirurg kon niet aangeven of het nou daadwerkelijk een slechte uitwerking zal hebben op de tumor.. Daar is gewoon geen literatuur nog over..
Een risico bij het pakken van de eicellen is dat er een bloeding of infectie ontstaat. En wanneer lief aan de antibiotica moet, mag ze geen chemo starten.. Hoewel er waarschijnlijk twee weken tussen zitten tussen het pakken van de eicellen en de start van de eerste chemo, blijft het wel een aanwezig risico.. Daarnaast is het ook geen pijnvrije ingreep..
De gynaecoloog heeft de kans op onvruchtbaarheid van lief na de chemo geschat op ongeveer 20 á 30%. Natuurlijk blijft het een inschatting. Haar leeftijd speelt hierbij een rol en ook de leeftijd waarop haar moeder in de overgang kwam speelt mee.. En wanneer lief blijkt gen drager te zijn zouden ook haar eierstokken mogelijk nog moeten worden verwijderd, met alle gevolgen van die..
Wat we wel weten is dat, mocht lief onvruchtbaar zijn en ze toch graag een kindje wil dragen, ze wel gebruik kan maken van donor.. Ik heb me hiervoor al bij haar aangemeld :-)
De afspraak is nu dat de gynaecoloog woensdagochtend om 09:00 uur gaat bellen en we dan zeggen wat lief gaat doen. Gaat ze ervoor dan zal ze donderdag of vrijdag naar het ziekenhuis moeten om uitleg te krijgen hoe ze haar hormonen moet prikken. Voor en na de operatie zal ze dan om de paar dagen een echo moeten laten maken om te zien wanneer de eitjes er klaar voor zijn.
Verder kijkt de gynaecoloog nog met een echo naar haar eitjes en die zien er goed uit.
Zwijgend verlaten we het ziekenhuis.. Wat een lastige keuze.. Je wilt gaan voor je eigen gezondheid maar ook voor je kinderwens.. En schaat het je gezondheid wel als je het doet? Wie zal het zeggen.. Misschien wordt ze niet onvruchtbaar en is het voor niets geweest.. Of juist wel..
Als we thuiskomen zijn we nog in shock.. Thuisgekomen duikt lief in bad en daarna in bed. Ik merk dat de oververmoeidheid het wil overnemen maar wil niet toegeven. Ik duik ook even in bad en laat lief lekker verder tukken.. Op de bank kijk ik naar reizen op m'n iPad.. Wat een heerlijk idee lijkt het om even weg te zijn, even de telefoons uit en de zon op je lijf..
Omdat ik geen zin heb om uitgebreid te koken, maak ik een soep uit zak klaar, gevuld met verse champignons gebakken in knoflook. Verder bak ik een paar broodjes en beleg ze met knakworstjes. Lekker simpel maar heerlijk.. Samen op bed schuiven we ze naar binnen.. En dan overwint mijn vermoeidheid het en zak ik heerlijk tegen haar aan in slaap.
Een uurtje later word ik onrustig wakker.. Ik wil wel doorslapen maar dat gaat niet.. Samen halen we de dreads uit haar haren.. Ze heeft besloten dat haar haren maar wat korter moeten om de overgang naar een pruik ook wat makkelijker te maken. Haar mams komt morgen haar haren knippen..
Na een lieve massage van lief word ik wat rustiger.. En eindelijk val ik wat later dan toch in slaap..
Een hele spannende dag vandaag..
Als we om 11:30 uur de wachtkamer van de gynaecoloog binnenstappen horen we dat het spreekuur wat uitloopt.. Als we uiteindelijk rond 13:15 uur naar binnen mogen zijn we eigenlijk al zo gaar en gespannen dat we amper nog stil kunnen zitten.
De gynaecoloog legt ons duidelijk de opties uit en bespreekt de kansen en risico's. Al met al komen we al snel tot de conclusie dat zij de keuze voor ons niet zal gaan maken en dat voor iedere keuze altijd de kans bestaat dat je achteraf zegt: "had ik maar.." heel lastig dus..
In principe zijn er drie mogelijkheden waarvan er maar eentje opgaat voor Wen. De eerste is namelijk het invriezen van een embryo.. En aangezien ik mezelf af en toe wel wat stoer voordoe maar nog steeds geen zaadcellen produceer, gaat dat 'm dus niet worden.. Tweede optie is een expirimenteel iets dat nog maar een half jaar wordt gedaan en waar ook nog geen echte meeresultaten van zijn, namelijk het invriezen van een eierstok. Het risico dat hiermee een in de toekomst nog te gebruiken kans verloren gaat, is in de casus van Wen te groot. Daarom is dit dus ook geen optie. De laatste die overblijft is het invriezen van eicellen. Dit is net als bij de eierstokken een heel nieuwe techniek. De kans op succes is daarom ook nog niet heel goed in te schatten. Zo wordt 1 op de 40 kinderen in de wereld geboren uit een ingevroren zaadcel of embryo en zijn er wereldwijd nog maar 1000 kinderen geboren vanuit een ingevroren eicel. Daarom is er ook nog maar weinig bekend over de kans van slagen.
Omdat er in het hele traject meerdere eitjes zullen afsterven, moet je er voldoende hebben om mee te beginnen. Daarom moet je hormonen injecteren. Omdat de tumor hormoongevoelig is, is de vraag of dit slim is.. Wel wordt er dan ook gewerkt met anti-hormonen om de effecten voor de tumor tegen te gaan, maar het blijft een risico. De chirurg kon niet aangeven of het nou daadwerkelijk een slechte uitwerking zal hebben op de tumor.. Daar is gewoon geen literatuur nog over..
Een risico bij het pakken van de eicellen is dat er een bloeding of infectie ontstaat. En wanneer lief aan de antibiotica moet, mag ze geen chemo starten.. Hoewel er waarschijnlijk twee weken tussen zitten tussen het pakken van de eicellen en de start van de eerste chemo, blijft het wel een aanwezig risico.. Daarnaast is het ook geen pijnvrije ingreep..
De gynaecoloog heeft de kans op onvruchtbaarheid van lief na de chemo geschat op ongeveer 20 á 30%. Natuurlijk blijft het een inschatting. Haar leeftijd speelt hierbij een rol en ook de leeftijd waarop haar moeder in de overgang kwam speelt mee.. En wanneer lief blijkt gen drager te zijn zouden ook haar eierstokken mogelijk nog moeten worden verwijderd, met alle gevolgen van die..
Wat we wel weten is dat, mocht lief onvruchtbaar zijn en ze toch graag een kindje wil dragen, ze wel gebruik kan maken van donor.. Ik heb me hiervoor al bij haar aangemeld :-)
De afspraak is nu dat de gynaecoloog woensdagochtend om 09:00 uur gaat bellen en we dan zeggen wat lief gaat doen. Gaat ze ervoor dan zal ze donderdag of vrijdag naar het ziekenhuis moeten om uitleg te krijgen hoe ze haar hormonen moet prikken. Voor en na de operatie zal ze dan om de paar dagen een echo moeten laten maken om te zien wanneer de eitjes er klaar voor zijn.
Verder kijkt de gynaecoloog nog met een echo naar haar eitjes en die zien er goed uit.
Zwijgend verlaten we het ziekenhuis.. Wat een lastige keuze.. Je wilt gaan voor je eigen gezondheid maar ook voor je kinderwens.. En schaat het je gezondheid wel als je het doet? Wie zal het zeggen.. Misschien wordt ze niet onvruchtbaar en is het voor niets geweest.. Of juist wel..
Als we thuiskomen zijn we nog in shock.. Thuisgekomen duikt lief in bad en daarna in bed. Ik merk dat de oververmoeidheid het wil overnemen maar wil niet toegeven. Ik duik ook even in bad en laat lief lekker verder tukken.. Op de bank kijk ik naar reizen op m'n iPad.. Wat een heerlijk idee lijkt het om even weg te zijn, even de telefoons uit en de zon op je lijf..
Omdat ik geen zin heb om uitgebreid te koken, maak ik een soep uit zak klaar, gevuld met verse champignons gebakken in knoflook. Verder bak ik een paar broodjes en beleg ze met knakworstjes. Lekker simpel maar heerlijk.. Samen op bed schuiven we ze naar binnen.. En dan overwint mijn vermoeidheid het en zak ik heerlijk tegen haar aan in slaap.
Een uurtje later word ik onrustig wakker.. Ik wil wel doorslapen maar dat gaat niet.. Samen halen we de dreads uit haar haren.. Ze heeft besloten dat haar haren maar wat korter moeten om de overgang naar een pruik ook wat makkelijker te maken. Haar mams komt morgen haar haren knippen..
Na een lieve massage van lief word ik wat rustiger.. En eindelijk val ik wat later dan toch in slaap..
Love&Marriage
Zondag 6 november
Vandaag staat er dus een beurs op het programma..
Samen met Paul en Tanja struinen we door de gangpaden van de Love&Marriage beurs in de Brabanthallen. We zien de meest prachtige jurken over de catwalk lopen en maken een praatje met wat taartenbakkers en fotografen. Iedere keer wanneer er wordt gevraagd wie de aanstaande bruid is, staat Paul naar de drie vrouwen aan zijn zijde te wijzen.. Hij boft maar met zijn harem :-)
Het begint stiekem best te wennen dat we in de toekomst samen trouwen. Het voelt zo goed, zo vertrouwd.. Als ik een prijsvraagkaartje invul vinden we als geplande trouwdatum 19 juni 2012 wel wat.. Gekkigheid natuurlijk, maar wel leuk dat we het zelfs daarover heel snel eens zijn. Later vullen we 19 juni 2013 in.. Toch wat realistischer leek ons ;-) Waarom die datum? Geen idee, hij kwam zomaar boven borrelen..
Als we langs een stand over Alicante lopen, worden we aangesproken door een man. Trouwen in Spanje.. Daar hadden we eigenlijk nog nooit aan gedacht.. Wat grappig.. Ik ben ervan overtuigd dat ik in mijn vorige leven Spaanse was, we ontmoetten elkaar in Spanje en lief is er ook helemaal gek op.. 's avonds checken we in bed samen stiekem die site toch eens.. Best leuk allemaal..
Verder was de beurs ook weer confronterend.. Hoewel het de gedachte even wat had moeten afleiden, blijft het toch knagen. Lief vraagt zich af of ze nog wel een mooi decolleté houdt en hoe dat er in een trouwjurk allemaal zal uit gaan zien.. En dan lopen we langs een stand van stichting Kika.. Kunnen we nou nooit even ergens anders aan denken..?
Tijdens de catwalkshow hebben we het over de jurken.. Lief wil er niet teveel over loslaten.. Haar mams gaat de jurk zelf maken en ik probeer haar voorkeuren te ontfutselen maar heb weinig succes.. Zelf bespreek ik bijna iedere jurk, wat vind ik er mooi aan en wat niet.. Ook van Tanja hoor ik wat ze mooi vindt. Ik lijk haar smaak redelijk aardig te kunnen ingeschat. Gelukkig maar, aangezien we met haar meegaan voor het uitzoeken van haar jurk :-) Zo leuk vind ik dat! Heb er al helemaal zin in. Zo'n prachtig stel zijn ze.. En wat een lieve vrienden ook! We hebben bijna dagelijks contact en Tan draagt vanaf nu ook een roze bandje.. Ik had er een paar extra besteld en zij was de eerste waar ik toen aan dacht.. Zo'n betrokkenheid steunt echt enorm. Ik probeerde Paul er ook eentje aan te smeren maar die zag zo'n roze bandje niet zo zitten.. Watje ;-) In de auto kletsen we met z'n vieren nog wat na. De dillema's en gevoelens worden besproken.
Na de beurs zijn we op bezoek geweest bij de schoonouders. Gezellig gekletst, serieus gepraat, lekker gegeten en geknuffeld met Toucan. Al met al een fijne avond.
'savonds zijn we onrustig.. Morgen staat een belangrijk gesprek op het programma.. De gynaecoloog gaat ons vertellen over de mogelijkheid om eicellen in te vriezen.. De slaap is maar moeilijk te vatten..
Vandaag staat er dus een beurs op het programma..
Samen met Paul en Tanja struinen we door de gangpaden van de Love&Marriage beurs in de Brabanthallen. We zien de meest prachtige jurken over de catwalk lopen en maken een praatje met wat taartenbakkers en fotografen. Iedere keer wanneer er wordt gevraagd wie de aanstaande bruid is, staat Paul naar de drie vrouwen aan zijn zijde te wijzen.. Hij boft maar met zijn harem :-)
Het begint stiekem best te wennen dat we in de toekomst samen trouwen. Het voelt zo goed, zo vertrouwd.. Als ik een prijsvraagkaartje invul vinden we als geplande trouwdatum 19 juni 2012 wel wat.. Gekkigheid natuurlijk, maar wel leuk dat we het zelfs daarover heel snel eens zijn. Later vullen we 19 juni 2013 in.. Toch wat realistischer leek ons ;-) Waarom die datum? Geen idee, hij kwam zomaar boven borrelen..
Als we langs een stand over Alicante lopen, worden we aangesproken door een man. Trouwen in Spanje.. Daar hadden we eigenlijk nog nooit aan gedacht.. Wat grappig.. Ik ben ervan overtuigd dat ik in mijn vorige leven Spaanse was, we ontmoetten elkaar in Spanje en lief is er ook helemaal gek op.. 's avonds checken we in bed samen stiekem die site toch eens.. Best leuk allemaal..
Verder was de beurs ook weer confronterend.. Hoewel het de gedachte even wat had moeten afleiden, blijft het toch knagen. Lief vraagt zich af of ze nog wel een mooi decolleté houdt en hoe dat er in een trouwjurk allemaal zal uit gaan zien.. En dan lopen we langs een stand van stichting Kika.. Kunnen we nou nooit even ergens anders aan denken..?
Tijdens de catwalkshow hebben we het over de jurken.. Lief wil er niet teveel over loslaten.. Haar mams gaat de jurk zelf maken en ik probeer haar voorkeuren te ontfutselen maar heb weinig succes.. Zelf bespreek ik bijna iedere jurk, wat vind ik er mooi aan en wat niet.. Ook van Tanja hoor ik wat ze mooi vindt. Ik lijk haar smaak redelijk aardig te kunnen ingeschat. Gelukkig maar, aangezien we met haar meegaan voor het uitzoeken van haar jurk :-) Zo leuk vind ik dat! Heb er al helemaal zin in. Zo'n prachtig stel zijn ze.. En wat een lieve vrienden ook! We hebben bijna dagelijks contact en Tan draagt vanaf nu ook een roze bandje.. Ik had er een paar extra besteld en zij was de eerste waar ik toen aan dacht.. Zo'n betrokkenheid steunt echt enorm. Ik probeerde Paul er ook eentje aan te smeren maar die zag zo'n roze bandje niet zo zitten.. Watje ;-) In de auto kletsen we met z'n vieren nog wat na. De dillema's en gevoelens worden besproken.
Na de beurs zijn we op bezoek geweest bij de schoonouders. Gezellig gekletst, serieus gepraat, lekker gegeten en geknuffeld met Toucan. Al met al een fijne avond.
'savonds zijn we onrustig.. Morgen staat een belangrijk gesprek op het programma.. De gynaecoloog gaat ons vertellen over de mogelijkheid om eicellen in te vriezen.. De slaap is maar moeilijk te vatten..
zondag 6 november 2011
De laatste afspraken..
zaterdag 5 november en de donderdag en vrijdag ervoor..
Toen ik vanmorgen wakker werd, schrok ik.. Ben ik vergeten een wekker te zetten? Hoe laat moeten we weg? Bij wie moeten we zijn? Redden we het nog om eerst te eten en met de hondjes te lopen? Welk ziekenhuis is het, hoe lang rijden we erop.. Pas langzaam dringt het tot me door dat het vandaag zaterdag is en we geen afspraak hebben staan.. Vanavond ga ik met een vriendin naar het theater, de eerste uit een rijtje van een samen afgesloten abonnement.. Da's dus de enige vaste afspraak vandaag. De onrust neemt langzaam iets af..
Ik bedenk me dat ik een paar dagen niet geschreven heb. Op de éėn of andere manier kon ik mezelf er even niet toe zetten.. Alsof ik de behoefte had om even een momentje niet met dat ellendige monster bezig te zijn maar gewoon aan andere dingen te denken..
Donderdag was de eerste dag sinds tijden dat we niets gepland hadden. Geen ziekenhuisafspraken maar ook privé geen mensen over de vloer.. Hoewel ik de woensdagavond een boost energie had en die donderdag wilde voorzetten in een opruimdag, werd dit toch meer een dag van veel vermoeidheid eruit slapen en eigenlijk gewoon helemaal niks doen.. We kijken wat afleveringen Goede Tijden Slechte Tijden en het valt ons op hoe vaak we met de ziekte, onvruchtbaarheid en andere mogelijk van toepassing zijnde zaken worden geconfronteerd. Sowieso was het breastcancerawarenessmonth en twee weken geleden nog wereld kanker dag. Pink ribbon komt overal voor en inmiddels heb ik via de website ook maar een paar van die rubber armbandjes besteld. Samen met de gele van Lance Armstrong hangen ze om onze polsen.
En dan is het vrijdag, de dag waarop het behandelplan nader wordt toegelicht en er weer wat meer duidelijkheid komt.
Donderdagavond is er weer een multidisciplinair overleg geweest waarin onder andere is besproken over de mogelijkheid de tepel te besparen en wat te doen met de okselklieren.
We besluiten wat vroeger van huis te vertrekken en eerst nog even naar de apotheek en huisarts te rijden. Lief heeft inmiddels haar medisch dossier uit Brabant binnen dus die konden we even afgeven en vervolgens ook inschrijven bij de apotheek. Als blijkt dat de balie van de huisarts tot 13:30 uur gesloten is, lopen we door naar de apotheek. Wanneer lief zich inschrijft wordt haar de vraag gesteld of er nog bijzonderheden zijn. "Nou, opzich wel, ik heb borstkanker.." Die zag dat vrouwtje achter de toonbank niet aankomen.. Snel herpakte ze zich en gaf een blik vol medeleven. Ik heb vervolgens een andere dame aangesproken en gevraagd of ze misschien een middeltje had tegen maagpijn. Ik ken haar, heb vroeger met haar gebasketbald . Ik geef aan dat ik wat stress heb de laatste tijd, waarop ze zich hardop afvraagt hoe ik nou toch stess kan hebben. Ik draai me half om naar lief en zeg tegen haar: "nou,dat is mijn vriendin en we weten sinds 2,5 week dat ze borstkanker heeft".. Ze snapt m'n punt en komt met een stripje pilletjes aan. Ik heb sinds de vorige avond een constant zeurende pijn in m'n maagstreek en hoop daar met een pilletje vanaf te komen. Stress verminderen lijkt mij op dit moment geen optie namelijk..
Als we vervolgens weer teruglopen richting de huisarts zien we de fysio net aan komen lopen. "hoi Mo" zeg ik en op de vraag hoe het met me gaat geef ik weer hetzelfde antwoord als even daarvoor in de apotheek. Mo lijkt minder uit het veld geslagen, stapt naar voren en stelt zich voor als de fysio gespecialiseerd in borstkanker.. Dat meen je niet! Diegene die mij met m'n enkelblessures, rug en andere pijntjes al jaren ondersteund en ook mijn moeder behandeld, blijkt gewoon gespecialiseerd in hetgeen ons nu een kleine 3 weken bezighoudt.. Ook weer toevallig..
Om 14:00 uur stappen we de ons inmiddels bekende afdeling in Noord op. Omdat mammacare Ankie een weekje vrij is, staat een andere dame ons op te wachten. Ze vertelt ons dat de datum ongewijzigd is en lief dus op 23 november geopereerd zal worden. Verder staat ze bovenaan de lijst dus wordt ze 's ochtends als eerste geholpen. De poortwachter/schildwachtprocedure zal inderdaad niet worden uitgevoerd. Lief zal daarom tijdens de operatie al haar okselklieren links verliezen. En dat heeft toch wel meer gevolgen dan we al dachten.. Zo zal ze hier de rest van haar leven waarschijnlijk last van kunnen blijven houden en met bijvoorbeeld tillen minder kracht hebben.. We hopen er het beste van.. Ze heeft gelukkig veel kracht en sterke armen dus ik verwacht dat ze ook veel kracht zal kunnen terugkrijgen. Verder horen we dat ze in principe 2 dagen in het ziekenhuis zal blijven en daarna naar huis mag. Mocht het langer worden dan zal ze worden overgebracht naar Nieuwegein.
Lief krijgt pleisters die we zelf kunnen wisselen. Er zal dus in principe geen thuiszorg nodig zijn. De pleisters zijn bestand tegen douchen dus dat is ook fijn. Alleen mag ze er niet mee in bad.
We hoorden dat zwager Mike en z'n handige vriend volgende week waarschijnlijk weer langskomen, dus dan zal de douche binnenkort ook klaar zijn voor gebruik. Een superfijn vooruitzicht!
Vanuit het ziekenhuis zijn we naar het grote winkelcentrum in noord gegaan. Even iets eten en een wandelingetje maken. Vanaf 16:00 uur is de appeltaart van de Hema in de aanbieding, dus we snoepen daar fijn een puntje weg. Verder kopen we een leuke muts voor lief en adventkalenders voor de kids. Hierna zijn we gezellig bij mijn ouders gaan eten. De sfeer was ontspannen.. Maar eigenlijk bijna te ontspannen. We dolden met elkaar en waren adrem. Maar ook heel moe, onzeker en gefrustreerd. Daarom kan dan één grapje net verkeerd schieten en slaat de stemming om.. Samen lopen we door een donker park voor de laatste ronde met de hondjes en praten erover.. We willen niet boos zijn op elkaar en zijn dat ook niet.. Het gaat al 3 weken ongelofelijk goed tussen ons samen.. Nooit verwacht iemand te treffen waar ik zelfs in deze heftige tijden zo samen en één kan zijn.. Heel bijzonder.. Maar dan kan door de hoog zittende emoties natuurlijk altijd even iets scheef schieten.. En dat gebeurde vanavond.. Lief vertelt dat ze het allemaal nog steeds niet kan behappen. Al 3 weken het gevoel heeft in een slechte film te zijn beland. Iedereen om haar heen komt met oplossingen voor problemen die ze nog helemaal niet kan en wil zien. Probleem: tumor in tiet, oplossing: verwijderen tiet. Maar lief is nog bezig te beseffen dat die tumor erin zit.. Dus die oplossing komt te snel.. Probleem: wond na operatie en verschillende maat borst, oplossing: pleisters en speciale bh aanmeten. Ja maar lief wil daar nog niet mee bezig zijn, kan dr met haar hoofd nog niet bij dat er oplossingen worden gevonden voor problemen die nog als een film over iemand anders lijken te gaan.. Heel lastig dus. En zo zijn er nog vele voorbeelden te noemen.. Ze heeft het gevoel door een muur heen te willen lopen..
Ik knuffel haar en zeg het te begrijpen.. Ik zoek in m'n hoofd naar.. jawel.. oplossingen.. om haar frustraties eruit te kunnen krijgen..
Toen we gingen samenwonen stapte zij een paar maanden geleden in een nieuw leven, in een omgeving waar ze nog niemand kent, geen hobby's of uitlaatkleppen heeft.. Natuurlijk had ze daar in een normale situatie allang naar op zoek geweest en vast ook haar draai al goed in gevonden.. Maar nu is dat gewoon lastig.. Ik probeer met haar mee te zoeken naar een uitlaatklep voor haar boosheid maar kom geen stap verder.. Ik hoop dat ze in de musical wat afleiding zal vinden. Ik speel in een groep en zij zou daar als regie assistente dit jaar gaan meedraaien. Aanstaande woensdag is de kick off en ik weet zeker dat ze het heel leuk zal vinden.. We moeten alleen even kijken wanneer ze wat kan doen en waar ze de zin en energie voor zal hebben.. Maar andere uitlaatkleppen zijn nog niet bedacht..
Vrijdagavond was in ieder geval dus niet ons meest succesvolle avond :-)
Gelukkig liggen we zo op één lijn dat dat snel weer is opgelost.
Zaterdag hadden we, zoals ik deze blog dus begon geen afspraken behalve de theaterdate op de avond. We hebben rustigaan gedaan, gewandeld en genoten van het bijzonder mooie weer in november.. Als ik 's avonds naar het theater wandel, vind ik het lastig om haar alleen te laten. Omdat ik weet dat ik dit soort dingen moet blijven doen en het wel gezellig vind om San te zien en benieuwd ben naar de show, ga ik toch. De show opzich bleek niet spectaculair en ik merkte dat mijn gedachten steeds afdwaalden.. Als ik thuiskom vind ik een niet zo happy meisje op de bank.. Ik word er stil van en hoop dat we de volgende dag weer samen wat afleiding kunnen vinden.
Er staat een dagje met Paul en Tanja op het programma.. Er is een bruidsbeurs in de brabanthallen die we samen gaan bezoeken.. Voor de gezelligheid en omdat ik mij als ceremoniemeester van hun aanstaande huwelijk natuurlijk graag al in het voortraject wil mengen :-) Wie weet doen we voor onszelf nog wel wat inspiratie op ;-)
En dan nu nog even terug naar de planning..
Er staan nu nog drie afspraken gepland tot aan de operatie.
Maandag gaan we naar de gynacoloog in het UMC. Heel spannend dus..
Dinsdag naar het ziekenhuis hier voor het aanmeten van een speciale bh en dan de 23ste voor de operatie..
En voor de leuke dingen: de 12de gaan we in ieder geval samen een intocht doen.. En daarna even geen planning verder.. Dussssss.. Is er misschien wel ruimte voor een weekje zon.. Alleen moeten we daarvoor de financiën nog even bekijken.. En moet ik woensdag eerst met mijn nieuwe chef gaan spreken. Ik heb nog vakantiedagen staan maar moet dan dus wel de andere dagen thuis als zorgverlof of bijzonder verlof krijgen..
Ik hoop er het beste van.. Heb het liefste dat ze zo uitgerust en ontspannen mogelijk de operatie ingaat.. Visjes kijken in Egypte leek me een leuk idee..
Toen ik vanmorgen wakker werd, schrok ik.. Ben ik vergeten een wekker te zetten? Hoe laat moeten we weg? Bij wie moeten we zijn? Redden we het nog om eerst te eten en met de hondjes te lopen? Welk ziekenhuis is het, hoe lang rijden we erop.. Pas langzaam dringt het tot me door dat het vandaag zaterdag is en we geen afspraak hebben staan.. Vanavond ga ik met een vriendin naar het theater, de eerste uit een rijtje van een samen afgesloten abonnement.. Da's dus de enige vaste afspraak vandaag. De onrust neemt langzaam iets af..
Ik bedenk me dat ik een paar dagen niet geschreven heb. Op de éėn of andere manier kon ik mezelf er even niet toe zetten.. Alsof ik de behoefte had om even een momentje niet met dat ellendige monster bezig te zijn maar gewoon aan andere dingen te denken..
Donderdag was de eerste dag sinds tijden dat we niets gepland hadden. Geen ziekenhuisafspraken maar ook privé geen mensen over de vloer.. Hoewel ik de woensdagavond een boost energie had en die donderdag wilde voorzetten in een opruimdag, werd dit toch meer een dag van veel vermoeidheid eruit slapen en eigenlijk gewoon helemaal niks doen.. We kijken wat afleveringen Goede Tijden Slechte Tijden en het valt ons op hoe vaak we met de ziekte, onvruchtbaarheid en andere mogelijk van toepassing zijnde zaken worden geconfronteerd. Sowieso was het breastcancerawarenessmonth en twee weken geleden nog wereld kanker dag. Pink ribbon komt overal voor en inmiddels heb ik via de website ook maar een paar van die rubber armbandjes besteld. Samen met de gele van Lance Armstrong hangen ze om onze polsen.
En dan is het vrijdag, de dag waarop het behandelplan nader wordt toegelicht en er weer wat meer duidelijkheid komt.
Donderdagavond is er weer een multidisciplinair overleg geweest waarin onder andere is besproken over de mogelijkheid de tepel te besparen en wat te doen met de okselklieren.
We besluiten wat vroeger van huis te vertrekken en eerst nog even naar de apotheek en huisarts te rijden. Lief heeft inmiddels haar medisch dossier uit Brabant binnen dus die konden we even afgeven en vervolgens ook inschrijven bij de apotheek. Als blijkt dat de balie van de huisarts tot 13:30 uur gesloten is, lopen we door naar de apotheek. Wanneer lief zich inschrijft wordt haar de vraag gesteld of er nog bijzonderheden zijn. "Nou, opzich wel, ik heb borstkanker.." Die zag dat vrouwtje achter de toonbank niet aankomen.. Snel herpakte ze zich en gaf een blik vol medeleven. Ik heb vervolgens een andere dame aangesproken en gevraagd of ze misschien een middeltje had tegen maagpijn. Ik ken haar, heb vroeger met haar gebasketbald . Ik geef aan dat ik wat stress heb de laatste tijd, waarop ze zich hardop afvraagt hoe ik nou toch stess kan hebben. Ik draai me half om naar lief en zeg tegen haar: "nou,dat is mijn vriendin en we weten sinds 2,5 week dat ze borstkanker heeft".. Ze snapt m'n punt en komt met een stripje pilletjes aan. Ik heb sinds de vorige avond een constant zeurende pijn in m'n maagstreek en hoop daar met een pilletje vanaf te komen. Stress verminderen lijkt mij op dit moment geen optie namelijk..
Als we vervolgens weer teruglopen richting de huisarts zien we de fysio net aan komen lopen. "hoi Mo" zeg ik en op de vraag hoe het met me gaat geef ik weer hetzelfde antwoord als even daarvoor in de apotheek. Mo lijkt minder uit het veld geslagen, stapt naar voren en stelt zich voor als de fysio gespecialiseerd in borstkanker.. Dat meen je niet! Diegene die mij met m'n enkelblessures, rug en andere pijntjes al jaren ondersteund en ook mijn moeder behandeld, blijkt gewoon gespecialiseerd in hetgeen ons nu een kleine 3 weken bezighoudt.. Ook weer toevallig..
Om 14:00 uur stappen we de ons inmiddels bekende afdeling in Noord op. Omdat mammacare Ankie een weekje vrij is, staat een andere dame ons op te wachten. Ze vertelt ons dat de datum ongewijzigd is en lief dus op 23 november geopereerd zal worden. Verder staat ze bovenaan de lijst dus wordt ze 's ochtends als eerste geholpen. De poortwachter/schildwachtprocedure zal inderdaad niet worden uitgevoerd. Lief zal daarom tijdens de operatie al haar okselklieren links verliezen. En dat heeft toch wel meer gevolgen dan we al dachten.. Zo zal ze hier de rest van haar leven waarschijnlijk last van kunnen blijven houden en met bijvoorbeeld tillen minder kracht hebben.. We hopen er het beste van.. Ze heeft gelukkig veel kracht en sterke armen dus ik verwacht dat ze ook veel kracht zal kunnen terugkrijgen. Verder horen we dat ze in principe 2 dagen in het ziekenhuis zal blijven en daarna naar huis mag. Mocht het langer worden dan zal ze worden overgebracht naar Nieuwegein.
Lief krijgt pleisters die we zelf kunnen wisselen. Er zal dus in principe geen thuiszorg nodig zijn. De pleisters zijn bestand tegen douchen dus dat is ook fijn. Alleen mag ze er niet mee in bad.
We hoorden dat zwager Mike en z'n handige vriend volgende week waarschijnlijk weer langskomen, dus dan zal de douche binnenkort ook klaar zijn voor gebruik. Een superfijn vooruitzicht!
Vanuit het ziekenhuis zijn we naar het grote winkelcentrum in noord gegaan. Even iets eten en een wandelingetje maken. Vanaf 16:00 uur is de appeltaart van de Hema in de aanbieding, dus we snoepen daar fijn een puntje weg. Verder kopen we een leuke muts voor lief en adventkalenders voor de kids. Hierna zijn we gezellig bij mijn ouders gaan eten. De sfeer was ontspannen.. Maar eigenlijk bijna te ontspannen. We dolden met elkaar en waren adrem. Maar ook heel moe, onzeker en gefrustreerd. Daarom kan dan één grapje net verkeerd schieten en slaat de stemming om.. Samen lopen we door een donker park voor de laatste ronde met de hondjes en praten erover.. We willen niet boos zijn op elkaar en zijn dat ook niet.. Het gaat al 3 weken ongelofelijk goed tussen ons samen.. Nooit verwacht iemand te treffen waar ik zelfs in deze heftige tijden zo samen en één kan zijn.. Heel bijzonder.. Maar dan kan door de hoog zittende emoties natuurlijk altijd even iets scheef schieten.. En dat gebeurde vanavond.. Lief vertelt dat ze het allemaal nog steeds niet kan behappen. Al 3 weken het gevoel heeft in een slechte film te zijn beland. Iedereen om haar heen komt met oplossingen voor problemen die ze nog helemaal niet kan en wil zien. Probleem: tumor in tiet, oplossing: verwijderen tiet. Maar lief is nog bezig te beseffen dat die tumor erin zit.. Dus die oplossing komt te snel.. Probleem: wond na operatie en verschillende maat borst, oplossing: pleisters en speciale bh aanmeten. Ja maar lief wil daar nog niet mee bezig zijn, kan dr met haar hoofd nog niet bij dat er oplossingen worden gevonden voor problemen die nog als een film over iemand anders lijken te gaan.. Heel lastig dus. En zo zijn er nog vele voorbeelden te noemen.. Ze heeft het gevoel door een muur heen te willen lopen..
Ik knuffel haar en zeg het te begrijpen.. Ik zoek in m'n hoofd naar.. jawel.. oplossingen.. om haar frustraties eruit te kunnen krijgen..
Toen we gingen samenwonen stapte zij een paar maanden geleden in een nieuw leven, in een omgeving waar ze nog niemand kent, geen hobby's of uitlaatkleppen heeft.. Natuurlijk had ze daar in een normale situatie allang naar op zoek geweest en vast ook haar draai al goed in gevonden.. Maar nu is dat gewoon lastig.. Ik probeer met haar mee te zoeken naar een uitlaatklep voor haar boosheid maar kom geen stap verder.. Ik hoop dat ze in de musical wat afleiding zal vinden. Ik speel in een groep en zij zou daar als regie assistente dit jaar gaan meedraaien. Aanstaande woensdag is de kick off en ik weet zeker dat ze het heel leuk zal vinden.. We moeten alleen even kijken wanneer ze wat kan doen en waar ze de zin en energie voor zal hebben.. Maar andere uitlaatkleppen zijn nog niet bedacht..
Vrijdagavond was in ieder geval dus niet ons meest succesvolle avond :-)
Gelukkig liggen we zo op één lijn dat dat snel weer is opgelost.
Zaterdag hadden we, zoals ik deze blog dus begon geen afspraken behalve de theaterdate op de avond. We hebben rustigaan gedaan, gewandeld en genoten van het bijzonder mooie weer in november.. Als ik 's avonds naar het theater wandel, vind ik het lastig om haar alleen te laten. Omdat ik weet dat ik dit soort dingen moet blijven doen en het wel gezellig vind om San te zien en benieuwd ben naar de show, ga ik toch. De show opzich bleek niet spectaculair en ik merkte dat mijn gedachten steeds afdwaalden.. Als ik thuiskom vind ik een niet zo happy meisje op de bank.. Ik word er stil van en hoop dat we de volgende dag weer samen wat afleiding kunnen vinden.
Er staat een dagje met Paul en Tanja op het programma.. Er is een bruidsbeurs in de brabanthallen die we samen gaan bezoeken.. Voor de gezelligheid en omdat ik mij als ceremoniemeester van hun aanstaande huwelijk natuurlijk graag al in het voortraject wil mengen :-) Wie weet doen we voor onszelf nog wel wat inspiratie op ;-)
En dan nu nog even terug naar de planning..
Er staan nu nog drie afspraken gepland tot aan de operatie.
Maandag gaan we naar de gynacoloog in het UMC. Heel spannend dus..
Dinsdag naar het ziekenhuis hier voor het aanmeten van een speciale bh en dan de 23ste voor de operatie..
En voor de leuke dingen: de 12de gaan we in ieder geval samen een intocht doen.. En daarna even geen planning verder.. Dussssss.. Is er misschien wel ruimte voor een weekje zon.. Alleen moeten we daarvoor de financiën nog even bekijken.. En moet ik woensdag eerst met mijn nieuwe chef gaan spreken. Ik heb nog vakantiedagen staan maar moet dan dus wel de andere dagen thuis als zorgverlof of bijzonder verlof krijgen..
Ik hoop er het beste van.. Heb het liefste dat ze zo uitgerust en ontspannen mogelijk de operatie ingaat.. Visjes kijken in Egypte leek me een leuk idee..
woensdag 2 november 2011
Routine-gevoel
Woensdag 2 november
En daar zitten we dan, weer bij de chirurg..
"Misschien klinkt het gek hoor, maar heb jij ook zo'n soort routine-gevoel?"
Een beetje lacherig zitten we tegenover elkaar en keuvelen wat totdat we rond 08:45 uur naar binnen worden geroepen.
Als eerste krijgen we de uitslag van het nucleair onderzoek. De rechterborst lijkt schoon! Hoewel we weten dat geen enkele test 100% uitsluitsel geeft, betekent het voor nu wel dat de druk er voor die kant even wat af is.
Dat er sowieso iets met de rechterborst gaat gebeuren is wel duidelijk omdat de nieuwe linker nooit zo groot en qua vorm in de buurt komt van de originele rechter.. En met de jaren zal de zwaartekracht natuurlijk ook z'n werk doen, dus ook daar zal rekening mee worden gehouden..
Maar de druk is er dus even ietsje af voor die kant.
Verder is wel gebleken dat er nog een tweede tumor in de linkerborst lijkt te zitten. Dit heeft consequenties voor de schildwachtprocedure omdat je dan meer dan 1 schildwacht/poortwachter hebt. Dit kan betekenen dat er toch voor wordt gekozen om alle klieren direct te verwijderen. Of dit dan in dezelfde operatie zal worden gedaan of dat die nog voor de daadwerkelijke operatie zal plaatsvinden is nog niet duidelijk. Morgenavond is er weer een multi-disciplinair overleg tussen de artsen en gaan we vrijdag telefonisch van de chirurg horen wat daaruit is gekomen.
Verder hebben we ook gevraagd of er al een idee is qua datum.. De lijst van de drie ziekenhuizen is erbij gepakt en de eerstvolgende mogelijkheid is 23 november in Noord. Ik had gehoopt dat het in het ziekenhuis om de hoek zou zijn zodat de bezoekuren makkelijker te halen waren en eventueel voor en na de uren ook bij ons thuis kan worden gezeten. Maar aan de andere kant betekent dit wel dat ze zo snel mogelijk geholpen wordt, dus dat is een fijn idee.
Omdat de operatie nu in Noord gepland staat betekent wel dat lief nog even bloed moet laten prikken. Dus weer een nieuwe wachtkamer.. Gelukkig heeft de dame van de bloedafnameafdeling meer talent dan die dames van de nucleaire afdeling.. Na twee buisjes bloed te hebben achtergelaten gaan we weer terug naar de "vertrouwde" wachtkamer van de mammapoli.
De wordfeud-woorden van vandaag zijn trouwens "wachtkamersyndroom" en "okseltoilet". Met het eerste bedoel ik het principe dat als ik, zoals nu ik dit type ergens anders ben (nu het restaurant van de Makro) ik nog steeds het gevoel heb in een ziekenhuis te zijn. Als ik van mn ipad opkijk en er mensen voorbij lopen vind ik het namelijk raar dat ze een dienblad vol eten vasthebben.. Dan bedenk ik me een split-second later dus dat we niet een wachtkamer zitten maar in een restaurant.. Hahaha, het wachtkamersyndroom heb ik het maar genoemd.. En het tweede is dus okseltoilet. Dit is het verwijderen van alle klieren in de oksel.. Wat de wc hiermee te maken heeft moet ik nog even Wikipedia'en.. Ik kom hier nog op terug ;-)
Wat mij verder opvalt is dat ik af en toe wat moeite krijg met het schakelen tussen gesprekken met verschillende mensen. Iedereen zit in een andere informatiefase. Het kan dus zijn dat als je iemand spreekt dat diegene op de hoogte is van het laatste nieuws en dat je daarna weer iemand spreekt die de laatste updates nog niet weet en je moet gaan recapituleren wat er allemaal in de afgelopen dagen weer is gebeurd.. Daarom probeer ik de meeste mensen toch wel richting deze weblog te wijzen.. Ik merk namelijk dat het allemaal zo snel gaat en veel is dat ik gewoon niet meer precies weet wanneer wat is gebeurd en vergeet ik dingen..
Na de chirug en het afnemen van bloed zijn we dus door gegaan naar de Makro. Even een verlaat ontbijtje genuttigd en wat rondgestruind. Met een paar warme sokken, wat Sint-chocolade, dadels, wc-papier en een nieuwe agenda vertrokken we richting moeders en daarna door naar de supermarkt. De al steeds geplande maar nu eindelijk van gekomen grote inkopen worden gedaan. Steeds nemen we ons voor om wat dagen vooruit te plannen qua eten en dan in een keer in te slaan maar te vaak betrappen we ons erop dat er rond etenstijd niets in huis is.. En zeker in deze tijd is dat niet handig..
We halen boodschappen voor zeker 6 avonden: spruitjes-aardappeltjes-spekjes-championnetjes en een vleesje goed voor twee avonden, lasagne, tomatensoep met balletjes en stokbroodje, maaltijdsalades, boerenkool met worst, ik krijg er nu al honger van.. Aangevuld met wat broodbeleg en drinken hadden we een goed gevulde kar en een zorg minder voor de komende dagen :-)
Na de supermarkt nog effies met de hondjes gewandeld en toen was het plan te gaan slapen. Lief is dat ook gaan doem, maar hoewel ik erg moe was, ben ik toch eens flink door het huis heengegaan. Daar hebben we de afgelopen tijd natuurlijk ook helemaal geen tijd voor genomen.. En hoewel het nog deels een bouwput is, vind het wel lekker dat je tussen alle gereedschappen je kont een beetje kan keren en de vloeren enigszins schoon aanvoelen..
Na een paar uurtjes kwam lief weer wat uitgeruster naar beneden en heeft zij heerlijk de spruitjes gemaakt terwijl ik me nog even verder op de opruimklus stortte.. Maar nu is het genoeg, morgen weer een nieuwe dag.. Vanavond zijn Wen's ouders nog geweest en hadden Toucan mee. Da's hun 7,5 weken oude blonde laborador pup :-) Supersnoezige doerak waar Rasco alleen niet zo heel blij van werd.. Pupje heeft van hem een souvenirtje mee naar huis gekregen in de vorm van een drietal gaatjes in z'n koppetje.. Minder lief van die lompe vent.. Hij is pupjes niet zo gewend.. Nik was wat minder ruw tegen hem gelukkig..
Tot zover weer een enerverend dagje waar wat meer duidelijkheid is ontstaan over de komende tijd.. We gaan een hele spannende tijd tegemoet.. Over drie weken staat de operatie al gepland.. Pfff, echt te bizar..
Ik geniet van de gesprekken die we voeren. Niet alleen vandaag, maar eigenlijk constant zitten we op één lijn, snappen elkaar precies, luisteren naar elkaar en maken alles bespreekbaar. Samen lachen we tot we ervan huilen en huilen we totdat de spanning eruit is.. Een heerlijk gevoel om ze goed te klikken en je zo één te voelen.. Extra zwaar maakt het ook om haar verdriet te zien en straks om haar heftige pijnen te zien doorstaan.. Ik vraag me soms af of ik niet nog meer voor haar kan doen, zou graag het onrecht van haar wegnemen.. Als ze dan fluistert "ik kan me geen beter vriendinnetje wensen dan jij" dan weet ik dat het goed zit..
En daar zitten we dan, weer bij de chirurg..
"Misschien klinkt het gek hoor, maar heb jij ook zo'n soort routine-gevoel?"
Een beetje lacherig zitten we tegenover elkaar en keuvelen wat totdat we rond 08:45 uur naar binnen worden geroepen.
Als eerste krijgen we de uitslag van het nucleair onderzoek. De rechterborst lijkt schoon! Hoewel we weten dat geen enkele test 100% uitsluitsel geeft, betekent het voor nu wel dat de druk er voor die kant even wat af is.
Dat er sowieso iets met de rechterborst gaat gebeuren is wel duidelijk omdat de nieuwe linker nooit zo groot en qua vorm in de buurt komt van de originele rechter.. En met de jaren zal de zwaartekracht natuurlijk ook z'n werk doen, dus ook daar zal rekening mee worden gehouden..
Maar de druk is er dus even ietsje af voor die kant.
Verder is wel gebleken dat er nog een tweede tumor in de linkerborst lijkt te zitten. Dit heeft consequenties voor de schildwachtprocedure omdat je dan meer dan 1 schildwacht/poortwachter hebt. Dit kan betekenen dat er toch voor wordt gekozen om alle klieren direct te verwijderen. Of dit dan in dezelfde operatie zal worden gedaan of dat die nog voor de daadwerkelijke operatie zal plaatsvinden is nog niet duidelijk. Morgenavond is er weer een multi-disciplinair overleg tussen de artsen en gaan we vrijdag telefonisch van de chirurg horen wat daaruit is gekomen.
Verder hebben we ook gevraagd of er al een idee is qua datum.. De lijst van de drie ziekenhuizen is erbij gepakt en de eerstvolgende mogelijkheid is 23 november in Noord. Ik had gehoopt dat het in het ziekenhuis om de hoek zou zijn zodat de bezoekuren makkelijker te halen waren en eventueel voor en na de uren ook bij ons thuis kan worden gezeten. Maar aan de andere kant betekent dit wel dat ze zo snel mogelijk geholpen wordt, dus dat is een fijn idee.
Omdat de operatie nu in Noord gepland staat betekent wel dat lief nog even bloed moet laten prikken. Dus weer een nieuwe wachtkamer.. Gelukkig heeft de dame van de bloedafnameafdeling meer talent dan die dames van de nucleaire afdeling.. Na twee buisjes bloed te hebben achtergelaten gaan we weer terug naar de "vertrouwde" wachtkamer van de mammapoli.
De wordfeud-woorden van vandaag zijn trouwens "wachtkamersyndroom" en "okseltoilet". Met het eerste bedoel ik het principe dat als ik, zoals nu ik dit type ergens anders ben (nu het restaurant van de Makro) ik nog steeds het gevoel heb in een ziekenhuis te zijn. Als ik van mn ipad opkijk en er mensen voorbij lopen vind ik het namelijk raar dat ze een dienblad vol eten vasthebben.. Dan bedenk ik me een split-second later dus dat we niet een wachtkamer zitten maar in een restaurant.. Hahaha, het wachtkamersyndroom heb ik het maar genoemd.. En het tweede is dus okseltoilet. Dit is het verwijderen van alle klieren in de oksel.. Wat de wc hiermee te maken heeft moet ik nog even Wikipedia'en.. Ik kom hier nog op terug ;-)
Wat mij verder opvalt is dat ik af en toe wat moeite krijg met het schakelen tussen gesprekken met verschillende mensen. Iedereen zit in een andere informatiefase. Het kan dus zijn dat als je iemand spreekt dat diegene op de hoogte is van het laatste nieuws en dat je daarna weer iemand spreekt die de laatste updates nog niet weet en je moet gaan recapituleren wat er allemaal in de afgelopen dagen weer is gebeurd.. Daarom probeer ik de meeste mensen toch wel richting deze weblog te wijzen.. Ik merk namelijk dat het allemaal zo snel gaat en veel is dat ik gewoon niet meer precies weet wanneer wat is gebeurd en vergeet ik dingen..
Na de chirug en het afnemen van bloed zijn we dus door gegaan naar de Makro. Even een verlaat ontbijtje genuttigd en wat rondgestruind. Met een paar warme sokken, wat Sint-chocolade, dadels, wc-papier en een nieuwe agenda vertrokken we richting moeders en daarna door naar de supermarkt. De al steeds geplande maar nu eindelijk van gekomen grote inkopen worden gedaan. Steeds nemen we ons voor om wat dagen vooruit te plannen qua eten en dan in een keer in te slaan maar te vaak betrappen we ons erop dat er rond etenstijd niets in huis is.. En zeker in deze tijd is dat niet handig..
We halen boodschappen voor zeker 6 avonden: spruitjes-aardappeltjes-spekjes-championnetjes en een vleesje goed voor twee avonden, lasagne, tomatensoep met balletjes en stokbroodje, maaltijdsalades, boerenkool met worst, ik krijg er nu al honger van.. Aangevuld met wat broodbeleg en drinken hadden we een goed gevulde kar en een zorg minder voor de komende dagen :-)
Na de supermarkt nog effies met de hondjes gewandeld en toen was het plan te gaan slapen. Lief is dat ook gaan doem, maar hoewel ik erg moe was, ben ik toch eens flink door het huis heengegaan. Daar hebben we de afgelopen tijd natuurlijk ook helemaal geen tijd voor genomen.. En hoewel het nog deels een bouwput is, vind het wel lekker dat je tussen alle gereedschappen je kont een beetje kan keren en de vloeren enigszins schoon aanvoelen..
Na een paar uurtjes kwam lief weer wat uitgeruster naar beneden en heeft zij heerlijk de spruitjes gemaakt terwijl ik me nog even verder op de opruimklus stortte.. Maar nu is het genoeg, morgen weer een nieuwe dag.. Vanavond zijn Wen's ouders nog geweest en hadden Toucan mee. Da's hun 7,5 weken oude blonde laborador pup :-) Supersnoezige doerak waar Rasco alleen niet zo heel blij van werd.. Pupje heeft van hem een souvenirtje mee naar huis gekregen in de vorm van een drietal gaatjes in z'n koppetje.. Minder lief van die lompe vent.. Hij is pupjes niet zo gewend.. Nik was wat minder ruw tegen hem gelukkig..
Tot zover weer een enerverend dagje waar wat meer duidelijkheid is ontstaan over de komende tijd.. We gaan een hele spannende tijd tegemoet.. Over drie weken staat de operatie al gepland.. Pfff, echt te bizar..
Ik geniet van de gesprekken die we voeren. Niet alleen vandaag, maar eigenlijk constant zitten we op één lijn, snappen elkaar precies, luisteren naar elkaar en maken alles bespreekbaar. Samen lachen we tot we ervan huilen en huilen we totdat de spanning eruit is.. Een heerlijk gevoel om ze goed te klikken en je zo één te voelen.. Extra zwaar maakt het ook om haar verdriet te zien en straks om haar heftige pijnen te zien doorstaan.. Ik vraag me soms af of ik niet nog meer voor haar kan doen, zou graag het onrecht van haar wegnemen.. Als ze dan fluistert "ik kan me geen beter vriendinnetje wensen dan jij" dan weet ik dat het goed zit..
dinsdag 1 november 2011
Reality kicks in..
Dinsdag 1 november
Vannacht vaak wakker geweest.. Ik wilde nog zoveel schrijven maar m'n ogen wilden niet meer open blijven. Omdat m'n hoofd zo vol zat bleef ik lang oppervlakkig doezelen.. Lief is nog steeds erg verkouden en zaagt daardoor menig bos omver :-) Hoe vervelend ik dat bij anderen vond, bij haar ben ik er blij mee.. Dat betekent dat ze slaapt en dat is wat ze nu zeker nodig heeft.
Vanmorgen zijn we bij de oncoloog geweest. Wat ze allemaal heeft verteld kan in gewoon niet recapituleren, ik heb een soort info-overload. toch proberen..
Het ging erover dat het toch wel heel goed was dat er zo snel mogelijk geopereerd wordt en dat ze na de operatie start met chemo. Die chemo zal in een 6 x 3weeks gebeuren worden aangeboden. Hierbij gaf ze aan dat lief zich waarschijnlijk in de eerste week niet zo lekker voelt, als een soort griep zegmaar. De tweede week gaat dan alweer wat beter en de derde week zou ze zich weer lekker voelen. En dat dan 6 keer.. Een heftige 18 weken dus.. En daarna volgt dan een hormoonkuur. Dit alles om de kans op terugkeer te verkleinen. De hormoonkuur, of eigenlijk anti-hormoonkuur voorkomt de celdeling van de kankercellen. Omdat dit ook gevolgen heeft voor de vruchtbaarheid, is het dus goed dat we volgende week ook naar de vertiliteitsarts, de gynacoloog in het UMC gaan om hierover te praten..
Nu net kwamen we terug van de plastisch chirurg.
Zoveel informatie komt er nu op ons af.. Ik merk dat ik in mijn veilige modus schiet. Dus de zakelijke aanpak kiezen en emoties even uitschakelen. Ik denk in oplossingen en zie de operatie en reconstructie als zakelijke handelingen die moeten gebeuren. Natuurlijk gaat het hier om mijn vriendin, haar lichaam, haar vrouwelijkheid en alles wat daarbij hoort.. Maar ik kan het niet.. Ik kan er even niet aan denken, even zit m'n hoofd te vol. De woorden komen niet meer in een logische volgorde m'n mond uit, ik zit als een zombie te staren en als ik probeer te ontdekken waarmee m'n hoofd nu precies vol zit, heb ik eigenlijk gewoon geen idee.. Een grijze chaos, niet onder woorden te brengen..
En ik ben boos, chagrijnig, gefrustreerd. Zoveel leukers te doen met onze tijd. Nu zitten we te wachten tot er mensen van hun lunchpauze terugkomen.. Tot er iemand bij de balie van anesthesie zit zodat we ons daar kunnen melden. Wat ze daar moet doen is mij niet duidelijk.. En of die info gegeven is en ik hem heb gemist, of dat er niets over is gezegd.. Geen idee..
Net bij de plastisch chirurg hebben we een boek gezien. Een boek met plaatjes van vrouwentorso's van voor, tijdens en na een operatie.. Haar mooie decolleté blijft behouden, haar tepel verdwijnt.
Het liefste zou ik wegvliegen, even helemaal loslaten en niet steeds weer geconfronteerd worden met nieuwe info, nieuwe shit, ingewikkelde negatieve dingen.. Ben er moe van.. Maar ja, dan kijk ik naar Wen.. Hoe moet zij zich wel niet voelen.. Nog 1000x erger denk ik.. Ik moet niet lullen over hoe ik me kut voel, ik ben niet degene die ziek is.. Gewoon steunen en doorknallen. Maar soms weet ik niet meer wat ik moet zeggen.. Wil ik wel steunen maar weet het gewoon niet meer.. Hoe doen andere "partners van" dat? Misschien maar eens een forum zoeken ofzo..
Het is mooi weer buiten.. Dus de anesthesie-mensen houden langer pauze.. fijn is dat, ik wil hier weg.. Als we eindelijk naar binnen mogen, blijkt het een intake voor haar operatie.
Daarna gaan we naar huis.. We wandelen met de hondjes, praten en knuffelen. Het is door de over load soms lastig om ook gewoon vriendinnetjes te zijn. Lief wil soms wel een muur inslaan, zo baalt ze hiervan. Samen duiken we even onder de wol, even uitrusten. Vanavond ga ik misschien wel even naar de training.. Rennen, balletje gooien, even uit de sleur..
Maar ook voelt het als haar achter laten. Na 14 dagen samen nu even alleen ergens heen.. Ik twijfel maar trek toch m'n sportkleren aan..
Na de training ben ik toch wel weer blij.. Lekker wat gerend en er even uit was wel effies lekker.. De eerste keer in 14 dagen dat ik haar alleen laat.. Best gek maar ook goed denk ik.. Na afloop praat ik na met wat teamgenoten. Er blijkt iemand te zijn die haar vriend in deze strijd steunt. Die vriendin is nu aan het herstellen van de reconstructie, dus al een paar stappen verder in het proces. Wel heel fijn om iemand te spreken die er zoveel over weet.. Daar ga ik zeker nog eens een borrel doen.. En daarna spreek ik een andere teamgenoot. Eentje die binnen niet al te lange tijd afscheid van haar moeder zal moeten nemen.. Reality checks in.. Superheftig en ik trek het heel slecht.. Ze vertelt eerst over hoe een borstrecobstructie er supermooi kan uitzien en vraagt of de hormoontherapie er eentje van 5 of 10 jaar zal zijn.. Ze heeft er duidelijk ervaring mee.. Omdat ik weet dat ze een collega van mij is en dus geen medisch beroep uitoefent vraag ik verder. Dan blijkt haar moeder 6,5 jaar geleden door borstkanker te zijn getroffen.. Uit het poortwachtersonderzoek bij haar bleek dat 9 van de 10 klieren waren besmet en dat het was uitgezaaid naar haar botten.. Pffff, 's toch onmenselijk?! Ze is nieuw in het team en ik ken haar dus nog niet zo goed, maar ik heb direct zo met haar te doen.. Het hele traject door moeten maken met iemand waarvan je houdt, om daarna toch te horen dat het niet gaat lukken.. Ze gaat nu sterk achteruit en hoopt volgend jaar nog bij ons te zijn.. Ik heb er geen woorden voor..
Thuis heb ik het met lief over de gesprekken die ik voerde.. Omdat we alles met elkaar zouden bespreken, praten we ook hierover.. Moeilijk maar beter dan verwacht vertel ik haar wat de dames zeiden.. En dat we er in de toekomst misschien steun aan hadden en dat ik zo met die meid te doen had. Lief is blij dat ik het vertel..
Samen duiken we daarna maar weer eens in bad en hebben daarna een relaxte maar redelijk korte nacht.. Morgen weer naar de chirurg om de uitslagen van het nucleair onderzoek te horen en de rest van het behandelplan te bespreken..
Vannacht vaak wakker geweest.. Ik wilde nog zoveel schrijven maar m'n ogen wilden niet meer open blijven. Omdat m'n hoofd zo vol zat bleef ik lang oppervlakkig doezelen.. Lief is nog steeds erg verkouden en zaagt daardoor menig bos omver :-) Hoe vervelend ik dat bij anderen vond, bij haar ben ik er blij mee.. Dat betekent dat ze slaapt en dat is wat ze nu zeker nodig heeft.
Vanmorgen zijn we bij de oncoloog geweest. Wat ze allemaal heeft verteld kan in gewoon niet recapituleren, ik heb een soort info-overload. toch proberen..
Het ging erover dat het toch wel heel goed was dat er zo snel mogelijk geopereerd wordt en dat ze na de operatie start met chemo. Die chemo zal in een 6 x 3weeks gebeuren worden aangeboden. Hierbij gaf ze aan dat lief zich waarschijnlijk in de eerste week niet zo lekker voelt, als een soort griep zegmaar. De tweede week gaat dan alweer wat beter en de derde week zou ze zich weer lekker voelen. En dat dan 6 keer.. Een heftige 18 weken dus.. En daarna volgt dan een hormoonkuur. Dit alles om de kans op terugkeer te verkleinen. De hormoonkuur, of eigenlijk anti-hormoonkuur voorkomt de celdeling van de kankercellen. Omdat dit ook gevolgen heeft voor de vruchtbaarheid, is het dus goed dat we volgende week ook naar de vertiliteitsarts, de gynacoloog in het UMC gaan om hierover te praten..
Nu net kwamen we terug van de plastisch chirurg.
Zoveel informatie komt er nu op ons af.. Ik merk dat ik in mijn veilige modus schiet. Dus de zakelijke aanpak kiezen en emoties even uitschakelen. Ik denk in oplossingen en zie de operatie en reconstructie als zakelijke handelingen die moeten gebeuren. Natuurlijk gaat het hier om mijn vriendin, haar lichaam, haar vrouwelijkheid en alles wat daarbij hoort.. Maar ik kan het niet.. Ik kan er even niet aan denken, even zit m'n hoofd te vol. De woorden komen niet meer in een logische volgorde m'n mond uit, ik zit als een zombie te staren en als ik probeer te ontdekken waarmee m'n hoofd nu precies vol zit, heb ik eigenlijk gewoon geen idee.. Een grijze chaos, niet onder woorden te brengen..
En ik ben boos, chagrijnig, gefrustreerd. Zoveel leukers te doen met onze tijd. Nu zitten we te wachten tot er mensen van hun lunchpauze terugkomen.. Tot er iemand bij de balie van anesthesie zit zodat we ons daar kunnen melden. Wat ze daar moet doen is mij niet duidelijk.. En of die info gegeven is en ik hem heb gemist, of dat er niets over is gezegd.. Geen idee..
Net bij de plastisch chirurg hebben we een boek gezien. Een boek met plaatjes van vrouwentorso's van voor, tijdens en na een operatie.. Haar mooie decolleté blijft behouden, haar tepel verdwijnt.
Het liefste zou ik wegvliegen, even helemaal loslaten en niet steeds weer geconfronteerd worden met nieuwe info, nieuwe shit, ingewikkelde negatieve dingen.. Ben er moe van.. Maar ja, dan kijk ik naar Wen.. Hoe moet zij zich wel niet voelen.. Nog 1000x erger denk ik.. Ik moet niet lullen over hoe ik me kut voel, ik ben niet degene die ziek is.. Gewoon steunen en doorknallen. Maar soms weet ik niet meer wat ik moet zeggen.. Wil ik wel steunen maar weet het gewoon niet meer.. Hoe doen andere "partners van" dat? Misschien maar eens een forum zoeken ofzo..
Het is mooi weer buiten.. Dus de anesthesie-mensen houden langer pauze.. fijn is dat, ik wil hier weg.. Als we eindelijk naar binnen mogen, blijkt het een intake voor haar operatie.
Daarna gaan we naar huis.. We wandelen met de hondjes, praten en knuffelen. Het is door de over load soms lastig om ook gewoon vriendinnetjes te zijn. Lief wil soms wel een muur inslaan, zo baalt ze hiervan. Samen duiken we even onder de wol, even uitrusten. Vanavond ga ik misschien wel even naar de training.. Rennen, balletje gooien, even uit de sleur..
Maar ook voelt het als haar achter laten. Na 14 dagen samen nu even alleen ergens heen.. Ik twijfel maar trek toch m'n sportkleren aan..
Na de training ben ik toch wel weer blij.. Lekker wat gerend en er even uit was wel effies lekker.. De eerste keer in 14 dagen dat ik haar alleen laat.. Best gek maar ook goed denk ik.. Na afloop praat ik na met wat teamgenoten. Er blijkt iemand te zijn die haar vriend in deze strijd steunt. Die vriendin is nu aan het herstellen van de reconstructie, dus al een paar stappen verder in het proces. Wel heel fijn om iemand te spreken die er zoveel over weet.. Daar ga ik zeker nog eens een borrel doen.. En daarna spreek ik een andere teamgenoot. Eentje die binnen niet al te lange tijd afscheid van haar moeder zal moeten nemen.. Reality checks in.. Superheftig en ik trek het heel slecht.. Ze vertelt eerst over hoe een borstrecobstructie er supermooi kan uitzien en vraagt of de hormoontherapie er eentje van 5 of 10 jaar zal zijn.. Ze heeft er duidelijk ervaring mee.. Omdat ik weet dat ze een collega van mij is en dus geen medisch beroep uitoefent vraag ik verder. Dan blijkt haar moeder 6,5 jaar geleden door borstkanker te zijn getroffen.. Uit het poortwachtersonderzoek bij haar bleek dat 9 van de 10 klieren waren besmet en dat het was uitgezaaid naar haar botten.. Pffff, 's toch onmenselijk?! Ze is nieuw in het team en ik ken haar dus nog niet zo goed, maar ik heb direct zo met haar te doen.. Het hele traject door moeten maken met iemand waarvan je houdt, om daarna toch te horen dat het niet gaat lukken.. Ze gaat nu sterk achteruit en hoopt volgend jaar nog bij ons te zijn.. Ik heb er geen woorden voor..
Thuis heb ik het met lief over de gesprekken die ik voerde.. Omdat we alles met elkaar zouden bespreken, praten we ook hierover.. Moeilijk maar beter dan verwacht vertel ik haar wat de dames zeiden.. En dat we er in de toekomst misschien steun aan hadden en dat ik zo met die meid te doen had. Lief is blij dat ik het vertel..
Samen duiken we daarna maar weer eens in bad en hebben daarna een relaxte maar redelijk korte nacht.. Morgen weer naar de chirurg om de uitslagen van het nucleair onderzoek te horen en de rest van het behandelplan te bespreken..
Nucleair onderzoek
Maandag 31 oktober 2011 10:05 uur
En daar zitten we dan, in het inmiddels derde ziekenhuis.
Vanochtend staat het nucleaire onderzoek op het programma.
Om 07:30 uur gaat de wekker en proberen we wakker te worden. Ik besluit direct met mijn werk te bellen aangezien ik officieel mijn laatste werkdag heb vandaag. Als ik de chef van dienst spreek merk ik dat ik stiekem toch wel wat last heb van de hele situatie omtrent mijn werk. Het feit dat ik pas heel kort weet dat ik niet mag blijven in de regio waar ik het zo naar m'n zin heb en de manier waarop dit met mij is gecommuniceerd zit me toch best hoog.
Toen ik 's nachts het knobbeltje bij haar voelde en direct mijn werk belde, hoorde ik dat de dienstdoende chef mijn leidinggevende zou mailen. Aan de reactie die ik afgelopen week van m'n leidinggevende kreeg, kon ik opmaken dat deze mail helaas niet is verzonden. Ook is niet verder gecommuniceerd over het feit dat ik per 1 november niet meer in de regio werk. Al met al een vrij ongemakkelijke situatie.
Daarnaast heb ik vandaag precies een week geleden vanuit het ziekenhuis gelijk naar m'n werk gebeld met de uitslag en heb ik totaal niet het idee dat hier iets van is aangekomen. De anders zo warme deken van collega's die ik in het verleden een aantal keren van dichtbij heb meegemaakt is nog niet over ons heengevallen. Ik voel me teleurgesteld en heb niet het gevoel enige steun te krijgen vanuit m'n werk. Ik geef de chef van dienst aan dat ik mijn aandacht en energie op dit moment wil steken in mijn vriendin en niet verwacht vandaag nog in de gelegenheid te zijn op het werk te komen. Hij zou de teamchef verder inlichten. Nu maar weer de focus leggen op hetgeen echt belangrijk is..
In Nederland zijn 2 apparaten die het onderzoek met nucleair materiaal doen. Één ervan staat in het ziekenhuis op loopafstand van onze voordeur. Heel fijn dus dat we geen kilometers moeten rijden.
Allereerst moet de radioactieve vloeistof worden ingespoten. Ik ben blij als ik hoor dat ik mee naar binnen mag. Omdat beide borsten worden gecheckt wordt ervoor gekozen het infuus aan te leggen in een ader in de voet. Zo zou de stof het beste op de juiste plekken in het lichaam terecht komen. Helaas lukt het de eerste verpleegkundige niet om een goeie ader te vinden. Na twee keer prikken geeft ze het op en roept een collega. Ook deze dame probeert het twee keer, maar helaas zonder succes.. Lief moet haar tanden flink op elkaar zetten om de pijn te kunnen verdragen en tegelijkertijd ook haar voet stil te houden.. Het is een behoorlijk pijnlijk gebeuren dus en uiteindelijk komt er een ervaren arts die het infuus er wel in één keer inkrijgt. Maar daar zouden we niks meer over zeggen ;-) Wel jammer dat een man het wel voor elkaar krijgt ;-). Gelukkig is het wel gelukt nu, dit was echt niet fijn voor lief..
En dan komt de verpleegkundige met een klein metalen buisje aan. Ik verwachtte allerlei heftig verpakte kokers met grote logo's maar niets is minder waar. Ze spuit de stof in het slangetje van het infuus waarna we wachten tot het gehele infuus in haar voet is verdwenen. Omdat het best fris is stop ik haar losse voet vast weer in een sok. Ik pak mn ipad en samen spelen we vier-op-een-rij. Na twee spelletjes is het infuus leeg en mogen fijn de andere sok en schoenen weer aan, behoorlijk fris zo'n onderzoeksruimte.
Na enkele minuten in de wachtruimte mogen we mee met een andere dame. Ons wordt uitgelegd dat het radioactieve stofje zoekt naar een verhoogde stofwisseling in de borsten en dat deze dan oplichten op de foto's. Per borst mag lief van zowel de voorkant als de zijkant een foto laten maken. Iedere foto duurt 8 minuten en wordt op een zelfde plaat gemaakt als een mammografie. Gelukkig hoeft hier de borst niet volledig geplet te worden dus is het beter uit te houden..
En daar zitten we nu dus, in het hokje met het magische apparaat die dwars door lief heenkijkt. Een raar idee dat als ik mijn hoofd iets meer naar rechts draai, ik zou kunnen meekijken op het scherm en de foto kan zien. Maar ik doe het niet.. Bang om dingen te zien die ik niet wil zien, bang om verkeerde conclusies te trekken. Na enkele minuten van small-talk stopt het gesprek tussen lief en de dame.. Het gezoem van het apparaat is het enige wat de stilte in de ruimte doorbreekt.
Ik merk dat ik even niets meer te zeggen weet.. Dan maar wat typen.. We hebben zoveel gesprekken de laatste dagen dat ik soms gewoon geen woorden meer heb..
Ik doe haar jasje over haar schouders omdat het hier ookal niet al te warm is en hoop dat de minuten snel voorbij zijn..
Het liefst neem ik haar direct mee en stappen we op een vliegtuig naar een ver warm oord.. Maar helaas, morgen staan alweer twee nieuwe specialisten op het programma.. De oncoloog in het ziekenhuis waar we nu zitten en daarna naar de plastisch chirurg in het ziekenhuis in noord..
Heel benieuwd wat deze mensen ons voor nieuws vertellen..
Als we thuiskomen wil lief het liefste gelijk onder de wol. Toch gaan we samen wandelen in het zonnetje. Dit bleek een goeie keuze. Het is heerlijk buiten en samen gaan we op een bankje zitten genieten. Onderwijl gaan de hondjes los op de hard kunststof bal die ik laatst op internet kocht. Ideaal omdat er niet in gebeten kan worden en dus alleen maar blaffend achteraan gegaan wordt. Daarna lopen we nog een rondje om de plas en gaan we via m'n ouders naar de supermarkt.
Lief blijft in de auto zitten terwijl ik de boodschapjes doe voor het avondeten. Toch maar eens wat meer vooruit plannen en voor meerdere dagen tegelijk inslaan.. Ik kom een oude collega tegen. Als hij er een algemeen "hey, alles goed?" uitgooit, kan ik me niet inhouden. Samen praten we over wat er zoal is gebeurd de afgelopen tijd. Als ik terugkom bij de auto ligt lief fijn te slapen.
Vanavond valt het me zwaar..
Nadat we lekker in bad hebben gezeten zijn we rond 17:30 uur samen in slaap gevallen. Na een paar uurtjes worden we wakker. Echt honger heb ik niet maar ik vind het wel belangrijk dat we, zeker nu, gezond blijven eten.
Ookal beginnen we de dag met een multi-vitamine bruistabletje en een weerstandverhogende pil, groenten en andere voedingsstoffen zijn toch onmisbaar. Ik ga naar beneden en vind daar onze lieve hondjes languit op hun kussens. Super dat we zo uitgebreid met ze hebben gewandeld vanmiddag want dat had ik nu niet meer getrokken. Ik laat ze even plassen en geef ze hun brokken. En daarna besluit ik om rond 22:30 uur toch maar een visje in de pan te gooien. Als ik bovenkom bij mn meisje ben ik redelijk tevreden met mezelf. Het is een verse pasta met pesto, pijnboompitjes en cherrytomaatjes geworden, met een gebakken kabeljauwfiletje. Omdat ik er wat te weinig groenvoer in vond zitten heb ik de rest van tomaatjes met rauwe wortel en rode kool als een salade erbij gedaan. En dat was best goed te doen kan ik je zeggen :-) Daarna nog een bosvruchtenyoghurt als toetje en de buikjes waren weer gevuld. We kijken de herhaling van de Voice en bekijken de foto's van onze dagen weg.
Terwijl ik nog wat verder type, bestudeert lief haar mapje met info. Ik vind het knap van haar en ben trots op dr. Ze gaat zich hier doorheen slaan, echt een toppertje.. Net voordat ze in slaap valt kijkt ze me aan.. "ik zal hier zo'n 5 jaar mee zoet zijn volgens het boekje". Een lange weg ligt voor haar, maar ze gaat het redden! Morgen weer een spannende dag met vast weer een berg aan nieuwe info..
En daar zitten we dan, in het inmiddels derde ziekenhuis.
Vanochtend staat het nucleaire onderzoek op het programma.
Om 07:30 uur gaat de wekker en proberen we wakker te worden. Ik besluit direct met mijn werk te bellen aangezien ik officieel mijn laatste werkdag heb vandaag. Als ik de chef van dienst spreek merk ik dat ik stiekem toch wel wat last heb van de hele situatie omtrent mijn werk. Het feit dat ik pas heel kort weet dat ik niet mag blijven in de regio waar ik het zo naar m'n zin heb en de manier waarop dit met mij is gecommuniceerd zit me toch best hoog.
Toen ik 's nachts het knobbeltje bij haar voelde en direct mijn werk belde, hoorde ik dat de dienstdoende chef mijn leidinggevende zou mailen. Aan de reactie die ik afgelopen week van m'n leidinggevende kreeg, kon ik opmaken dat deze mail helaas niet is verzonden. Ook is niet verder gecommuniceerd over het feit dat ik per 1 november niet meer in de regio werk. Al met al een vrij ongemakkelijke situatie.
Daarnaast heb ik vandaag precies een week geleden vanuit het ziekenhuis gelijk naar m'n werk gebeld met de uitslag en heb ik totaal niet het idee dat hier iets van is aangekomen. De anders zo warme deken van collega's die ik in het verleden een aantal keren van dichtbij heb meegemaakt is nog niet over ons heengevallen. Ik voel me teleurgesteld en heb niet het gevoel enige steun te krijgen vanuit m'n werk. Ik geef de chef van dienst aan dat ik mijn aandacht en energie op dit moment wil steken in mijn vriendin en niet verwacht vandaag nog in de gelegenheid te zijn op het werk te komen. Hij zou de teamchef verder inlichten. Nu maar weer de focus leggen op hetgeen echt belangrijk is..
In Nederland zijn 2 apparaten die het onderzoek met nucleair materiaal doen. Één ervan staat in het ziekenhuis op loopafstand van onze voordeur. Heel fijn dus dat we geen kilometers moeten rijden.
Allereerst moet de radioactieve vloeistof worden ingespoten. Ik ben blij als ik hoor dat ik mee naar binnen mag. Omdat beide borsten worden gecheckt wordt ervoor gekozen het infuus aan te leggen in een ader in de voet. Zo zou de stof het beste op de juiste plekken in het lichaam terecht komen. Helaas lukt het de eerste verpleegkundige niet om een goeie ader te vinden. Na twee keer prikken geeft ze het op en roept een collega. Ook deze dame probeert het twee keer, maar helaas zonder succes.. Lief moet haar tanden flink op elkaar zetten om de pijn te kunnen verdragen en tegelijkertijd ook haar voet stil te houden.. Het is een behoorlijk pijnlijk gebeuren dus en uiteindelijk komt er een ervaren arts die het infuus er wel in één keer inkrijgt. Maar daar zouden we niks meer over zeggen ;-) Wel jammer dat een man het wel voor elkaar krijgt ;-). Gelukkig is het wel gelukt nu, dit was echt niet fijn voor lief..
En dan komt de verpleegkundige met een klein metalen buisje aan. Ik verwachtte allerlei heftig verpakte kokers met grote logo's maar niets is minder waar. Ze spuit de stof in het slangetje van het infuus waarna we wachten tot het gehele infuus in haar voet is verdwenen. Omdat het best fris is stop ik haar losse voet vast weer in een sok. Ik pak mn ipad en samen spelen we vier-op-een-rij. Na twee spelletjes is het infuus leeg en mogen fijn de andere sok en schoenen weer aan, behoorlijk fris zo'n onderzoeksruimte.
Na enkele minuten in de wachtruimte mogen we mee met een andere dame. Ons wordt uitgelegd dat het radioactieve stofje zoekt naar een verhoogde stofwisseling in de borsten en dat deze dan oplichten op de foto's. Per borst mag lief van zowel de voorkant als de zijkant een foto laten maken. Iedere foto duurt 8 minuten en wordt op een zelfde plaat gemaakt als een mammografie. Gelukkig hoeft hier de borst niet volledig geplet te worden dus is het beter uit te houden..
En daar zitten we nu dus, in het hokje met het magische apparaat die dwars door lief heenkijkt. Een raar idee dat als ik mijn hoofd iets meer naar rechts draai, ik zou kunnen meekijken op het scherm en de foto kan zien. Maar ik doe het niet.. Bang om dingen te zien die ik niet wil zien, bang om verkeerde conclusies te trekken. Na enkele minuten van small-talk stopt het gesprek tussen lief en de dame.. Het gezoem van het apparaat is het enige wat de stilte in de ruimte doorbreekt.
Ik merk dat ik even niets meer te zeggen weet.. Dan maar wat typen.. We hebben zoveel gesprekken de laatste dagen dat ik soms gewoon geen woorden meer heb..
Ik doe haar jasje over haar schouders omdat het hier ookal niet al te warm is en hoop dat de minuten snel voorbij zijn..
Het liefst neem ik haar direct mee en stappen we op een vliegtuig naar een ver warm oord.. Maar helaas, morgen staan alweer twee nieuwe specialisten op het programma.. De oncoloog in het ziekenhuis waar we nu zitten en daarna naar de plastisch chirurg in het ziekenhuis in noord..
Heel benieuwd wat deze mensen ons voor nieuws vertellen..
Als we thuiskomen wil lief het liefste gelijk onder de wol. Toch gaan we samen wandelen in het zonnetje. Dit bleek een goeie keuze. Het is heerlijk buiten en samen gaan we op een bankje zitten genieten. Onderwijl gaan de hondjes los op de hard kunststof bal die ik laatst op internet kocht. Ideaal omdat er niet in gebeten kan worden en dus alleen maar blaffend achteraan gegaan wordt. Daarna lopen we nog een rondje om de plas en gaan we via m'n ouders naar de supermarkt.
Lief blijft in de auto zitten terwijl ik de boodschapjes doe voor het avondeten. Toch maar eens wat meer vooruit plannen en voor meerdere dagen tegelijk inslaan.. Ik kom een oude collega tegen. Als hij er een algemeen "hey, alles goed?" uitgooit, kan ik me niet inhouden. Samen praten we over wat er zoal is gebeurd de afgelopen tijd. Als ik terugkom bij de auto ligt lief fijn te slapen.
Vanavond valt het me zwaar..
Nadat we lekker in bad hebben gezeten zijn we rond 17:30 uur samen in slaap gevallen. Na een paar uurtjes worden we wakker. Echt honger heb ik niet maar ik vind het wel belangrijk dat we, zeker nu, gezond blijven eten.
Ookal beginnen we de dag met een multi-vitamine bruistabletje en een weerstandverhogende pil, groenten en andere voedingsstoffen zijn toch onmisbaar. Ik ga naar beneden en vind daar onze lieve hondjes languit op hun kussens. Super dat we zo uitgebreid met ze hebben gewandeld vanmiddag want dat had ik nu niet meer getrokken. Ik laat ze even plassen en geef ze hun brokken. En daarna besluit ik om rond 22:30 uur toch maar een visje in de pan te gooien. Als ik bovenkom bij mn meisje ben ik redelijk tevreden met mezelf. Het is een verse pasta met pesto, pijnboompitjes en cherrytomaatjes geworden, met een gebakken kabeljauwfiletje. Omdat ik er wat te weinig groenvoer in vond zitten heb ik de rest van tomaatjes met rauwe wortel en rode kool als een salade erbij gedaan. En dat was best goed te doen kan ik je zeggen :-) Daarna nog een bosvruchtenyoghurt als toetje en de buikjes waren weer gevuld. We kijken de herhaling van de Voice en bekijken de foto's van onze dagen weg.
Terwijl ik nog wat verder type, bestudeert lief haar mapje met info. Ik vind het knap van haar en ben trots op dr. Ze gaat zich hier doorheen slaan, echt een toppertje.. Net voordat ze in slaap valt kijkt ze me aan.. "ik zal hier zo'n 5 jaar mee zoet zijn volgens het boekje". Een lange weg ligt voor haar, maar ze gaat het redden! Morgen weer een spannende dag met vast weer een berg aan nieuwe info..
Niet voor de heb maar voor de hou
Zondag 30 oktober
Vandaag maar eens begonnen met een stevige brunch bestaande uit een omelet en een baraquito.. Een wat? Een baraquito! Da's de enige koffie die ik drink, voor de insider dus duidelijk dat dit een koffie met heel veel alcohol moet zijn :-) Heerlijk! Een dubbele espresso met melk en licor 43! Gister de dag mee geëindigd en vandaag de dag mee begonnen :-)
Verder is er vandaag best wel weer wat frustratie, boosheid en verdriet. Alles is nog steeds zo onzeker..
Uiteindelijk gaan we het einde van de middag nog even op pad. Ik blijf vasthouden aan het belang van gezond eten en daarom gaan we richting supermarkt voor een gezonde hap. Naast rauwkost, groenten en fruit nemen we ook stiekem een pak browniemix mee. Vanavond komen Paul&Tanja en dan hebben we wat lekkers te snoepen. Omdat het koopzondag blijkt, wandelen we ook even in onze joggingbroekjes door het centrum en halen nog wat middeltjes tegen de keelpijn en verkoudheid van lief.
In de auto terug horen we dat onze vriendjes vanavond niet gaan komen. Dan moeten we die brownies helemaal alleen opeten.. Denk dat het goedkomt. Ook heeft ons telefoongesprek met Paul&Tanja een serieuzere kant. Het gaat over deze heftige tijd en over hoe goed we toch samen zijn.. Dit is er eentje "Niet voor de heb maar voor de hou" ireen.. En daar ben ik het helemaal mee eens :-)
's avonds op de bank eten we de salade en een half kippetje. Daarna sluiten we af met een heerlijke berg brownies :-)
Als ik wat zit te typen en spelen op de ipad, lees lief de meegekregen boekjes door. Wat een hoop info staat daarin en wat gaan er nog veel verschillende stappen genomen worden..
Lief zit nu nog in de diagnostische fase. Hierdoor is er ook nog veel onzeker en onduidelijk. Morgen krijgt ze een nucleair onderzoek. De radioactieve vloeistof wordt door een infuus ingespoten waarna het aan de kankercellen blijft plakken. Hierdoor verwachten we dat dan duidelijk zal worden of er wel of geen tumor of uitzaaiingen in de rechterborst zitten.
Het onderzoek is alleen gericht op de borsten dus of er verdere uitzaaiingen zijn wordt daar niet duidelijk. Dat zal via de schildwachtprocedure verder worden onderzocht.
Hierbij zal de poortwachtersklier, zeg maar de eerste klier vanaf de tumor gezien dus een soort doorgeefluik, worden onderzocht. Als er geen kankercellen in die klier worden gevonden dan is het zeker dat er geen verdere uitzaaiingen zijn.
Wanneer dit onderzoek zal plaatsvinden weten we nog niet. Het is een operatie waarbij de klier direct wordt bekeken onder een microscoop. Wanneer deze schoon blijkt is wordt de operatie afgerond, wanneer deze kwaadaardig celmateriaal bevat, dan zullen de andere klieren ook worden onderzocht en verwijderd.
We leren een hoop bij op dit gebied, zullen we maar zeggen.
Al met al reuze interessant, maar eigenlijk had ik liever iets anders geleerd.. Iets wat minder vervelende zaken met zich meebrengt.. Een vreemde taal ofzo, of een cursusje auto's sleutelen..
Op naar een nieuwe week met veel verschillende afspraken met deskundigen..
Vandaag maar eens begonnen met een stevige brunch bestaande uit een omelet en een baraquito.. Een wat? Een baraquito! Da's de enige koffie die ik drink, voor de insider dus duidelijk dat dit een koffie met heel veel alcohol moet zijn :-) Heerlijk! Een dubbele espresso met melk en licor 43! Gister de dag mee geëindigd en vandaag de dag mee begonnen :-)
Verder is er vandaag best wel weer wat frustratie, boosheid en verdriet. Alles is nog steeds zo onzeker..
Uiteindelijk gaan we het einde van de middag nog even op pad. Ik blijf vasthouden aan het belang van gezond eten en daarom gaan we richting supermarkt voor een gezonde hap. Naast rauwkost, groenten en fruit nemen we ook stiekem een pak browniemix mee. Vanavond komen Paul&Tanja en dan hebben we wat lekkers te snoepen. Omdat het koopzondag blijkt, wandelen we ook even in onze joggingbroekjes door het centrum en halen nog wat middeltjes tegen de keelpijn en verkoudheid van lief.
In de auto terug horen we dat onze vriendjes vanavond niet gaan komen. Dan moeten we die brownies helemaal alleen opeten.. Denk dat het goedkomt. Ook heeft ons telefoongesprek met Paul&Tanja een serieuzere kant. Het gaat over deze heftige tijd en over hoe goed we toch samen zijn.. Dit is er eentje "Niet voor de heb maar voor de hou" ireen.. En daar ben ik het helemaal mee eens :-)
's avonds op de bank eten we de salade en een half kippetje. Daarna sluiten we af met een heerlijke berg brownies :-)
Als ik wat zit te typen en spelen op de ipad, lees lief de meegekregen boekjes door. Wat een hoop info staat daarin en wat gaan er nog veel verschillende stappen genomen worden..
Lief zit nu nog in de diagnostische fase. Hierdoor is er ook nog veel onzeker en onduidelijk. Morgen krijgt ze een nucleair onderzoek. De radioactieve vloeistof wordt door een infuus ingespoten waarna het aan de kankercellen blijft plakken. Hierdoor verwachten we dat dan duidelijk zal worden of er wel of geen tumor of uitzaaiingen in de rechterborst zitten.
Het onderzoek is alleen gericht op de borsten dus of er verdere uitzaaiingen zijn wordt daar niet duidelijk. Dat zal via de schildwachtprocedure verder worden onderzocht.
Hierbij zal de poortwachtersklier, zeg maar de eerste klier vanaf de tumor gezien dus een soort doorgeefluik, worden onderzocht. Als er geen kankercellen in die klier worden gevonden dan is het zeker dat er geen verdere uitzaaiingen zijn.
Wanneer dit onderzoek zal plaatsvinden weten we nog niet. Het is een operatie waarbij de klier direct wordt bekeken onder een microscoop. Wanneer deze schoon blijkt is wordt de operatie afgerond, wanneer deze kwaadaardig celmateriaal bevat, dan zullen de andere klieren ook worden onderzocht en verwijderd.
We leren een hoop bij op dit gebied, zullen we maar zeggen.
Al met al reuze interessant, maar eigenlijk had ik liever iets anders geleerd.. Iets wat minder vervelende zaken met zich meebrengt.. Een vreemde taal ofzo, of een cursusje auto's sleutelen..
Op naar een nieuwe week met veel verschillende afspraken met deskundigen..
Abonneren op:
Posts (Atom)