dinsdag 27 december 2011

Psychische ondersteuning

Donderdag 22 december

Na een kleine 6 uur slapen stap ik het bed weer uit. Vrij brakjes maar met het gevoel toch een verplichting te hebben die "naar het werk gaan" heet.. In de keuken eet ik een broodje als lief ook naar beneden komt. Behoorlijk vroeg nog, maar ze kon niet meer slapen, ze bleef maar malen. Terwijl ik naar m'n auto loop, loopt zij met de kinders het park in.

Als ik thuiskom is lief aan de wandel.. Ik heb buikpijn en trek mn joggingbroek aan. Als lief thuis komt gaan we samen op de bank zitten. Zij vertelt van haar mail van school en dat haar uitschrijving wordt doorgestuurd en dat ze haar verzekering per 1 januari van volgend jaar heeft overgezet naar een ruimere dekking. Ik vertel hoe het op m'n werk ging en dat ik er moe van ben. 

Lief loopt gefrustreerd en boos door het huis. Ik weet niet zo goed wat ik voor haar kan doen. Ik vind het belachelijk dat er nog steeds geen afspraak is gekomen voor de psycholoog. Ik wil heel graag dat ze kan praten en zij wil dat ook. We hebben heel duidelijk aangegeven dat ze hier ook behoefte aan heeft en ik snap niet dat ze er nu al 2,5 maand mee loopt en dat er toch geen afspraak is. 
Ik bel daarom naar de mammacare. Helaas is onze favoriet niet aanwezig en kom ik uit bij diegene die wat ons betreft.. waar wij de minste klik mee hebben zeg maar.. Zij zegt dat de aanvraag bij de afdeling is gelegd en dat we moeten afwachten. En dat als het niet meer gaat, we maar weer aan de bel moeten trekken. Op dat moment reageer ik met "bel" en ze haar dat dit mijn noodkreet is. Ze belooft er vaart achter te zullen zetten en zegt dat ik dan morgen zelf er achteraan moet bellen.. Als ze ophangt heb ik totaal niet het idee ook maar iets geholpen te zijn of begrepen te worden.. Onderwijl loopt lief nog steeds stampend door het huis..
Dan besluit ik het Helen Dowling instituut te bellen. Ik heb hier goede verhalen over gehoord en weet me ook geen raad meer..

Aan de telefoon krijg ik een vrouw met een luisterd oor. Ze klinkt daadkrachtig en heeft verstand van zaken. Tranen wellen op maar ik hou ze tegen.. Ik wil sterk zijn, doorknallen..
Gelukkig zegt ze dat het goed is. Dat ze blij is dat ik bel en dat ik aan het juiste adres ben. Helaas is er een wachtlijst.. En dat wist ik, dat was ons al eens verteld.. Maar door alle hectiek en andere verplichtingen hebben we niet eerder gebeld. En omdat we het toch hadden aangekaart in het ziekenhuis.. 
Ik geef ons beide personalia door en schrijf ons in. We krijgen snel bericht, belooft ze.. En dat we zullen worden besproken door het medische team en dat er dan misschien wel een spoedplek is.. Eerder dan 6 weken zou erg fijn zijn. En ze benadrukte dat dit ook voor mij geldt.. Ook een fijne gedachte.

Als ik heb opgehangen en lief en ik erover praten zegt lief dat ze wist dat er een wachttijd op stond maar dat ze het moeilijk vond om hulp te vragen. Dat ze dacht dat ze het nu wel alleen kon, samen met mij.. En dat ze zo boos is.. Tranen blijven over haar wangen rollen..

Ze heeft zich druk gemaakt om kerstkadootjes om haar gedachten te kunnen verzetten.. Ik heb daar nog niet naar gekeken en voel me daar rot over.. Ik hoop er morgen nog tijd voor te vinden en wil iets moois geven maar weet nog niets wat de lading dekt.. Zij is er druk mee bezig, moet er het weekend nog voor terug maar waarom weet ik niet.. Ze zegt me te willen bedanken en me iets te willen meegeven omdat ze niet weet hoe de komende tijd zal gaan zijn.. Ik vind het superlief. Samen zitten we op de bank. Ik probeer haar aan het lachen te maken en dat lukt. De spanning zakt en samen hebben we een rustige avond.. Uiteraard wordt het wel weer erg laat voordat het licht uitgaat.. Slapen is nog niet ons sterkste punt..

Geen opmerkingen:

Een reactie posten