Zonder naar de klok te kijken..

Vrijdag 6 januari

Hoewel we hadden afgesproken iets eerder wakker te worden om Wie is de Mol via uitzending gemist te kijken, zijn we toch blijven snoozen. Toen ik naar de wekker keek en daarna zag hoe diep lief nog in slaap was, leek het me veel belangrijker dat ze dat extra uurtje zou meepakken.

Ik voel me vandaag weer ietsje beter. Vrijdag is mijn vrije dag en ik ga daarom met lief mee naar het UMC voor haar negende bestraling. Hierna besluiten we even naar Houten te rijden. Je hebt daar een grote sportwinkel en een outdoor-shop en een restaurantje waar we samen lunchen. We hebben heerlijke gesprekken waarbij we niet op de klok kijken. Zo fijn om ook zo samen te zijn en te genieten van elkaar. Ik koop vervolgens een gekke muts en hoop dat ik die tijdens een wintersport samen eens kan dragen. Snowboarden ziet lief met haar arm nu niet zitten, maar voor skiën voelt ze wel wat. Omdat ze tussen de bestraling en de chemo twee weken wachttijd heeft, lijkt het me wel superfijn om even samen weg te gaan. Misschien wel op een midweekje wintersport ofzo. Helaas moeten we wel kritisch blijven kijken naar de financiën. Lief wil niet dat ik alles blijf betalen maar mij maakt het nu even niet zoveel uit. Ik wil genieten en haar de kans geven even alle ellende te vergeten zodat ze wat kan opladen voor de chemo's. Ik heb natuurlijk ook geen geldboom in de tuin, maar ik eet nog liever 4 weken droog brood dan dat ik concessies moet doen in zaken waar lief zoveel baat bij kan hebben.. Maar eens op zoek naar leuke ideetjes voor de twee tussenweken.

Aan het einde van de middag wandelen we samen met de doggies door het park en kijken we samen Wie is de Mol af op bed.

In de avond staat de nieuwjaarsreceptie van mn basketbalclupje Jump gepland. Hier worden de winterkampioenen, dus ook mijn team, gehuldigd. Leuk, maar ik kan het niet opbrengen.

Ook lief zit er behoorlijk doorheen, waardoor we ervoor kiezen om op bed de Voice te kijken en de leftovers op te eten. Lief is verdrietig. Zacht huilend ligt ze naast me.. Hoe positief ze vanmiddag sprak, vanavond voelt ze zich ellendig en realiseert ze zich dat de mooie plannen die ze in haar hoofd heeft er nu gewoon niet uit kunnen komen.. En nu heeft ze alleen last van vermoeidheid, maar straks zal ze ook fysiek verzwakken en echt ziek zijn.. Dit jaar gaat echt een hoop diepe dalen brengen.. En natuurlijk blijven we positief, natuurlijk weten we dat het maar voor een bepaalde tijd is en zie ik ook dat er zoveel moois voorbij gaat komen en we ook heel erg gelukkig zijn samen, toch neemt dat niet weg dat er dit jaar hele heftige tijden gaan komen..

Ik baal dat lief nog steeds geen gesprek met een psycholoog heeft gehad. Dit verdriet moet echt verwerkt worden voordat ze goed verder kan.. Ik hoop dat daar dinsdag bij het eerste gesprek een goeie eerste stap in wordt gezet..

Fulltime baan

Donderdag 5 januari 

De dag start vandaag vroeg met de tweede echo van lief. Ik ga met haar mee om daarna door te gaan naar mn werk. Ik ben nu een paar dagen thuis en ik wil graag weer aan het werk. De komende tijd zal ik nog vaak genoeg thuis zijn en ik wil mijn baas ook graag mijn goede wil tonen.

Bij de echo krijgen we te horen dat de eitjes weer goed gegroeid zijn en dat we zaterdag de definitieve datum horen waarop geoogst zou worden. Dat zou normaal ook in het weekend kunnen wat ideaal zou zijn voor mijn werk, maar omdat het lab waar de eitjes moeten worden ingevroren helaas dicht is dit weekend wordt het waarschijnlijk maandag.. Zaterdag krijgen we hier de zekerheid over.

Om te vieren dat er weer eens wat positief nieuws is eten we in het ziekenhuis-café een appelbol. Helaas blijf ik rillen en hou ik hoofd- en buikpijn. En daar baal ik van want ik wil naar mn werk. Als we naar huis rijden wordt het erger en lief overtuigt me dat het beter is als ik weer gauw onder de wol duik. Terwijl ik een paar uurtjes plat ga, gaat lief naar de fysio. Na haar 45 minuten behandeling is ze voor het eerst alleen naar het UMC gereden. Zonder de auto had ze het allemaal niet op tijd gered, dus ik was uiteindelijk blij dat ze mijn wagentje kon gebruiken omdat ik thuis was. Vandaag is een dag met 5 afspraken. Als ze dan met het OV moet reizen en het ook nog eens zo'n rotweer is buiten, gaat dat nooit werken. Van de fysio rijdt ze dus door naar het UMC. Voor de eicel-invries-procedure moet ze verplicht bloed hebben geprikt, dus dat doet ze eerst. Daarna gaat ze door naar de bestraling en daarna heeft ze een controle bij de radiologe. Een behoorlijk heftig schema dus.. Het lijkt soms echt op een fulltime baan.. En wat bikkelt ze zich er knap doorheen. Ben zo trots op haar.

Als ze thuiskomt zie ik dat ze kapot is. We praten erover en ze vertelt me dat ze het heel moeilijk vond om in haar eentje in de wachtkamer te moeten zitten. Er zitten vooral veel bejaarde mensen die haar aanstaren, waardoor lief zich nog ongemakkelijker voelt. Het stukje autorijden ging best goed en gaf haar even het gevoel van vrijheid terug. Maar als ik naar mijn werk ga dan moet ze toch echt met het OV. Helaas vervalt haar OV-jaarkaart nu ze is gestopt met studeren dus moeten we daar ook een oplossing voor gaan bedenken. Mogelijk zal ze met de taxi gaan. We moeten even het bericht van haar verzekering afwachten om te weten hoe dit precies geregeld kan worden. Het is financieel niet te doen om dit allemaal zelf te betalen. Lief is bezig geweest met het ophogen van haar verzekering waardoor ze een pruik en wat andere zaken ook meer vergoed krijgt. Het is nu dus even in spanning afwachten of het gaat lukken.

Blijven aandringen..

Woensdag 4 januari

Vanmorgen staat een controleafspraak met de plastisch chirurg gepland. Hoewel ik me nog steeds niet top voel, ga ik wel mee. De afspraak is om de hoek en omdat het niet zo lekker gaat met lief wilde ik haar graag steunen. In het ziekenhuis blijkt dat liefs chirurge een grote operatie er tussendoor gekregen heeft en lief dus een vervanger krijgt. Opzich geen probleem maar het had toch wel fijn geweest als we dat van te voren even gehoord hadden. Aan de receptie vertellen ze dat ze de wijziging pas maandag van de dokter hadden doorgekregen en dat een brief sturen voor woensdagochtend dan niet meer lukt. Ik snap niet zo goed waarom er dan niet even gebeld wordt, maar goed..

De chirurg en zijn assistente zijn heel vriendelijk en bekijken de wond. De chirurg vind het er netjes uitzien. Lief vindt het feit dat ze nu een vervanger heeft vooral vervelend omdat de nieuwe chirurg de wond nu pas voor het eerst ziet. Hij kan dus ook niet zien of de vorm of het formaat zijn veranderd en de prothese lijkt te zijn verschoven en dat is juist iets waar lief zich wat zorgen over maakte..

Als we daarna nog even met de verpleegkundige napraten geef ik aan dat we het heel vervelend vinden dat de psychologische zorg zo laat op gang komt. Zij adviseert ons om toch nog even langs het loket van de mamacare te lopen. Die zit in dezelfde gang dus wel zo makkelijk.

En dat doen we dus, we wandelen langs het loket. Als we de receptioniste daar vragen om één van de mamacare verpleegkundigen en uitleggen waarover het gaat, begint ze te bellen met de afdeling. Met, zo blijkt later, de mamacare nog aan de lijn, vraagt ze ons wie we willen spreken. Hierop zeggen we dat er eentje is waar we niet zo blij van worden. Daarna zegt de receptioniste dus "heb je dat gehoord" tegen de telefoon.. Oeps.. dat was ongemakkelijk..

Na te hebben verteld dat dit wel het laatste grammetje energie is wat we er nog voor hebben en we al voor de kerst hebben gevraagd om wat meer actie in dit traject, krijgen we te horen dat we tussen 14:00-15:00 uur maar even naar het spreekuur moeten bellen. Echt ongelofelijk. Met stomheid geslagen wandelen we terug naar huis.

Omdat het me echt niet lekker zit en ik inmiddels ook gewoon boos ben over de manier waarop hulp niet op gang lijkt te komen, bel ik richting Noord alwaar ik gelukkig mamacare Ankie aan de lijn krijg. Ik weet dat zij wél haar best zal doen. Ik vertel hoe het zit en zij belooft er vandaag nog achteraan te gaan. Ze belt me gedurende de middag nog aan aantal keer op om haar vorderingen door te geven en vertelt aan het einde van de middag dat er een afspraak is gemaakt voor een intake bij de psychiater in het ziekenhuis bij ons om de hoek! Kijk, daar hebben we wat aan! Ankie is top!

Schoonmams komt ons helpen in huis. Samen met lief gaat ze eerst naar de bestraling zodat ik mn bedje weer inkan. Het voelt echt waardeloos om niet met haar mee te gaan maar ik ben blij dat haar moeder nu bij haar is. Daarna helpt schoonmams met schoonmaken en opruimen en ziet het huis er weer wat leefbaarder uit. Superfijn!

Dansen

Dinsdag 3 januari

Ik blijf vandaag nog ziek thuis. De nacht was er weer eentje van nachtmerries en koortszweet, ik blijf diaree houden, kortom een goeie griep. Ik hoop morgen of overmorgen weer te kunnen werken.

Lief heeft vandaag haar 6e bestraling. Nog 31 te gaan dus.. Het in houding brengen van haar arm doet nog erg veel pijn. Ik hoop dat ze hier snel meer verbetering in gaat merken want dit is echt waardeloos.

Omdat ik me nog steeds niet goed voel en het veel energie kost om een stuk auto te rijden hebben mijn ouders 'smiddags heel lief Nik opgehaald van haar logeeradres. Als ik net lekker ben weggezakt komen mijn ouders haar. Lief was inmiddels wakker van haar middagdutje en wilde er net uitgaan om het eten te koken. Ze gaat nog duf naar beneden om ze binnen te laten. M'n ouders hadden behoorlijk wat slecht weer gehad onderweg. Dat en nog wat andere zaken worden met lief gedeeld. Ik hoor flink gepraat en besluit ook naar beneden te gaan. Nog half in slaap kom ik de trap af, als er een wervelwind op me afkomt. Ik zie dat lief er van is gaan zitten.. Het eindigt in een kleine woordenwisseling tussen m'n moeder en mij, waarna ze vertrekken. Kort hierop stort lief effies in. Teveel en te druk was het. Ze heeft meer tijd nodig om wakker te worden en kan dan vooral niet teveel drukte tegelijk aan dr kop verdragen.. Ik zet thee en samen gaan we rustig wakker worden op de bank waarna lief de aardappeltjes schilt voor de verse frietjes.. Langzaam keert de rust weder. 

Tijdens het eten kijken we goeietijden en daarna twee dansfilms. Heerlijk samen niksen op de bank onder een fleecedekentje.. En had ik al gezegd hoe blij we zijn met de big ass tv? ;-)

Later op de avond dansen we samen door de woonkamer. Lief heeft vroeger veel gestijldanst. Op de boot met oud&nieuw ontdekte ze weer hoe fijn ze dansen vindt. Helaas dans ik alleen salsa, merengue, bachata, dus meer de latin dansen. Ik heb altijd al meer willen leren maar kwam nooit iemand tegen die dat ook wilde.. Dus wat ik zeg klopt nu ook weer echt: iedere dag wordt lief nog weer leuker en mooier. Vanavond, geïnspireerd door de dansfilm die we samen keken, dansten we in de commercial break samen door de kamer. De stoel ging aan de kant en lief legde mij de basis van chachacha, rumba, quickstep en wals uit. Zo fijn, zo samen.. Wat heb ik toch een prachtige vriendin.. Na de dansfilms besluiten we samen op dansles te gaan.

Als we de avondwandeling door het park maken praten we over ons huwelijksaanzoek. Wie vraagt wie, hoe zou het zijn en wanneer is de mooiste en beste timing.. Dat wij ooit samen gaan trouwen is zo vanzelfsprekend.. En stiekem weten we ook al wanneer de grote dag zal zijn..

Lief wil niet dat het aanzoek vasthangt aan haar ziekzijn.. Dus om die tussen behandelingen door te doen zou wel praktisch maar niet tof zijn.. En aan de andere kant wil je er ook iets speciaals van maken en dan moeten we niet het risico lopen dat ze zich niet goed voelt.. Al met al ook genoeg leuks om over weg te dromen dus.. 

Ik besef me hierdoor ook weer eens dat zo'n heftige ziekte zoveel meer met zich mee brengt dan alleen wat bezoekjes aan een ziekenhuis.. Het is niet "just a saying" dat je hele leven erdoor op z'n kop staat.. Het heeft écht invloed op alles.. 

De eitjes groeien goed!

Maandag 2 januari 2012

Vandaag zou ik weer beginnen op m'n werk maar 'sochtends meld ik me ziek. Ik heb vannacht behoorlijke griep gehad en ben ziek, zwak en misselijk. Daarnaast merk ik dat ik oververmoeid ben maar de slaap niet best kan vatten. M'n lijf drukt effies op de noodrem en daar moet ik naar luisteren. 

Positief nieuws is dat lief minder vlekken lijkt te hebben na de bestraling. Haar huid speelde al na twee bestralingen op maar lijkt nu dus iets rustiger te worden. Hopen dat het zo blijft. Wel verandert haar borst van huidstructuur en model. Iets om in de gate te houden..

Vanochtend staat de eerste echo voor IVF gepland. Superspannend want hieruit gaat blijken of de blaasjes met daarin eitjes goed zijn gegroeid en kunnen ze ook inschatten wanneer ze mogen worden "geoogst".. Als dit binnenkort kan dan zou lief nog voor een tweede ronde kunnen gaan en hebben we meer kans op een bruikbaar eitje.. Er bestaat ook een kans dat de dosis voor de stimulatie van de eicelgroei te hoog is geweest. Dan zijn de blaasje overgestimuleerd en moet lief stoppen met de behandeling. Fingers crossed dus!

Hoewel ik me behoorlijk beroerd voel ga ik mee naar het ziekenhuis. En we krijgen positief nieuws! De blaasjes zijn goed aan het groeien en over een paar dagen mag ze terug komen voor een tweede echo! Eindelijk een opsteker!

Omdat we al in het UMC zijn voor de IVF gaan we bij de radiologie langs. Eigenlijk had lief vanmiddag pas de afspraak voor haar bestraling, maar we proberen haar aansluitend te kunnen laten behandelen. Dat scheelt toch weer een ritje.. Gelukkig zijn ze bij de radiologie heel meewerkend en kan ze direct door.

Het einde van de ochtend komen we thuis en kruipen in bed. Na wat uurtjes te hebben geslapen voel ik me ietsje beter. Helaas is de koorts nog niet weg en blijf ik buikpijn houden. De rest van de dag blijf ik in bed en doe niet veel.

Vanavond komt Mike het bad afkitten en gipsblokken om het bad gezet.

Superfijn omdat ik over een paar weekjes jarig ben en het tof zou zijn als het huis dan weer wat meer op orde is en vooral de woonkamer waar nu de gereedschappen en gipsblokken nog staan, is opgeruimd. Over twee weekjes komen schoonpa en -ma, de zwagers en schoonzus een zaterdag klussen dus ik denk dat het helemaal goed komt. Voor iedereen die de blog leest en zin heeft in een feestje: zaterdag 21 januari, dus op m'n verjaardag zelf, gaan we los :-) Je bent welkom om te komen!

Doordat ik overdag zoveel geslapen heb, ben ik 'savonds wat fitter. Ik stap daarom het bed uit en ga wat de kerstspulletjes opruimen. Lief is de hele dag duf en blijft lekker in bedje tv kijken. Met een voldaan gevoel stap ik na wat opruimen het bed weer terug in. Mn buik gaat tekeer en ik heb hoofdpijn. Ik zet nog wat oud&nieuw foto's online en iPad wat. Daarna is het alweer tijd om te gaan slapen.

Nieuw jaar

Zondag 1 januari 2012

Als onze ouders al op bed liggen zitten wij nog even samen na te praten in de feestzaal. Het is inmiddels 03:00 uur en we kunnen de depri stemming moeilijk ombuigen. We besluiten naar bed te gaan. Over een paar uurtjes worden we weer verwacht bij het ontbijt en is er ook een nieuwjaarsmiddag bij oma, dus een beetje rusten kan geen kwaad.

Als ik in het bovenste bed klim kom ik er al snel achter dat het vrij krap ligt. Als ik daarna nog even wil gaan plassen is de ladder inmiddels van de bedrand gevallen. De sprong naar de grond is echt te groot maar gelukkig is lief ook nog wakker en zet ze de ladder op zn plek terug. Het is onhandige draai maar uiteindelijk land ik heelhuids beneden en kan ik plassen.

Als ik iets later eindelijk in slaap dommel, start een nachtmerrie. Ik zie in mn droom hoe mijn moeder vanuit het bovenste bed naar de wc wil komen en voorover het bed uitvalt. Ik schrik zwetend wakker. Als ik kort daarop weer indommel gaat mijn droom verder en zie ik hoe mijn vader pas de volgende ochtend wakker wordt en haar als een klein hoopje mens naast zijn bed op de grond vindt.. Opnieuw schrik ik wakker. Als ik direct daarop weer wegdommel hoor ik het bonken op onze hutdeur. Als ik opendoe staat liefs moeder daar die vertelt dat mijn ouders naar het ziekenhuis zijn. Ook hierop schrik ik weer wakker. Mijn hoge hartslag krijg ik maar moeilijk onder controle. Als ik tot rust ben gekomen merk ik dat slapen er niet meer inzit.

Na een douche gaan lief en ik met onze ouders ontbijten. Gelukkig blijkt iedereen ongedeerd. Er is niet door iedereen heel best geslapen maar er is in ieder geval niemand uit bed gevallen..

Na het ontbijt stappen we van boord en rijden met de ouders van lief mee naar oma. Daar komt de hele familie traditiegetrouw bij elkaar op de eerste dag van het nieuwe jaar. Na een paar uurtjes rijden we naar het huis van liefs broer en halen daar Rasco op. Met hem in de achterbak en pupje Toucan op schoot rijden we naar huis. Compleet gesloopt zijn we. We duiken fijn ons bedje in en doen even helemaal niets meer. Ik ben rillerig en heb hoofdpijn. Als ook mijn buik begint op te spelen blijk ik door de lage weerstand van de afgelopen tijd een griepje te hebben opgepikt. Niet echt handig aangezien ik gewoon morgen naar mn werk moet. Ik besluit het aan te kijken tot morgenochtend maar vrees het ergste..

Oud&Nieuw

Zaterdag 31 december

Vandaag is de laatste dag van 2011. Hoewel we een leuke dag gepland hebben en een toffe manier hebben gevonden om samen met onze ouders oud&nieuw te vieren, blijft het een beladen dag. We beseffen ons heel goed dat 2012 een heftig jaar zal gaan worden en kijken er op dit moment niet echt naar uit. Natuurlijk weten we ook dat er een hoop mooie momenten voorbij gaan komen en dat er vast ook veel positiefs zal gebeuren, maar toch blijft ons gevoel heel duidelijk gericht op de behandelingen, waarbij lief uiteraard het meeste opziet tegen de chemo's.

Mn schoonouders zijn zo lief om bij ons langs te rijden om Rasco op te halen en samen met hun laborador-pup naar liefs broer te brengen. Mijn ouders halen ons vervolgens op en we komen met zn zessen in de middag aan in Ijmuiden. Daar zien we het grote schip al liggen. Na de paspoortcontrole volgt de check-in en kunnen we aan boord. Daar worden we ontvangen met een rode roos en doen we ons te goed aan de in choco gedipte aardbeien.

We hebben per koppel een eigen hut met badkamer, dus supernetjes. Alleen het stapelbedje baart me wat zorgen.. Niet zozeer voor mijzelf als wel voor de moeders die daarin en vooral ook weer daaruit moeten zien te komen..

Nadat we onze tas hebben weggezet zijn we met zn allen een drankje gaan doen en hebben we de boot een beetje verkend. Is natuurlijk wel handig om te weten waar het beste feestje is vanavond.

Daarna zijn we ons gaan omkleden voor het diner.

Rond 18:00 uur stappen we opgedoft onze hut uit en gaan we fijn uitgebreid eten. Een overheerlijk buffet staat voor ons klaar. We verbazen ons over een paar gezelschappen die niet de moeite hebben genomen hun oude spijkerbroek, sneakers en fleecetruien in te ruilen voor iets chiquers op zo'n feestelijke gelegenheid, maar over het algemeen ziet iedereen er feestelijk en netjes uit.

Na een heerlijke maal met fijne wijn en als afsluiter verrukkelijke chocolademousse zijn we naar de grote feestzaal gegaan. Een grote bar, een podium met een live bandje en een dansvloer maakten de avond compleet. Mn schoonpa danste afwisselend met zijn vrouw, dochter en mijn moeder, mn pa was regelmatig buiten op het dek aan het kijken hoe het schip voer en ik danste alle niet-stijldansliedjes luid meeblérend met de band mee :-) Kortom, een top avond! Dat naast wijn en bier ook de bacardi in de all-inclusive formule was opgenomen maakte het nog beter!

Rond half twaalf werden we ons er van bewust dat het bijna 2012 werd. En dat dit een jaar met veel uitdagingen en heftige momenten zal gaan worden. Als we op het dek staan zijn we er allemaal emotioneel onder. We tellen af, drinken champagne en zien het vuurwerk boven de hoofdstad en knuffelen. We hebben geluk met het droge, heldere weer.

2012 is begonnen..

De laatste van 2011

Vrijdag 30 december

De laatste ziekenhuisdag van 2011! Helaas betekent het niet dat t voorbij is, maar je moet toch overal een reden tot een feestje in zien, toch? 

Ik moest vandaag helaas op de parkeerplaats van het UMC wachten. Er was geen parkeerplek meer vrij dus ben ik illegaal op een invalideplek gaan staan. Dan maar in de auto wachten, het is niet anders.. Parkeerbeheer schijnt hier wielklemmen uit te delen en daar hadden we niet zo'n zin in.. Lief is naar binnen voor haar vierde bestraling. Gelukkig hoeft ze niet heel lang te wachten en is dus na een kwartiertje al weer buiten. 

Daarna zijn we doorgereden naar de fokker van Nik. Nik gaat logeren voor oud&nieuw. 

De dagen zijn voorbij gevlogen. Iedereen zei dat het zo lekker is om tussen kerst en oud&nieuw vrij te zijn. Dan kan je even lekker bijkomen.. Wij hebben er weinig van gemerkt. Echt uitrusten of bijkomen heeft er niet ingezeten. We staan gewoon op standje "overleven".. Na de kerstdagen moesten we gewoon bijkomen. Alle plannen die we hadden voor klussen in huis en andere dingen zijn komen te vervallen. Daar kan ik wel verdrietig van worden zo af en toe.. Ik zou zo graag eens wat afmaken. Gelukkig krijgen we in het nieuwe jaar weer wat lieve klussers die komen helpen.

Na een paar uur autorijden en de drukke dag van gisteren, zitten we er allebei aardig doorheen. We gaan heerlijk op de bank hangen en doen en verder rustig aan. We bellen lekker lang met onze regisseurvriend en vertellen hem over de mooie dag van gisteren. Gelukkig heeft hij goed nieuws en wel dat alles met zijn vrouw en kleine goed gaat maar dat ze wel in het ziekenhuis moeten blijven. Na lekker bijgekletst te hebben zappen we nog wat en duiken daarna ons bedje in.. Het blijft lastig de slaap te vatten, hoe moe we ook zijn, maar we doen maar weer een poging.. Morgen weer een leuke dag!

Bedankt

Donderdag 29 december

Vandaag staat de top2000 op het programma. Dit is een jaarlijks terugkerende show met muziek, dans en spelletjes. Wij zingen als groep een aantal nummers uit de top2000, er is een popkoor dat ook nummers zingt, een dansgroep doet choreo's en het geheel wordt aan elkaar gepraat door een spreekstalmeester die grappige spelletjes met het publiek. Normaal zou onze regisseur dit doen, maar die zit nu in het ziekenhuis. Last-minute is daar een ander voor ingevlogen die het gelukkig goed deed! 

Na de eerste twee bestralingen heeft lief flink rode vlekken op haar borst. Omdat de verpleegkundigen het niet vertrouwden werd vandaag de radiologe erbij geroepen. Zo fijn da dit allemaal kan en dat het serieus wordt genomen.. Met een grijns zag ik haar langslopen.. Jawel, lief behoort weer tot een klein percentage van iets.. Nu namelijk een klein percentage waarbij al na een paar bestralingen de huid begint te protesteren.. En dat is niet voordelig voor haar prothese en doet pijn. De radiologe adviseerde daarom te koelen met ice-packs en gaf aan dat ze hoopte dat het niet erger werd.. We wachten het maar af.. Veel keuze hebben we niet, lief zal toch haar behandelingen moeten doen..

Nadat we naar het ziekenhuis zijn geweest voor de derde bestraling, hebben we thuis de hondjes uitgelaten en zijn direct doorgegaan naar het theater. Lief had een ice-pack onder haar shirt dat ik in de vriezer van het theater heb laten leggen. Later die middag kon ze dan nog eens koelen. Dat verlichtte de pijn wel ietsje.. 
'smiddags hadden we de generale repetitie waarna we met de groep zijn gaan eten bij de Griek. Een lange maar zeer gezellige dag dus.

Lief had zich 'savonds mooi opgedoft en kreeg van iedereen complimentjes. Ze zag er super uit! Samen hebben we in het kleine wc-hokje haar spuiten voor de IVF gedaan en hebben we gestoeid met haar prothese. Overdag droeg ze een wijd T-shirt en spijkerbroek maar vanavond een mooi zwart topje en een nette pantalon. Net als iedereen uit de groep had ze dus ook zwarte kleding met een zilver accent. Stiekem had ze wel veel last van de prothese maar ze besloot dat ze deze avond wilde genieten en wandelde met de nodige paracetamol's achter de kiezen en een lach op haar gezicht door. Knappertje..

We hadden de zaal behoorlijk vol zitten dus heel tof. Mijn ouders en schoonouders zaten er wat ik altijd erg tof vind. De show liep zoals gerepeteerd. Na een paar nummers moesten we er een paar van het podium voor de nodige spelletjes en andere groepen die optraden. Lief regelde alles in de coulissen. Ze stuurde ons het podium op en wist heel goed wat er wanneer moest gebeuren. Zo leuk.. 
Toen het tijd werd voor ons laatste nummer voor de pauze, stond ik met de groep klaar in de coulissen. Ik had nog even op de lijst gekeken en wist dat we nu moesten. Ik wachtte totdat de eerste tonen van Celebration werden ingestart, maar in plaats daarvan stapte onze presentator het podium op. Ik hoorde in de coulissen op dat moment dat er eerst nog een ander nummer zou worden gedaan. 

En op dat moment begon de presentator dus over een verrassing.. Ik keek naar het grote scherm achterop het podium en zag daarop "surprise-act" staan.. Ik snapte er geen biet van en riep tegen de meiden dat we dan maar even moesten wachten en dat als ik de inzet van ons nummer hoorde, ik dan wel zou oplopen.. Toen vertelde de presentator over iemand uit de groep die het de laatste tijd zwaar heeft. En dat er iemand anders is die haar hier heel hard bij steunt.. En dat zij diegene daar voor wilde bedanken en dat daarom speciaal voor haar een lied zou worden gezongen.. En toen begon er bij mij een belletje te rinkelen. Toen ik omkeek stond lief achter mij te stralen.. En een andere vriendin stond met een enorme grijns naast me.. En toen liep onze vriendin Barbara op.. Op het scherm stond inmiddels de tekst "bedankt".. Barbie zong "dat komt door jou" van Guus Meeuwis.. En toen hield ik het niet meer droog.. Dat had lief dus gewoon voor mij geregeld.. Ik was echt compleet in shock.. De tranen rolden over m'n wangen.. En toen ik de coulissen inkeek zag ik dat eigenlijk niemand het meer droog hield.. Prachtig zong Barbie het.. Echt heel mooi.. Toen ze haar microfoon weglegde en nog even bleef staan voor de laatste akkoorden ben ik het podium opgelopen en heb haar een dikke knuffel gegeven.. Samen liepen we weer af, waarna direct "Celebration" werd ingestart. Lief riep dat we nu allemaal wel even enorm ons best moeten doen en moeten knallen omdat ze dat had beloofd aan de regisseur. Als eerste was ik terug op het podium en heb de tranen weggeveegd en heel hard geklapt en gezongen. Wat een onwijs bijzonder moment, wat een ontlanding.. 

In de pauze krijg ik het hele complot uitgebreid te horen. Hoe lief de top2000 had doorgespit opzoek naar een toepasselijk liedje, hoe ze het vorige week aan Barbie had gevraagd en die een ontzettend lange lap tekst nog even in haar hoofd moest krijgen, hoe de regisseur en dirigent akkoord gingen en er in de show een moment voor werd ingericht.. Ongelofelijk.. Dat iemand zoiets voor mij regelt.. Echt zo bijzonder.. En wat fijn ook dat zowel mijn ouders als ook lief's ouders er getuige van waren.. 

Na de pauze hebben we weer lekker geknald en veel plezier gemaakt. De show was weer beter dan vorig jaar en was een feestje op te doen. Na afloop hebben we heerlijk nageborreld en zijn we door lieve Barbie naar huis gebracht. Wat een bijzondere dag.. Compleet gesloopt maar ook zo vol van liefde komen we thuis en zijn we samen helemaal gelukkig.

Positieve golf

Woensdag 28 december

Omdat het nu toch al eind december is en het misschien binnenkort toch echt winters weer zal gaan worden, heb ik vandaag afgesproken met een vriend om mijn auto winterklaar te maken. Samen wisselen we m'n banden van zomer naar winter, halen een nieuw brandstof- en luchtfilter wat we monteren en verversen de olie. 

Liefs mams is onderwijl bij ons en gaat samen met lief naar de tweede bestraling. Toen ik thuiskwam had schoonmams fijn beneden gezogen en was lief bijna klaar met het eten. Met z'n drietjes aten we een hapje voordat lief en ik naar de musical gingen. San was zo lief ons op te halen en samen stapten we de zaal binnen. Dit is de laatste repetitie voor ons top2000 optreden van morgen, dus werden vanavond de puntjes op de i gezet. 

De vrouw van onze regisseur is zwanger en hoewel ze pas over vier weken was uitgerekend waren toch de vliezen al gebroken. Logisch dat hij bij zijn vrouw in het ziekenhuis is, maar best lastig omdat we nog wel het één en ander te repeteren en verbeteren hadden. En toen kwam lief dus goed van pas :-)  Kritisch keek ze mee met de dirigent en gaf waar nodig de juiste aanwijzingen. Dit is wat ze leuk vindt, dit is waarom ze bij de groep is gestart. Zo leuk om haar in dr element te zien. Ik hoor in de groep zoveel positieve golven en complimenten! Iedereen is blij dat ze er is. Er was een meid die het moeilijk had. Normaal zou één van ons er achteraan gaan. Nu kon de groep blijven repeteren en kon lief dat doen. Iemand uit de groep zei me dat zij precies degene was die gemist werd. Zo leuk om dit te horen.. En ik ben het er nog helemaal mee eens ook!

Na afloop doen we zoals regelmatig weer even een drankje en gaan dan goed op tijd weer op huis aan. Morgen een drukke dag.

De eerste bestraling

Dinsdag 27 december

En dan breekt de dag van de eerste bestraling aan.. Samen wandelen we de poli van de radiologie van het UMC binnen. We mogen zonder aanmelden gelijk door naar de wachtruimte. Als ik rondkijk, besef ik me dat we behoorlijk veel jonger zijn dan de anderen die wachten.. Best confronterend.. En dan wordt ze geroepen. Ze mag naar een klein hokje en daar haar bovenkleding uitdoen. Dan mag ze op een tafel gaan liggen en moet ze haar armen in beugels leggen. Uiteraard is dat voor haar linkerarm een behoorlijke opgave. Er worden allerlei groene en rode laserstralen over haar heen geschenen. Deze moeten precies over de tatoeage puntjes komen die ze vorige week bij haar hebben aangebracht. Twee verpleegkundigen duwen en trekken dan net zo lang aan haar heupen totdat ze precies goed ligt en gaan dan als een soort computerspelletje met verschillende schakelaartjes de tafel zo schuiven dat de lasers precies goed staan. Zo zal de bestraling precies het midden van haar borst aanhouden. En dan verlaat iedereen de ruimte en ligt lief daar een paar minuutjes alleen. Er gaat een grote arm met een soort reuze lampenkap om haar heen draaien terwijl lief precies in dezelfde houding stil moet blijven liggen. Van de straling hoor en zie je niets. Na een paar minuten is het voorbij en mag ze zich weer aankleden. 

Thuis gaat lief op zoek naar brieven, loopt ze rond, is ze boos, verdrietig en oververmoeid. De frustratie en de spanning spelen haar parten. Ik brengen haar naar boven en help haar uit haar kleren. Daarna maak ik een bad klaar. Ik combineer relaxbadolie met zachtehuidolie, zet de bubbels en de jetstreams aan, het raam open en geniet een half uurtje. Helaas mag lief nog even niet in bad vanwege de wonden en gevoelige huid door de bestralingen, anders zou zij hier ook zeker wat van tot rust zijn gekomen.. Gelukkig is ze snel in slaap gevallen..

Hoewel ik eigenlijk wel ook wel wat wil slapen, besluit ik niet naast lief te kruipen maar even op de bank te gaan liggen. Ik kijk wat tv, speel wat spelletjes op de iPad en op het moment dat ik eigenlijk gepland had lief met een lekkere maaltijd te verassen en haar wakker te maken, val ik eindelijk in slaap. Na een half uurtje staat de buurvrouw op de stoep. Door de bel slaan de honden aan en worden lief en ik allebei wakker. Heel lief kwam buuf vragen of alles goed was gegaan vandaag. Ik kruip daarna terug op de bank terwijl lief gaat koken. 'tis dat ik weet dat ze dat echt heel leuk vindt en het haar ontspant, anders had ik het echt zelf gedaan.. 

Een rustige avond volgt..