maandag 23 januari 2012

Blijven aandringen..

Woensdag 4 januari

Vanmorgen staat een controleafspraak met de plastisch chirurg gepland. Hoewel ik me nog steeds niet top voel, ga ik wel mee. De afspraak is om de hoek en omdat het niet zo lekker gaat met lief wilde ik haar graag steunen. In het ziekenhuis blijkt dat liefs chirurge een grote operatie er tussendoor gekregen heeft en lief dus een vervanger krijgt. Opzich geen probleem maar het had toch wel fijn geweest als we dat van te voren even gehoord hadden. Aan de receptie vertellen ze dat ze de wijziging pas maandag van de dokter hadden doorgekregen en dat een brief sturen voor woensdagochtend dan niet meer lukt. Ik snap niet zo goed waarom er dan niet even gebeld wordt, maar goed..

De chirurg en zijn assistente zijn heel vriendelijk en bekijken de wond. De chirurg vind het er netjes uitzien. Lief vindt het feit dat ze nu een vervanger heeft vooral vervelend omdat de nieuwe chirurg de wond nu pas voor het eerst ziet. Hij kan dus ook niet zien of de vorm of het formaat zijn veranderd en de prothese lijkt te zijn verschoven en dat is juist iets waar lief zich wat zorgen over maakte..
Als we daarna nog even met de verpleegkundige napraten geef ik aan dat we het heel vervelend vinden dat de psychologische zorg zo laat op gang komt. Zij adviseert ons om toch nog even langs het loket van de mamacare te lopen. Die zit in dezelfde gang dus wel zo makkelijk.

En dat doen we dus, we wandelen langs het loket. Als we de receptioniste daar vragen om één van de mamacare verpleegkundigen en uitleggen waarover het gaat, begint ze te bellen met de afdeling. Met, zo blijkt later, de mamacare nog aan de lijn, vraagt ze ons wie we willen spreken. Hierop zeggen we dat er eentje is waar we niet zo blij van worden. Daarna zegt de receptioniste dus "heb je dat gehoord" tegen de telefoon.. Oeps.. dat was ongemakkelijk..

Na te hebben verteld dat dit wel het laatste grammetje energie is wat we er nog voor hebben en we al voor de kerst hebben gevraagd om wat meer actie in dit traject, krijgen we te horen dat we tussen 14:00-15:00 uur maar even naar het spreekuur moeten bellen. Echt ongelofelijk. Met stomheid geslagen wandelen we terug naar huis.

Omdat het me echt niet lekker zit en ik inmiddels ook gewoon boos ben over de manier waarop hulp niet op gang lijkt te komen, bel ik richting Noord alwaar ik gelukkig mamacare Ankie aan de lijn krijg. Ik weet dat zij wél haar best zal doen. Ik vertel hoe het zit en zij belooft er vandaag nog achteraan te gaan. Ze belt me gedurende de middag nog aan aantal keer op om haar vorderingen door te geven en vertelt aan het einde van de middag dat er een afspraak is gemaakt voor een intake bij de psychiater in het ziekenhuis bij ons om de hoek! Kijk, daar hebben we wat aan! Ankie is top!

Schoonmams komt ons helpen in huis. Samen met lief gaat ze eerst naar de bestraling zodat ik mn bedje weer inkan. Het voelt echt waardeloos om niet met haar mee te gaan maar ik ben blij dat haar moeder nu bij haar is. Daarna helpt schoonmams met schoonmaken en opruimen en ziet het huis er weer wat leefbaarder uit. Superfijn!

Geen opmerkingen:

Een reactie posten